Μπορείς να μετανιώσεις μια φορά. Αλλά μια φορά μπορεί να μην είναι αρκετή. Μπορείς μετά να μετανιώσεις που μετάνιωσες. Εναν τέτοιο διαλεκτικό καρσιλαμά –διαλεκτικό γιατί είναι και μαρξιστής –με την πολιτική του συνείδηση χορεύει ο Θόδωρος Μιχόπουλος. Από τότε που ο Τσίπρας εγκαταστάθηκε στο Μαξίμου, ο παλαίμαχος δημοσιογράφος ήρθε, έφυγε, ξαναήρθε.

Μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό –που επεκτάθηκε αθορύβως και στο επιτελείο του Τσίπρα –ο Μιχόπουλος καταφέρνει πλέον να συγκεντρώνει τις ιδιότητες και του πρώην και του νυν προϊσταμένου του Γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού.

Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι άλλαξε απλώς ο τίτλος του. Ο Μιχόπουλος βρισκόταν στο Μαξίμου αδιάκοπα τον τελευταίο χρόνο. Ομως, ο ανασχηματισμός φαίνεται ότι τον αναπτέρωσε. Οχι μόνο επειδή εμφανίστηκε σε ρόλο σκιώδους μέντορα στο πλευρό των νεοφώτιστων υπουργών Επικρατείας και Εργασίας. Αλλά και επειδή ξαφνικά στις άτυπες ανακοινώσεις του Μαξίμου φύσηξε η παλιά λυρική πνοή.

Πώς αλλιώς, παρά σαν επιφοίτηση μιας συριζαίας Μούσας, μπορεί να εξηγήσει κανείς τον λάιφσταϊλ απολογισμό της επίσκεψης Ομπάμα που κρυφοεπίσημα το Πρωθυπουργικό Γραφείο διένειμε στα ΜΜΕ. Χάρη σε αυτόν τον απολογισμό ξέρουμε σήμερα ότι ο αμερικανός πρόεδρος αποκάλεσε τον έλληνα Πρωθυπουργό «Αλέξη» τέσσερις φορές. (Μετά τα τέσσερα «Αλέξη» θα άρχιζε να αναπτύσσεται κάτι πιο επικίνδυνο από οικειότητα.)

Σε αυτό το κείμενο συμπερασμάτων οφείλουμε την πληροφορία ότι ο Ομπάμα μοιράστηκε με τον Τσίπρα τα οικογενειακά προβλήματα που «έχει στο κεφάλι του». Οτι ο αμερικανός πρόεδρος «έδειξε γνώστης του βιογραφικού του Αλέξη Τσίπρα». Οτι εξέφρασε –ευλόγως –την απορία «πώς και ασχολήθηκε τόσο μικρός με την πολιτική». Ευλόγως, γιατί ο πρόεδρος δεν θα μπορούσε να είναι «γνώστης» και της καθ’ ημάς πολιτικής παιδείας. Της παιδείας που μεταπολιτευτικά παράγει αθρόα βιογραφικά σαν του Τσίπρα.

Το οξύμωρο είναι ότι οι κυβερνητικοί τα τελευταία εικοσιτετράωρα αντιδρούσαν με αποτροπιασμό στα σχόλια για τις επιδόσεις του Τσίπρα στην εθιμοτυπία -και γενικότερα για το ύφος της υποδοχής που επεφύλαξαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στον αμερικανό πρόεδρο. Αυτή η κριτική αντιμετωπίστηκε σαν απολιτίκ ευτελισμός ενός μεγάλου πολιτικού γεγονότος. Κανένα όμως από τα σχόλια αντιπολιτευτικής χολής δεν ήταν τόσο ευτελιστικό, όσο οι περιγραφές μαθητευόμενου κοσμικογράφου που μοίρασε η ίδια η κυβέρνηση.

Θα ήταν άδικο να χρεώσει κανείς την παραπολιτική σκύλευση μιας όντως ιστορικής στιγμής σε ένα πρόσωπο. Δεν φταίει (μόνο) ο διευθυντής του χυτηρίου των νονπέιπερ. Φταίει η δίψα μιας εξουθενωμένης κυβέρνησης για καλές ειδήσεις. Φταίει ο αμείλικτος νόμος που θέλει τις κυβερνήσεις να είναι ικανές μόνο για αυτοτραυματισμούς, όταν πια έχουν εσωτερικεύσει τη φθορά τους.