ΤΟΣΟ κοντά στις ΗΠΑ, τόσο μακριά από τον Θεό! Το έλεγαν αυτοσαρκαζόμενοι οι Μεξικανοί για τη χώρα τους. Αν τηρήσει ο Ντόναλντ Τραμπ τις προεκλογικές δεσμεύσεις του, η χώρα αυτή θα βρεθεί και πίσω από έναν τοίχο –σύγχρονο ισότιμο του Σινικού Τείχους. Η μόνη διαφορά είναι ότι δεν θα πληρώσουν οι ίδιοι για την ανέγερσή του.
Πρόδρομος δείκτης σε πολλά αρνητικά τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα είναι ήδη πίσω από έναν φράχτη. Ηταν η λύση που έδωσαν οι Βαλκάνιοι στα βόρεια σύνορά μας –υποκινούμενοι από τους Κεντροευρωπαίους –για να ανασχεθεί το προσφυγικό ή μεταναστευτικό ρεύμα. Είμαστε ήδη λοιπόν ένα Μεξικό της Μεσογείου –τόσο κοντά στην Ευρώπη, τόσο μακριά από τον Θεό, σε ό,τι αφορά τους πρόσφυγες. Διότι αυτούς δεν θέλουν –προς το παρόν τουλάχιστον -, όχι εμάς.

Ολα αυτά δεν είναι χωρίς σημασία, γιατί τα πρόσφατα επεισόδια στη Χίο δείχνουν ότι η χύμα πολιτική στο Προσφυγικό αποτελεί ωρολογιακή βόμβα. Οι πρόσφυγες συμπλέκονται μεταξύ τους –ανά εθνικότητα συνήθως –στις φυλακές ανοιχτού ουρανού που είναι τα κέντρα υποδοχής. Η απογοήτευση και ο εγκλωβισμός τους όμως τούς κάνει να στρέφονται κατά των ελλήνων κατοίκων. Εκλογές δεν προβλέπονται σύντομα. Ηδη όμως τα κόμματα των άκρων φαίνεται να κερδίζουν έδαφος στα νησιά που είναι στην πρώτη γραμμή του Προσφυγικού. Χρειάζεται μια ολοκληρωμένη πολιτική υποδοχής αντί για προσωρινή αποθήκευση ψυχών. Οπως χρειάζονται και διπλωματικά ανακλαστικά στον άξονα Ευρώπης – Τουρκίας. Η γειτονική χώρα, που δέχθηκε να επιστρέφουν σε αυτήν οι πρόσφυγες, γίνεται όλο και περισσότερο ασταθής. Ενώ επιστρέφει και η ρητορική των εδαφικών διεκδικήσεων. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει πάρει θέση. Η κυβέρνηση εμφανίζεται όμως πιο αμήχανη –ποντάροντας παρασκηνιακά σε μια λύση του Κυπριακού.

Η αλήθεια είναι ότι το Προσφυγικό δεν έχει, διεθνώς, εύκολες λύσεις. Η Ευρώπη ίδρωσε να βρει μια πολιτική χαμηλού κοινού παρονομαστή. Στη Γερμανία η Ανγκελα Μέρκελ αναγκάστηκε να δείξει δημόσια πολιτική μεταμέλεια για το άνοιγμα, έστω και για περιορισμένο χρονικό διάστημα, των συνόρων. Στη Γαλλία όλες οι πολιτικές δυνάμεις χειροκρότησαν το ξήλωμα της «ζούγκλας» του Καλαί από την κυβέρνηση Ολάντ – Βαλς.

Ο Μπαράκ Ομπάμα επιβράβευσε τους έλληνες πολίτες για την αλληλεγγύη τους. Αλλά επισήμανε ότι το ελληνικό κράτος χρειάζεται ξένη υποστήριξη. Μήπως είναι ώρα να διεκδικήσει περισσότερα η κυβέρνηση και, κυρίως, να δεσμεύσει τους εταίρους μας σε συγκεκριμένες και εξειδικευμένες ανθρωπιστικές πολιτικές στο έδαφος της Ελλάδας –πέραν της αστυνόμευσης των υδάτων από το ΝΑΤΟ; Μήπως επίσης πρέπει να επιταχυνθεί η διαδικασία επιστροφής στην Τουρκία εκείνων που έχει συμφωνηθεί ότι θα επιστρέψουν –διότι φαίνεται ότι και εκεί υπάρχει υστέρηση;

Τελευταία Νέα