Ο Πλεύρης στη Χώρα του Ψόφου

Νομίζω πως η μόνη κοινή εμπειρία που έχω με τον Θανάση Πλεύρη είναι ο σταφυλόκοκκος. Πριν από κάποια χρόνια, όταν έκανα την εκπομπή «Φώτα πορείας», το θανάσιμο αυτό μικρόβιο με χτύπησε μετά τη συνέντευξη του Ιάκωβου Καμπανέλλη και πριν από τη συνέντευξη της Μαρίας Ρεζάν. Από το «πριν» στο «μετά» μεσολάβησε ο μήνας και βάλε του μαρτυρίου: Διασωληνωμένη στα νοσοκομεία, έδινα τη «μάχη για τη ζωή» μου –για να καταφύγουμε στο κλισέ.

Μόνος κάποιος που το έχει περάσει ξέρει τι σημαίνει. Κι αυτός ο κάποιος δεν το εύχεται ούτε στον χειρότερο εχθρό του. Ιδεολογικό εχθρό, ταξικό ή απλώς στον γείτονα που διεκδικεί δέκα ρίζες ελιές.

Ακόμα κι οι εξοικειωμένοι με τα σόσιαλ μίντια δεν πίστευαν αυτά που διάβαζαν. Αναυδοι παρακολουθούσαν ένα τσουνάμι σχολίων –ασχολίαστων –που ξαπόστελνε έναν βαριά νοσούντα άνθρωπο στη Χώρα του Ψόφου. Μια χώρα όπου βασιλεύουν το μίσος, ο θάνατος, η κατάρα, ο εφιάλτης, η σκατοψυχιά.

Η, κατά τα άλλα, άκρως σεβαστή ανωνυμία του Διαδικτύου γίνεται η κοπριά όπου φυτρώνουν όλα τα άνθη. Τα άνθη του κακού, τα άνθη της σήψης, τα άνθη του φανατισμού που φτάνει –έφτασε; –τα όρια του τζιχαντισμού. Τώρα καταριόμαστε «καλό ψόφο» και «καρκίνο στα παιδιά σου». Αργότερα θα κάνουμε κι ό,τι μπορούμε για να τον εξασφαλίσουμε κιόλας. Αλλωστε, από τη μισαλλοδοξία στη δολοφονία μια χαντζάρα δρόμος.

Οπως μια χαντζάρα δρόμος η διαδρομή από το «θάνατος στους φασίστες» στον θάνατο από τους φασίστες: Θάνατο στους κομμουνιστές, στους αναρχικούς, θάνατος στους αλλόφυλους, στους αλλόθρησκους, θάνατος στους άθεους, στους γκέι, στους υπέρβαρους, στα προσφυγόπουλα. Θάνατος και Καιάδας για τους ανάπηρους συνανθρώπους μας.

Η Χώρα του Ψόφου στην Ελλάδα κοντεύει να γίνει από μικρό κρατίδιο ένα κυρίαρχο κράτος εν κράτει. Κάτοικοι όλοι όσοι υποκαθιστούν την επιχειρηματολογία με την κατάρα. Τόσο ο Πλεύρης όσο και ο κάθε Πλεύρης μπορούν να αντιμετωπιστούν με επιχειρήματα. Με κοινωνικούς αγώνες. Με όλο και μεγαλύτερες ομάδες ανθρώπων που παρατούν το πληκτρολόγιο κι ενεργοποιούνται, όπως και όσο μπορούν, για μια ζωή καλύτερη, για ένα μέλλον πιο φωτεινό.

Η ιδεολογία του Πλεύρη και του κάθε Πλεύρη είναι τόσο σαθρή, τόσο νοσηρή που έτσι κι αλλιώς δεν αντέχει στον διάλογο. Ο Πλεύρης κι ο κάθε Πλεύρης εκφέρουν έναν λόγο ακραία διχαστικό κόντρα σε ό,τι δεν είναι λευκό, ελληνικό και χριστιανορθόδοξο.

Καταρρίπτεται η ρητορική μίσους; Ναι. Με επιχειρήματα.

Αντιμετωπίζεται η πρακτική μίσους; Ναι. Με ενεργή συμμετοχή.

Δεν είμαστε ψυχίατροι να γνωρίζουμε τον βαθμό της διαταραχής του όποιου στάζει τη χολή του ψόφου και του καρκίνου. Γιατί διαταραχή υπάρχει, αδιαμφισβήτητο. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος στα καλά καθούμενα να φαντασιώνεται τον θάνατο του συνανθρώπου του. Την ιδεολογική του συντριβή, ναι. Κι ο καθένας οφείλει να δουλέψει προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλά τα πληκτρολόγια, οι καναπέδες και τα σεμενάκια ολούθε μετατρέπουν τη δράση σε παθητικότητα και τους ανθρώπους σε ανθρωπάκια. Ανθρωπάκια που επιδιώκουν μια άδεια παραμονής που θα τους επιτρέψει να γίνουν μόνιμοι κάτοικοι στη Χώρα του Ψόφου.

Κλείνοντας, να πούμε περαστικά στον Θανάση Πλεύρη. Να του ευχηθούμε να γίνει καλά. Για να παλεύουμε εναντίον του.