Η επίσκεψη Μπαράκ Ομπάμα και το τριήμερο της επετείου 43 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν και ένα «ταμείο» για τις διαθέσεις, την ετοιμότητα και την από εδώ και πέρα στρατηγική της ευρύτερης Αριστεράς –πέραν του ΣΥΡΙΖΑ.
Εδώ, την εβδομάδα που προηγήθηκε, δοκιμάστηκε ή «μπήκε ένα θερμόμετρο» στις διεργασίες που αφορούν τον δρόμο, τις πιο μαχητικές όψεις και πλευρές της αντικυβερνητικής πλατφόρμας και ήδη εξάγονται τα πρώτα συμπεράσματα από τις δυνάμεις της Αριστεράς σε ένα φόντο μουδιάσματος και αμηχανίας. «Είναι μια συγκυρία ήττας που θα κρατήσει. Ας μην ξεχνάμε πως σήμερα βιώνουμε έναν ιδεολογικό εξευτελισμό της έννοιας της Αριστεράς. Κόσμος που θα ήθελε να ριζοσπαστικοποιηθεί, σήμερα “κλωτσάει”», σημειώνει στα «ΝΕΑ» ο δικηγόρος και συγγραφέας που προσφάτως αποχώρησε από τη Λαϊκή Ενότητα Δημήτρης Μπελαντής.
Στο πρόσωπό του ίσως συνοψίζεται όλη η κινητικότητα του χώρου και οι αντιφάσεις των σχηματισμών που προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους σε ένα κάδρο όπου κυβερνάει την Ελλάδα ένα ρεύμα της μεταπολεμικής Αριστεράς.
Μια σκέψη: απ’ το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, μόνο διδάγματα μπορεί να αντλήσει κάποιος σε σχέση με τον συσχετισμό, τα όρια της σημερινής ΕΕ, τον τρόπο με τον οποίο μπορείς να επιφέρεις τομές στο κράτος, τα όρια της ευρω-αφέλειας, το γεγονός πως το ευρώ δεν είναι απλά νόμισμα αλλά πολιτικό σχέδιο, το αδιέξοδο της αστικής πολιτικής και πολλά ακόμη.
Θα έπρεπε το παράδειγμα της κυβερνητικής πείρας, το φαντασιακό του ΣΥΡΙΖΑ που συνεθλίβη να ενεργοποιήσει τον συλλογικό νου της Αριστεράς, να αναζωπυρώσει την προσέγγιση στο θεωρητικό κομμάτι, να επιταχύνει τις διεργασίες για τον νέο εργατικό – κοινωνικό πόλο. Αντίθετα, η μελαγχολία, η πίκρα, η μισαλλοδοξία, η παραίτηση έχουν κυριαρχήσει σήμερα στο πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας. Η ανάθεση και ο κρετινισμός έχουν λάβει μόνιμα χαρακτηριστικά. Τα νέα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν υποκαταστήσει κάθε αυτενέργεια, αναζήτηση, επιστρέφοντας τη μελαγχολία και τον θυμό στον χρήστη – φορέα τους. Τα όποια εγχειρήματα δεν δείχνουν να αντιστρέφουν την πορεία όπου η Αριστερά βρίσκεται σήμερα με σπασμένο το ηθικό και απολύτως κατακερματισμένη σε μικρά φέουδα που παλεύουν με ξύλινα σπαθιά.
Το ηθικό δεν είναι ακμαίο. «Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα προς την αποχή ή προς τη μετατόπιση προς αστικά κόμματα, να δούμε το ρεύμα να κινείται» λέει ο Μπελαντής. Η πορεία του Πολυτεχνείου και οι διαδηλώσεις κατά της επίσκεψης Ομπάμα δεν θα μπορούσαν να μην αποτυπώσουν αυτήν ακριβώς την εικόνα.
Ηθικόν λοιπόν; Μάλλον, όχι ακμαίο. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τις μη μαζικές διαδηλώσεις ή με τον σχεδόν άνευρο εορτασμό της εξέγερσης του Νοέμβρη. Τα παραπάνω εξάλλου, μόνον ως σταθμοί – στιγμές μπορούν να περιγραφούν. Στιγμές όμως που συμπυκνώνουν διαθέσεις και μοιάζουν με τρέιλερ για τις κινήσεις των μαζών. Μόνοι με τον Τσίπρα ή εκτός του ιμπεριαλισμού υπάρχει και η μοναξιά της πολεμικής του; Μοιραία, η συζήτηση για τις μαχητικές πλατφόρμες πάει στο ίδιο το κυβερνητικό εγχείρημα. «Ηταν οι μάζες έτοιμες για κάτι πολύ ριζοσπαστικό και τις κορόιδεψε απλώς μια ηγεσία; Νομίζω πως και μέσα στην εργατική τάξη υπήρχε ένα ρεύμα που δεν ήθελε τη σύγκρουση. Γενικά υπάρχουν τάσεις και σήμερα που θέλουν αλλαγές χωρίς ρήξεις. Αν είπε μια αλήθεια ο Τσίπρας, ήταν πως αν έλεγε την αλήθεια –δηλαδή πως θα πεινάσετε –δεν θα τον ακολουθούσε μέρος του κόσμου. Αυτό όμως δεν απαλείφει τις δικές του ιστορικές ευθύνες», συμπληρώνει ο Δημήτρης Μπελαντής.
«Τι κάνουμε;». Και το ερώτημα για την Αριστερά επικαιροποιείται στο φόντο του κλεισίματος της δεύτερης αξιολόγησης: «Τι κάνουμε;». Για το πεπειραμένο ΚΚΕ, οι απαντήσεις είναι συγκεκριμένες: «Η καλύτερη τιμή (σ.σ.: για το Πολυτεχνείο) είναι η συνέχιση του αγώνα ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, που φέρνει κρίσεις, πολέμους, φτώχεια και ανεργία. Είναι η πάλη ενάντια σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις, όπως το ΔΝΤ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, μέχρι να έρθει στην εξουσία πραγματικά ο ελληνικός λαός και οι λαοί όλου του κόσμου», δήλωσε από την πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου, ο γ.γ. της ΚΕ του Κόμματος Δημήτρης Κουτσούμπας.
Βεβαίως κύκλοι της Αριστεράς σημειώνουν τη «στροφή» του Περισσού προς το πιο εργατικό πεζοδρόμιο και την υποτίμηση του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Τουλάχιστον με τη θέρμη που δρούσε κατά τη δεκαετία του ’90 και με κορύφωση την επέμβαση του ΝΑΤΟ στην πρώην Γιουγκοσλαβία και την επίσκεψη Κλίντον το 1999. Η δεξαμενή των αναζητήσεων σήμερα πάει ένα βήμα πιο μπροστά, θεωρώντας το ΚΚΕ ένα όχημα που δεν δίνει λύση εξόδου. Παράλληλα όμως, οι υπόλοιπες δυνάμεις μοιάζουν ακινητοποιημένες στο πρώτο Μνημόνιο και την τότε μετωπική ρητορική. Ηταν εμφανές φέτος πως οι ομιλίες ή ένα μεγάλο μέρος των ομιλιών στις εκδηλώσεις μέσα στο Πολυτεχνείο θύμιζαν μια Αριστερά που περιγράφει απλώς το πρώτο Μνημόνιο (ενώ η χώρα –σύμφωνα με μια άποψη –βαδίζει για το τέταρτο). Η «αποσυριζοποίηση» του χώρου μοιάζει πολύ δύσκολη διαδικασία. Η επιστροφή στις τάσεις της κοινωνίας ακόμη δυσκολότερη.
