Πολυσήμαντη από πολλές απόψεις η σύντομη επίσκεψη στη χώρα μας του απερχόμενου αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα. Σίγουρα θετικό το πρόσημο και καταγράφεται στα plus του Αλέξη Τσίπρα. Ομως ο πρόεδρος Ομπάμα δεν άκουσε από κανενός τα χείλη ότι οι κρατούντες σήμερα τρέχουν με 100 όταν είναι να συζητήσουν για το χρέος αλλά βάζουν την όπισθεν όταν είναι να συζητήσουν για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Δεν άκουσε από κανέναν να του λέει ότι η κυβέρνηση των Αθηνών είναι αλλεργική στην ιδιωτική πρωτοβουλία –κι ας είναι κοινή πεποίθηση ότι χωρίς αυτήν δεν παίρνει μπρος η οικονομία. Δεν άκουσε από κανέναν να του λέει ότι το φίδι που γέννησε τον τραμπισμό δεν έχει τη φωλιά του στην Αμερική αλλά στην Ευρώπη και ότι είναι μια παγκόσμια τάση που φθάνει ίσαμε τις Φιλιππίνες και τη Μιανμάρ αλλά και την πατρίδα μας, όπου δεν τον εκπροσωπεί μοναχά η Χρυσή Αυγή αλλά και άλλο ένα δεξιό κόμμα που συγκυβερνά. Δεν του είπε κανείς ότι εδώ έχουμε ένα φορολογικό σύστημα που ευνοεί με σκανδαλώδη τρόπο μια μικρή ελίτ, της οποίας οι φορολογικές ανομίες συνήθως παραγράφονται από τις καλένδες της Βουλής λόγω παρέλευσης χρόνου. Δεν είδε κανέναν πρόσφυγα μια και δεν πήγε σε κανέναν καταυλισμό τους, οπότε δεν ξέρει ότι οι ταλαίπωροι αυτοί άνθρωποι έφυγαν από μία κόλαση για να έρθουν σε μιαν άλλη κατά τι εκλεπτυσμένη και ότι παραμένουν εγκλωβισμένοι εδώ μέχρι νεωτέρας εκ Βρυξελλών και Βερολίνου. Δεν άκουσε από κανέναν έλληνα αξιωματούχο να καταγγέλλει ότι η αιτία του Προσφυγικού (και της καταστροφής της Συρίας) οφείλεται και στα αμερικανικά και ρωσικά παιχνίδια παγκόσμιου ηγεμονισμού. Δεν άκουσε καμιά επίσημη φωνή να του λέει ότι εδώ καλά κρατεί ο κρατισμός που σπρώχνει προς τα πίσω την όποια ανάπτυξη, βάζοντας φρένο στην έξοδο από την κρίση. Οι αισθητήρες της αυτοκινητοπομπής του προέδρου Ομπάμα δεν «έπιασαν» την απόγνωση όσων αναζητούν τροφή στους κάδους των σκουπιδιών, αποτέλεσμα μιας συσσωρευμένης φτωχοποίησης, για την οποία δεν είναι άμοιρο ευθυνών και το ΔΝΤ με τον εξ αρχής λανθασμένο του σχεδιασμό.
O Ντίνος Σιώτης είναι συγγραφέας, εκδότης του περιοδικού «(δέ)κατα»