Τα επεισόδια της περασμένης εβδομάδας στη Χίο, ουσιαστικά δηλαδή η εξέγερση των προσφύγων και των μεταναστών που «φιλοξενούνται» στον καταυλισμό της Σούδας, έπειτα και από την επίθεση ρατσιστών εξτρεμιστών εναντίον τους, ξαναφέρνουν στην επιφάνεια ένα πρόβλημα που η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί να υποβαθμιστεί, να θαφτεί στα όρια των νησιών όπου έχουν καταφύγει οι άνθρωποι αυτοί, «τέκνα της ανάγκης», όπως λαλίστατα έλεγαν πριν γίνουν εξουσία τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Η Ελλάδα, ως συνήθως, δεν είναι εντάξει στις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει έναντι της διεθνούς κοινότητας ούτε στο θέμα των προσφύγων. Επικοινώνησα με δημοσιογράφους και κοινωνικούς παράγοντες της Χίου οι οποίοι περιέγραψαν συνθήκες εφιαλτικές. Οι άνθρωποι που ζουν σε αυτόν τον καταυλισμό είναι εκτεθειμένοι πλέον και στον χειμώνα. Ζουν κυρίως σε σκηνές, κρυώνουν, βρέχονται, τσαλαβουτάνε στις λάσπες. Ο καταυλισμός της Σούδας είναι η νέα Ειδομένη, λένε οι ντόπιοι. Μια ακόμα εστία ντροπής.
Η κατάσταση είναι εύλογα ανεξέλεγκτη. Στην Κομισιόν το γνωρίζουν και ζητούν μέτρα από την ελληνική κυβέρνηση. Και ο δήμαρχος Χίου Μανώλης Βουρνούς ζητάει από την κυβέρνηση να λάβει μέτρα. «Αν δεν μπορεί να κυβερνήσει, αυτό είναι πρόβλημα δικό της και όχι του δήμου», λέει –και ποιος μπορεί να του αντιτάξει ότι δεν είναι έτσι.
Ανεξαρτήτως, όμως, από το γεγονός ότι η διαχείριση των προσφύγων και των μεταναστών στα νησιά αποτελεί θρυαλλίδα για την ασφάλεια, αυτό που αναδεικνύεται περισσότερο είναι η επί της ουσίας κυβερνητική αδιαφορία για την ουσία του προβλήματος, τους ανθρώπους, η οποία καθίσταται προκλητικότερη αν λάβει κανείς υπόψη ότι έχει εισρεύσει ποσό μεγαλύτερο του 1 δισ. ευρώ για υποδομές και την περίθαλψη των προσφύγων. Ο ΣΥΡΙΖΑ τους αντιμετωπίζει αντίθετα από τις κομματικές του διακηρύξεις. Οι καταυλισμοί στα νησιά μοιάζουν με αποθήκες ανθρώπων –οι οποίοι ούτε λιάζονται ούτε εξαφανίζονται. Πού πήγε η αλληλεγγύη την οποία ζητεί (όταν είναι τζάμπα) η κυβερνητική συνιστώσα που επικαλείται την Αριστερά;
