Οδός Μπουμπουλίνας 18. Ενα από τα πλέον στοιχειωμένα κτίρια της Αθήνας για τα όσα φριχτά καταγγέλθηκε ότι διαδραματίστηκαν στους χώρους του και κυρίως στην ταράτσα του κατά τη διάρκεια της επταετίας. Στο σημαδεμένο από τις πιο μαύρες σελίδες της νεότερης Ιστορίας κτίριο της οδού Μπουμπουλίνας στη δεκαετία του ’50 στεγαζόταν η ΚΥΠ (Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών) και στη συνέχεια επί χούντας η Υποδιεύθυνση Ασφαλείας Αθηνών. Εδρα και ορμητήριο των αστυνομικών Πέτρου Μπάμπαλη και Ευάγγελου Μάλλιου, οι οποίοι αν και κατηγορήθηκαν από αγωνιστές ως βασανιστές, αθωώθηκαν στη δίκη τους, αλλά τα ονόματά τους έχουν συνδεθεί με τα βασανιστήρια. Στο κτίριο της Μπουμπουλίνας υπέστησαν απάνθρωπα βασανιστήρια πλήθος αγωνιστών, ανάμεσά τους ο Αντρέας Λεντάκης και ο Μίκης Θεοδωράκης. Η διαβόητη ταράτσα και οι άλλοι χώροι δεν απείχαν πολύ από το κολαστήριο της Γκεστάπο στην οδό Μέρλιν ως προς τις μεθόδους των βασανιστηρίων που γίνονταν συστηματικά και «επιστημονικά» (ξυλοδαρμοί, φάλαγγα, αυστηρή απομόνωση σε άθλιες συνθήκες, εικονικές εκτελέσεις και ηλεκτροσόκ). Οι αγωνιστές – αντιφρονούντες οδηγούνταν ως επί το πλείστον χωρίς εντάλματα και απαγγελία κατηγορίας στην Μπουμπουλίνας για να δώσουν «διευκρινίσεις».
«Ο εφιάλτης στην ταράτσα»
Αντιμέτωπη με τον Μπάμπαλη και τον Μάλλιο βρέθηκε και η ηθοποιός και αντιστασιακή Κίττυ Αρσένη. Σε συνέντευξη που είχε δώσει στο «Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα» και σε επίσημες καταγγελίες της περιέγραψε τις ανακρίσεις, την αυστηρή απομόνωση σε κελί όπου δεν της έδιναν ούτε νερό υποβάλλοντάς την στο μαρτύριο της δίψας και βεβαίως τα φοβερά σκηνικά που ξεπερνούσαν κάθε ανθρώπινο όριο αγριότητας στην ταράτσα. «Εκεί ήταν το λεγόμενο πανηγύρι. Το λέγανε πανηγύρι. Εκεί ήταν πιο συστηματικά τα βασανιστήρια».
Για ένα μεγάλο διάστημα οι συλλήψεις ήταν αθρόες, δεν έφθαναν τα κελιά και γέμιζαν οι διάδρομοι. «Κάθε βράδυ ήτανε αυτός ο εφιάλτης με τα βασανιστήρια που γίνονταν στην ταράτσα και τα ακούγαμε, και οι φωνές αυτών που βασανίζανε και αυτών που βασανιζόντουσαν». Και πάνω από όλα, έλεγε η Κίττυ Αρσένη, ήταν ο φόβος. «Ο φόβος, πιο πολύ ήταν ο φόβος παρά ο πόνος, γιατί δεν καταλάβαινες τα όριά τους, όλος αυτός ο κανιβαλισμός γύρω σου πού πάει, πού φθάνει».
Συγκοινωνούντα δοχεία στη νοητή γραμμή βίας βρισκόταν το κτίριο της Μπουμπουλίνας με το κολαστήριο του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Εκεί όπου επικρατούσε το δόγμα «φίλος ή σακάτης βγαίνει όποιος έρχεται εδώ μέσα».
Το τέλος του βασανιστή
Μετά την πτώση της χούντας οδηγήθηκαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου με την κατηγορία του βασανισμού πολιτών αρκετοί κατηγορούμενοι στρατιωτικοί και αστυνομικοί. Ανάμεσά τους ο Μπάμπαλης και ο Μάλλιος, οι οποίοι ωστόσο κηρύχθηκαν αθώοι. Το τέλος τους ήταν κοντά και ο επίλογος γράφτηκε με σφαίρες τρομοκρατικών οργανώσεων. Η δολοφονική ενέδρα στον Μάλλιο στήθηκε από την 17 Νοέμβρη στις 14 Δεκεμβρίου 1976 κι ακολούθησε τον Ιανουάριο του 1979 ο Μπάμπαλης. Την ευθύνη με μια μακροσκελή προκήρυξη υπέγραψε η Ομάδα Ιούνης 78, παρακλάδι του ΕΛΑ, όπως διαπιστώθηκε αργότερα, στη μοναδική επίθεση, με αυτή την επωνυμία. Στην προκήρυξη ανάμεσα σε άλλα έλεγαν: «Η προσωπικότητα και το έργο του Μπάμπαλη είναι γνωστά σε όλους. Στην περίοδο της χούντας η δράση του και η φήμη του ξεπέρασαν και τα σύνορα της Ελλάδας».
