Αναζήτηση
Σε αυτούς όλους, αν έχεις αγωγή, αγωγή που πήρες από το σπίτι σου, από τους δασκάλους σου, από τον κοινωνικό σου περίγυρο, μιλάς στον πληθυντικό. Είναι θέμα αξιοπρέπειας δικής σου και αξιοπρέπειας δικής τους. Οτιδήποτε άλλο καταγράφεται ως μια ανόητη προσπάθεια να τους αποδείξεις ότι είσαι ανώτερός τους, ότι δεν είστε ίσοι ή ακόμη ότι, και αν είστε ίσοι, εσύ έχεις το κατιτίς επιπλέον που σε βάζει μια κλίμακα πάνω από αυτούς.
Ο πρόεδρος Αλέξης, για λόγους που δεν είναι απολύτως ευκρινείς, θεώρησε χθες λογικό και φυσικό να μιλήσει στον ενικό στον πρόεδρο Ομπάμα. Ορισμένοι το ερμήνευσαν ως μια προσπάθεια να δείξει οικειότητα με τον αμερικανό πρόεδρο. Αλλοι, οι περισσότεροι, ως μια ανέξοδη επίδειξη αριστεροσύνης απέναντι στον εν δυνάμει εκπρόσωπο του παγκόσμιου καπιταλισμού –σου μιλάω στον ενικό, ρε, γιατί δεν σε υπολογίζω…
Αλλά για όποιον γνωρίζει αγγλικά, ακόμη και επιπέδου elementary, το «you» ως προσφώνηση δεν έχει ενικό αριθμό –είναι ο ίδιος με τον πληθυντικό. Αρα τα όσα έλεγε ο πρόεδρος Τσίπρας στον πρόεδρο Ομπάμα ο μεταφραστής τα μετέφραζε στον πληθυντικό, όποτε γεννάται το ερώτημα: Γιατί όλο αυτό; Νομίζω ότι δεν χωράει ιδιαίτερη φιλοσοφία –για μας το έκανε. Σανός τελευταίας εσοδείας…
(Και τραγική ως σύλληψη…)
Επίσης τραγικό ήταν και το θέαμα ενός Πρωθυπουργού που κοιτάζει πότε το ρολόι του και πότε τα νύχια του, αν δεν παίζει με τα δάχτυλά του, σαν να του λείπει το τσιγάρο, το πούρο ή το κομπολόι για να τα απασχολήσει. Αλλά ειδικά το να κοιτάζεις το ρόλοι σου την ώρα που ο άλλος σου μιλάει είναι μια πράξη ακραίας αγένειας –του δείχνεις ότι βαριέσαι με αυτά που λέει και δεν βλέπεις την ώρα να τελειώνει. Και δεν θα σχολιάσω καν τα ανοιγμένα πόδια δίκην κάθομαι στο καφενείο και περιμένω να μου σερβίρουν τη φραπεδιά.
Πάλι καλά που δεν ζήτησε –για την περίσταση –να του φέρουν άλλες τρεις καρέκλες: μια για να ακουμπάει τα πόδια και τις άλλες δύο μία ανά χέρι.
Ειλικρινά ντράπηκα.
Να ‘χαμε να λέγαμε
Κατά τα λοιπά, η επίσκεψη Ομπάμα που αναστάτωσε τη ζωή της Αθήνας για δυο ημέρες και σήμερα ολοκληρώνεται δεν ήταν τίποτε περισσότερο από αυτό που και αρχικά –και μετά ειδικά την εκλογή Τραμπ ακόμη περισσότερο –είχε εκτιμηθεί: εθιμοτυπικού χαρακτήρα.
Περίσσεψαν τα καλά λόγια και οι παροτρύνσεις να συνεχίσουμε (προς τα πού και για πόσο άραγε ακόμη;) αλλά συγκεκριμένα πράγματα δεν μας έφερε ο αμερικανός πρόεδρος. Ούτε για το χρέος ούτε για τη λιτότητα.
Δύο ή τρία χρόνια πριν θα είχε ίσως νόημα μια τέτοια επίσκεψη. Σήμερα που είναι μεταβατικός πρόεδρος –και για ενάμιση μήνα ακόμη –δυστυχώς τίποτε το ουσιώδες.
