Αν η Εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν άνδρας, θα ήταν σήμερα 43 ετών, με όλες τις συνδηλώσεις της ηλικίας και της κούρασής του. Υποχωρημένα μαλλιά, κάποια επισφαλή εργασία του νέου κύκλου των εργασιακών σχέσεων, αλυσιδωτά μεταπτυχιακή περιπλάνηση ή απλά άνεργος.
Τομή στον κύκλο της μεταπολεμικής Ιστορίας, ενοποίησε γενιές και αιτήματα, αποτέλεσε τη θρυαλλίδα και το αστραπιαίο σύμπτωμα παρατεταμένων διεργασιών που είχαν εκκινήσει από τους αγώνες του ’60, το Πολυτεχνείο στέκει κουρασμένο αλλά ανθεκτικό –περισσότερο από τον 43άρη άνδρα της εποχής μας.
Και στέκει ζωντανό με τα μηνύματα και τις μνήμες του όχι γιατί πολλοί από αυτούς που το δημιούργησαν ζουν ακόμη ή δρουν εδώ γύρω μας. Στέκει ζωντανό γιατί θυμίζει πως συχνά οι βεβαιότητες και οι ευθύγραμμες αναλύσεις υπάρχουν για να γκρεμίζονται από το αυθόρμητο της στιγμής. Και απ’ το συνειδητό της πρόκλησής του.
Σήμερα ακόμη, το Πολυτεχνείο στέκει ανυπεράσπιστο στις δυνάμεις εκείνες που προτάσσουν το ανίερο της «εξαργύρωσης» από μεριά των συμμετεχόντων. Λες και ο 25άρης που στάθηκε μόνος και αόπλος απέναντι στις παρακρατικές δυνάμεις, την Αστυνομία και τον στρατό της Δικτατορίας, τους ελεύθερους σκοπευτές του ΝΑΤΟ, είχε στον νου του να προεξοφλήσει τη μετέπειτα υπουργοποίηση ή πολιτική του ανέλιξη.
Στέκει ανυπεράσπιστο και μόνο απέναντι και στα εύκολα σχήματα της Αριστεράς, που επίσης, εκ των υστέρων, επιχείρησε να το εξηγήσει, συχνά παραβλέποντας πως η ίδια του η γέννηση κατέλυε κάθε της προγραμματική περιγραφή για την κίνηση των μαζών. Ακόμη κι αν η ίδια ήταν αυτή που έβαλε πλάτη μαζί με χιλιάδες δημοκρατικού κόσμου στη μακρά αντιδικτατορική πάλη, το τριήμερο του Νοεμβρίου του ’73 ξέφευγε από τον σχεδιασμό της. Για την ακρίβεια, το ίδιο το σχέδιό της για να εκπληρωθεί αναιρούσε την ίδια την υπακοή στη γενική της γραμμή. Το ρήγμα στη δικτατορία προήλθε από το ρήγμα σε όλες τις προκαταβολικές βεβαιότητες για το πώς θα εξελισσόταν η πάλη.
Η εποχή σήμερα, εύκολη και άνετη στις επανεξετάσεις, πληγώνει ακόμη περισσότερο το 43χρονο Πολυτεχνείο. Η ακροδεξιά ρητορική τού «μύθου» ταυτίζεται με την αναθεωρητική σχολή του ρεαλισμού. Από κοινού τρομάζουν στην ιδέα της αυτενέργειας του πλήθους. Λογικό.
Σαράντα τρία χρόνια μετά την πιο αδιαμεσολάβητη και ανιδιοτελή συλλογική πράξη του ελληνικού λαού, το Πολυτεχνείο στέκεται βουβό και νεανικό να υπενθυμίζει πως ο λαϊκός παράγοντας μιλάει πάντα τελευταίος. Συχνά με ηχηρό και αυτοθυσιαστικό τρόπο, εκκινώντας τον πολιτικό κύκλο και τα κάθε φορά νέα συνεκτικά του ζητήματα.
