Τα πρώτα (πολλά) χρόνια της Μεταπολίτευσης η «γενιά του Πολυτεχνείου» αποθεωνόταν. Τη συνόδευε το φωτοστέφανο των αγώνων, του ηρωισμού και του σημαντικού ρόλου της στην πτώση της χούντας. Η αποχουντοποίηση στα πανεπιστήμια μετέτρεψε σχεδόν όλους τους φοιτητές σε ριζοσπάστες, το επαναστατικό κλίμα της εποχής που κυριάρχησε ως διά μαγείας εξαφάνισε τη στήριξη που απολάμβανε το καθεστώς από μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και εν μια νυκτί ουκ ολίγοι χουντικοί ξεπλύθηκαν. Και έτσι, ελλείψει αντιστασιακών την περίοδο της χούντας, έγιναν όλοι αντιστασιακοί στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Τα χρόνια πέρασαν και η οικονομική κρίση μάς οδήγησε στο άλλο άκρο. Ο μύθος της «γενιάς του Πολυτεχνείου» ξέφτισε και ελαφρά τη καρδία αποδίδουμε όλα τα δεινά του τόπου σε αυτήν τη γενιά. Ακούμε, για παράδειγμα, ότι η γενιά αυτή ξεπουλήθηκε, ότι εξαργύρωσε τους αγώνες της, ότι χρεοκόπησε την Ελλάδα και άλλες παρόμοιες ανοησίες.

Κατ’ αρχάς, να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν υπήρξε «γενιά του Πολυτεχνείου», μακάρι να υπήρχε άλλωστε. Το Πολυτεχνείο, όπως και η Νομική, ήταν κάποιες εκατοντάδες φοιτητές, ενδεχομένως με πλήρη άγνοια κινδύνου, που αντέδρασαν με αυθόρμητο τρόπο, και μάλιστα χωρίς κάποια ιδιαίτερη κομματική καθοδήγηση, στις αθλιότητες των χουντικών. Ηταν νέα παιδιά, που έβαλαν το κεφάλι τους στον ντορβά, που χωρίς να γνωρίζουν τι τους ξημερώνει προσπάθησαν με τις ενέργειές τους να αφυπνίσουν μια κοινωνία που ήταν σε ύπνωση και σε απάθεια. Και, ώς έναν βαθμό, το κατάφεραν. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε την αφετηρία για το τέλος της επτάχρονης δικτατορίας.

Ακριβώς για αυτόν τον λόγο ως κοινωνία χρωστάμε σε αυτά τα λίγα παιδιά. Και πολύ λογικά, όπως συμβαίνει σε όλες τις προηγμένες χώρες του κόσμου, τα πρόσωπα που παίζουν ρόλο στα μεγάλα γεγονότα επιβραβεύονται και καταλαμβάνουν μελλοντικά κάποιες σημαντικές θέσεις. Δηλαδή, τι θα περίμενε κανείς στα χρόνια μετά τη χούντα; Να ανταμειφθεί η «γενιά της δικτατορίας»;

Είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Ελλάδα διήνυσε μετά το 1974 την καλύτερη περίοδο της Ιστορίας της, χωρίς κανένας να αμφισβητεί τους δημοκρατικούς θεσμούς και το πολίτευμα, με οικονομική ευημερία και ευμάρεια; Είναι τυχαίο ότι το ποτάμι του λαϊκισμού πολέμησε σφόδρα αυτήν τη γενιά και συνεχώς προσπαθεί να την απαξιώσει;

Προφανώς και τα παιδιά της Νομικής και του Πολυτεχνείου δεν είναι «ένα». Αλλωστε, διαφορετική είναι η πορεία της ζωής τους, ενώ πολλοί, όπως καταδεικνύει το παράδειγμα της πρώτη φορά Αριστεράς, ήρθαν αντιμέτωποι με τις επιλογές, τα συνθήματα και τις φαντασιώσεις των νεανικών, και όχι μόνο, χρόνων τους.

Από την εξέγερση του Πολυτεχνείου έχουν περάσει 43 χρόνια. Τα λίγα παιδιά που πήραν μέρος στους αγώνες εκείνων των σκοτεινών χρόνων έχουν ξεπληρώσει το (όποιο) καθήκον τους απέναντι στην κοινωνία και συνέβαλαν καταλυτικά στο να πάει η χώρα αρκετά βήματα μπροστά. Το θέμα, που λέει και ο ποιητής της ήττας, είναι τώρα τι λες.

Τελευταία Νέα