«Εθνος ανάδελφον» που είχε πει και ο κύριος Σαρτζετάκης, και τότε που το είπε μερικοί τον λοιδορούσαν, αλλά πόσο δίκιο είχε, πόσο δίκιο…
Δύο τινά
Σε ό,τι αφορά τώρα αυτή την ιστορία με τη μείωση του χρέους, κάποιος μας κοροϊδεύει, φοβάμαι. Και αυτός ο κάποιος –όχι ότι είναι και η πρώτη φορά δε –έχει ονοματεπώνυμο. Ονομάζεται Τσίπρας Αλέξιος του Παύλου και είναι ο Πρωθυπουργός της χώρας. Γιατί μας κοροϊδεύει; Διότι στη σελίδα 6 της απόφασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 12ης Ιουλίου του 2015 (τότε δηλαδή που είχε μετατρέψει το Οχι του δημοψηφίσματος σε Ναί και είχε συμφωνήσει για το 3ο και χειρότερο Μνημόνιο), στην προτελευταία παράγραφο αναφέρεται σαφώς ότι συμφώνησε πως «δεν μπορούν να αναληφθούν πρωτοβουλίες για την απομείωση της ονομαστικής αξίας του χρέους». Επαναλαμβάνω στη σελίδα 6 της απόφασης της Συνόδου.
Αρα δυο τινά συμβαίνουν. Ή ισχύει αυτό που προανέφερα ότι ο πρόεδρος Αλέξης αποκρύπτει (επιμελώς θα έλεγα) την αλήθεια για το χρέος και μας κοροϊδεύει ή δεν έχει καταλάβει ο άνθρωπος τι συμφώνησε τότε, οπότε επειγόντως κάποιος (ο Τσακαλώτος; Ο Χουλιαράκης;) να του εξηγήσει, να γνωρίζει τι λέει.
Αυτό το πράγμα όμως δεν μπορεί να συνεχίζεται…
Πολλά νεύρα
Με προέδρους ασχολούμαι από την αρχή, με κυρία πρόεδρο θα συνεχίσω. Πρόκειται για την πρόεδρο Ζωή, η οποία εξακολουθεί να έχει πολλά νεύρα, παρότι η Πλεύση Ελευθερίας της, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα είναι στη νέα Βουλή, πράγμα που με χαροποιεί ιδιαίτερα για λόγους που θεωρώ περιττό να αναλύσω.
Αλλά όπως προείπα, η πρόεδρος Ζωή έχει νεύρα, πολλά νεύρα και κάτι πρέπει να κάνει με αυτό. Παράδειγμα τελευταίο ό,τι συνέβη προ ημερών σε cozy lounge bar του Ψυχικού, ονόματι Gaspar, με πρωταγωνίστρια την ίδια και τον συνάδελφό μου Χρήστο Ράπτη, ο οποίος είχε την ατυχή έμπνευση να της τείνει το χέρι να τη χαιρετήσει διά χειραψίας και παράλληλα να της συστηθεί.
–Ποιος είστε; τον ρώτησε εκείνη για να βεβαιωθεί με ποιον είχε να κάνει.
Ο δημοσιογράφος επανέλαβε το όνομά του, με την προσθήκη ότι διευθύνει την ιστοσελίδα iefimerida.
Αυτό ήταν. Η έκρηξη!
–Και γιατί μου έδωσες το χέρι;
–Τι να σου δώσω; Το πόδι; Να σε χαιρετήσω ήθελα.
–Με συκοφάντησες όσο δεν παίρνει. Με συκοφάντησες. Εσύ δεν έγραψες για το βενζινάδικο;
(Πρόκειται για το περιστατικό σε βενζινάδικο, το Πάσχα το 2014, όπου η πρόεδρος ήθελε να αλλάξει το σκασμένο της λάστιχο, αλλά ο υπάλληλος αρνήθηκε να το κάνει και έγινε το έλα να δεις…).
Περιττό να σημειώσω τι ακολούθησε, με τον δημοσιογράφο να την προτρέπει να ηρεμήσει αν θέλει να έχει διάρκεια στην πολιτική και την πρόεδρο να του φωνάζει εν εξάλλω «εξαφανίσου, εξαφανίσου από μπροστά μου», γεγονός που έγινε αμέσως talk of the town στη μικρή κοινωνία του Φάρου Ψυχικού…
Τέλος
Στις σελίδες που επιμελείται ο συνάδελφος μου «Μικροπολιτικός» δημοσιεύεται μια ακόμη επιστολή του Κώστα Λαλιώτη αναφορικά με το θέμα των ημερών –της παρασκηνιακής συμφωνίας ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ για την υπερψήφιση των τροπολογιών Παππά επί του ομώνυμου νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες. Αυτή τη φορά υπερασπίζεται την άγνοιά του για τα όσα εξυφαίνονταν σε διπλανά από το δικό του γραφεία στις εκδόσεις Λιβάνη, όπου και απασχολούνταν προ ετών. Τον καταλαβαίνω. Και φυσικά δεν πρόκειται να του απαντήσω. Οχι μόνο γιατί κατάντησε κουραστική πια αυτή η ιστορία, αλλά και γιατί μοιάζει να μην κατάλαβε την κατακλείδα του χθεσινού μου άρθρου ότι η Αθήνα είναι ένα μικρό χωριό και γνωριζόμαστε όλοι πολύ καλά…
