Αναζήτηση
Δεν μπορώ να βρω το «γιατί»
για τα πάντα.
Τα «γιατί» οφείλουν
να μου βρουν απαντήσεις.
Ελενα Χουσνή, «Χρυσή εκδίκηση»
Είχα και στο παρελθόν αναρωτηθεί. Τι συμβολίζει άραγε για τη σημερινή Ελλάδα η εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973;
– Μια επέτειο μνήμης; Αμφιβάλλω. Πολύ λίγοι θυμούνται με ακρίβεια, λιγότεροι έχουν αξιολογήσει αμερόληπτα τα γεγονότα, όλοι έχουν κάτι να κρύψουν.
– Μια εθνική γιορτή; Εξακολουθώ να αμφιβάλλω. Ελάχιστοι, ακόμα κι αν στολίζουν τα μπαλκόνια τους με τη γαλανόλευκη, δίνουν πατριωτικό χαρακτήρα στην επέτειο. Ούτε βέβαια ο πολιτικός κόσμος [και ιδίως η κυβέρνηση] τολμάει να στείλει μηνύματα ενότητας κι ανεξαρτησίας σ’ εχθρούς και φίλους [άλλωστε με παρόντες την τρόικα και τον Ομπάμα μάλλον οι απόντες είναι πιο κοντά στο νόημα του Πολυτεχνείου].
– Μια επίδειξη κομματικής [«αριστερής»] ισχύος; Δεν νομίζω. Ποιος διανοείται να καθοδηγήσει ιδεολογικά «τον δρόμο ή το πεζοδρόμιο»; [Οχι βέβαια των μπαχαλάκηδων αλλά των αγωνιούντων Ελλήνων]. Οι περισσότεροι προτιμούν τους πεζόδρομους του Κολωνακίου ή τα γραφεία των υπουργείων για να σχεδιάσουν τη rossonera ελπίδα.
– Ενα προστάδιο κοινωνικής έκρηξης; Πάλι δεν νομίζω. Τα κοινωνικά προβλήματα συχνά προκαλούν εντάσεις, αλλά για να διαμορφώσουν συνθήκες «ανατρεπτικού» κινήματος χρειάζεται αξιόπιστο πολιτικό υποκείμενο το οποίο αναζητείται [ιδίως μετά την έκπτωση του ΣΥΡΙΖΑ].
– Ενα πολιτικό γεγονός; Ασφαλώς ναι. Η 17 Νοέμβρη 1973 συνεχίζει να μας τροφοδοτεί με όνειρα, λέξεις, ίσως και τύψεις. Τα μηνύματα γνωστά.
– ΟΧΙ στον αυταρχισμό [όποιο χρώμα κι αν έχει].
– ΝΑΙ στην Παιδεία [δίχως αποκλεισμούς κι εξαιρέσεις].
– ΟΧΙ στην εξουσία των ολίγων [τεχνοκρατών, ψευτοδιανοουμένων και διαβρωμένων πολιτικών].
– ΝΑΙ στον έλεγχο όλων από τους θεσμούς και τη Δημοκρατία [μακριά από τις προσχηματικές αποκλίσεις λόγω έκτακτων καταστάσεων].
Η κοινωνία μας μοιάζει αμήχανη και διστακτική ακόμα και για να διεκδικήσει την Ιστορία της [πόσω μάλλον τα σημερινά της δίκια]. Πόσο όμως μπορεί να διαρκέσει αυτή η δημοκρατική αφασία;
Το Πολυτεχνείο συμβολίζει την ίδια ανάγκη του λαού να μιλήσει για όσα συμβαίνουν γύρω και μέσα του.
Οποιος δεν το καταλαβαίνει κι αρκείται στις μολότοφ [ρητορικές και άλλες]απλώς αποδεικνύει για μίι ακόμα φορά πως δεν έμαθε να διαβάζει σωστά την ελληνική ιστορία.
ΥΓ: Επειδή ουδείς ασχολείται με τη σύνθεση των αντιθέτων ποντάροντας στην όξυνση των αντιθέσεων, επειδή ο εγκωμιασμός μιας εποχής κι ενός γεγονότος δεν εξισούται με τις όποιες ιδεοληπτικές πιρουέτες των επιγόνων [ή και των ιδίων των συμμετασχόντων], επειδή η νυν Αριστερά μάλλον μισεί τους «από πάνω» παρά αγαπάει τους «από κάτω» κι επειδή οι εκδηλώσεις θα έχουν, όπως πάντα, περισσότερο αστυνομικό παρά εορταστικό ενδιαφέρον, γι’ αυτό προτείνω μια διακοινοβουλευτική επιτροπή της Βουλής [μαζί με εκπροσώπους εκείνης της γενιάς, όχι όμως τους υπαίτιους του εκφυλισμού] να επανεξετάσει τον ρόλο και τον τρόπο εορτασμού της επετείου. Διαφορετικά ας γιορτάζει ο καθείς ό,τι νομίζει πως εκφράζει η 17 Νοέμβρη 1973.
ΥΓ2: Υπάρχουν πάντοτε Θερμοπύλες στις οποίες μπορεί κανείς να πεθάνει [N.G. Davila, «Αποφθέγματα»]
Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός
