Αναζήτηση
Δεν θα ‘θελα με κανέναν τρόπο να υποτιμήσω την επίσκεψη του προέδρου των ΗΠΑ στην Ελλάδα. Ηταν ή, μάλλον, είναι πολύ σημαντικό ένας πολιτικός αυτού του αναστήματος να εκφωνεί τον τελευταίο του λόγο ως πλανητάρχης σε ελληνικό έδαφος.
Και μόνο οι φωτογραφίες στην Ακρόπολη δείχνουν σ’ όλον τον κόσμο την εικόνα μιας άλλης Ελλάδας απ’ αυτή της μίζερης ζητιάνας που τον τελευταίο τον καιρό έχει κολλήσει απάνω μας σαν ρετσινιά.
Αλλά και για μας εδώ, που ψάχνουμε τη λύση κοιτάζοντας τον αφαλό μας μπας και τη γεννήσει, ήταν μια ανάσα. Ακουγες τον άνδρα να μιλάει από το βήμα, για Θουκυδίδη και Ηρόδοτο, κι έλεγες αααα, ώστε υπάρχουν και τέτοιοι πολιτικοί στον πλανήτη! Η γλώσσα καθαρή, συγκεκριμένη, η πρόταση συντεταγμένη, σαφής, ολοκληρωμένη. Αυτονόητο θα μου πεις. (Να σας μιλήσω κι εγώ στον ενικό όπως ο Πρωθυπουργός μας στον πρόεδρο).
Οχι. Δεν είναι αυτονόητο για μας που τα τελευταία χρόνια σκούριασε η ακοή μας απ’ την ξινισμένη γλώσσα του αμφιθεάτρου και των καταλήψεων.
Στην ελληνική Βουλή αντηχούνε ατελεύτητες προτάσεις, μακρινάρια ασύντακτα με ακατάσχετες γενικές η μια πάνω στην άλλη, ένα ατέλειωτο λιβάδι ν’ ανθίζει βαρβαρισμούς, σολοικισμούς κι από δίπλα να τρέχει ένα ρυάκι μουχλιασμένο και μολυσμένο από κομματικές τοξίνες. Το όλον; ΤΟ ακατανόητο.
Ο λόγος όμως του Μπαράκ Ομπάμα στο Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος δεν ήταν το μόνο εντυπωσιακό, το ίδιο, για να μην πω εντυπωσιακότερο, ήταν το κοινό στις πρώτες σειρές της πλατείας. Ανθρωποι που χρόνια τους έβλεπες σε αντίστοιχες επισκέψεις προέδρων, καγκελαρίων και πρωθυπουργών να είναι στον δρόμο και να ουρλιάζουνε καίγοντας ομοιώματα των επισκεπτών, τώρα ως διά μαγείας, πανευτυχείς, θρονιασμένοι στον θώκο της εξουσίας, να καταχειροκροτούν τον ίδιον τον «φονιάδες των λαών» αυτοπροσώπως.
Μερικοί δε εξ αυτών, όπως ο κύριος Καμμένος και οι συν αυτώ, να χειροκροτούν ιδέες που οι ίδιοι πριν από λίγο στη Βουλή είχαν καταψηφίσει, όπως το σύμφωνο συμβίωσης και το Προσφυγικό.
Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτόν τον άνθρωπο, που δεν πρόφτασε να εκλεγεί ο Τραμπ κι έτρεξε να του στείλει τα στρατιωτικά του συγχαρητήρια, αυτόν βρήκανε να στείλουνε να υποδεχθεί τον Ομπάμα πάνω σ’ ένα θεόστραβο χαλί σε δυο αποχρώσεις του κόκκινου, γιατί η μία τους τέλεψε στα πέντε μέτρα.
Ευτυχώς που η μοίρα είναι πάντα με το μέρος μας κι ο καμέραμαν της ΕΡΤ ήταν ατζαμής όσο χρειάζεται για να βάλει πρώτο πλάνο την ελληνική σημαία με τον Αϊ-Γιώργη στάμπα και να κρύβει το τροφαντό προφίλ του υπουργού (πρώτα) Εθνικής (και μετά) Αμύνης.
Οσο για τα ελληνικά με οξφορδιανό αξάν του δικού μας Πρωθυπουργού (Τrαμπ, Μεtαφοrές, και Πrοtεrαιόtηtα), το ύφος του το βαριεστημένο, το βλέμμα κάθε τόσο στο ρολόι (πού κοιτάς, μιλάει ο άλλος, παιδί μου, είσαι με τα καλά σου;), μικρό το κακό.
Δεν λες που δεν έβαλε και το χέρι στην τσέπη, όπως έκανε ο κύριος Βαρουφάκης (με ένα φ).
Χαιρετούσε τους ευρωπαίους συναδέλφους του (λέμε τώρα) με το δεξί και το αριστερό στην τσέπη να ψάχνει τα κλειδιά και ν’ αγγίζει με τις ρόγες των δακτύλων του κι ό,τι άλλο ευρίσκετο εις τη γύρω περιοχήν.
Κύριοι. Τα πιάσαμε τα λεφτά μας.
