Μιχάλης Συριόπουλος. Από τον Τσέχοφ στον Κάφκα

Οταν ήταν πέντε χρονών, η νηπιαγωγός του είπε στους γονείς του ότι μια μέρα το παιδί τους θα γίνει ηθοποιός. Από τότε ο Μιχάλης Συριόπουλος έκανε δικές του αυτοσχέδιες παραστάσεις, αργότερα συνέχισε σε κατασκηνώσεις όπου ήταν ψυχαγωγός και μετά στο θέατρο. «Εκανα την επανάστασή μου στα 18, έχασα τριάντα έξι κιλά και άρχισα να δίνω εξετάσεις στο ΚΘΒΕ και στο Εθνικό Θέατρο, αλλά δεν περνούσα πουθενά. Μέχρι που πέρασα στο υπουργείο Πολιτισμού και σπούδασα με υποτροφία στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή Ιασμος – Βασίλης Διαμαντόπουλος στη Θεσσαλονίκη, όπου και έχω γεννηθεί. Από το δεύτερο έτος της σχολής δούλευα στο ΚΘΒΕ ως ηθοποιός. Εκτοτε άρχισε μια πολύ όμορφη διαδρομή με σπουδαίους ρόλους που είχα την τύχη να κάνω στο ΚΘΒΕ, σε ομάδες της Θεσσαλονίκης, στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης, το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας και μετράω πια εννέα χρόνια. Και είναι πολύ περίεργη στιγμή, γιατί πρώτη φορά στη ζωή μου ρισκάρω, καθώς κατέβηκα στην Αθήνα μόνιμα για την παράσταση “Η δίκη του Κ.” σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου στο Θέατρο Πόρτα. Είναι κάπως σαν γιορτή για μένα, μια καινούργια αρχή, σαν να μηδένισα και ξαναρχίζω στα τριάντα μου».

Συνεργασίες. «Θα υποτιμούσα ανθρώπους και ρόλους αν υπογράμμιζα κάποιους, αλλά νομίζω ότι οι πιο σημαντικές στιγμές στη μέχρι τώρα πορεία μου ήταν αυτές σε σχέση με τον Τσέχοφ. Ετυχε να παίξω στις “Τρεις αδελφές” σε σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαϊτζή, στον “Γλάρο” με σκηνοθέτη τον Γιάννη Βούρο και στον “Βυσσινόκηπο” της Χριστίνας Χατζηβασιλείου και νομίζω ότι ο Τσέχοφ είναι μια ολόκληρη σπουδή. Είχα τη χαρά πριν κλείσω τα τριάντα να πάρω γερές γνώσεις από αυτόν. Με ενδιαφέρει ό,τι πιο δύσκολο και ό,τι πιο ωραίο να κάνω. Με τον Θωμά Μοσχόπουλο είχαμε συνεργαστεί πέρυσι στην “Ιφιγένεια στη χώρα των Ταύρων” για το ΚΘΒΕ. Είναι κάποιες στιγμές που νιώθεις ότι μιλάς την ίδια γλώσσα και αφού τελειώνει η παράσταση, λες τι ωραία που θα ήταν να ξαναδούλευα με αυτό τον άνθρωπο. Εμοιαζε να είναι κοινό και στα μέσα της χρονιάς μού έκανε την πρόταση για την παράσταση. Αντικειμενικά ήταν πολύ δύσκολο για μένα να τα αφήσω όλα στη Θεσσαλονίκη και να κατέβω Αθήνα. Τελικά τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά και δεν το μετανιώνω καθόλου. Περιμένω πώς και πώς να ξεκινήσει “Η δίκη του Κ.”, είναι πραγματικά μια παράσταση που ήδη αγαπάω».