Ο αριθμός 1.000 έχει τη δική του θέση στην ιταλική Ιστορία –ο Γκαριμπάλντι με περίπου τόσους άνδρες ξεκίνησε από τη Σικελία το 1860 για να ενώσει τη χώρα. Η Ιταλία είναι σήμερα και πάλι διαιρεμένη –αυτή τη φορά ενόψει του δημοψηφίσματος για τη συνταγματική μεταρρύθμιση που θα πραγματοποιηθεί στις 4 Δεκεμβρίου. Επομένως έχουν ιδιαίτερο νόημα οι χίλιες ημέρες που συμπληρώνει ο Ματέο Ρέντσι σήμερα στην εξουσία. Οχι μόνο ως εμβληματικό χρονικό σημείο για έναν απολογισμό. Αλλά και ως πρόδρομη ένδειξη για το μέλλον. Με άλλα λόγια, θα ενώσει ο ιταλός πρωθυπουργός τη χώρα του την επομένη του δημοψηφίσματος; Ή δεν θα υπάρχει Ματέο Ρέντσι μετά την 4η Δεκεμβρίου;

Για τον νεότερο πρωθυπουργό στη μεταπολεμική Ιστορία της Ιταλίας, αυτές οι χίλιες ημέρες άρχισαν στις 22 Φεβρουαρίου του 2014 όταν ο ίδιος έφτανε στο πρωθυπουργό μέγαρο, γνωστό ως Παλάτσο Κίτζι, με ένα Smart. Οδηγός ήταν ένας βουλευτής του Δημοκρατικού Κόμματος. Και ο Ρέντσι δήλωνε ότι «η δική μου φρουρά είναι ο κόσμος». Για να φτάσει έως εκεί, ο 39χρονος πολιτικός είχε κινηθεί με την ταχύτητα του φωτός. Στις 8 Δεκεμβρίου του 2013 είχε κατακτήσει την αρχηγία του Δημοκρατικού Κόμματος, τον Ιανουάριο συνάπτει συμφωνία με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι για την αλλαγή του Συντάγματος και του εκλογικού νόμου, τον Φεβρουάριο ανατρέπει με κάτι που χαρακτηρίστηκε ούτε λίγο ούτε πολύ «πραξικόπημα» τον πρωθυπουργό Ενρίκο Λέτα.

Και μετά; Δίνει άλλο ένα δείγμα του «καινούργιου» σχηματίζοντας μια κυβέρνηση η οποία αποτελείται κατά το ήμιση από γυναίκες. Υπόσχεται μια μεταρρύθμιση τον μήνα και τη δημιουργία χιλίων παιδικών σταθμών σε χίλιες ημέρες. Μοιράζει ένα μπόνους 80 ευρώ. Και επιβραβεύεται με 40,8% στις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014, ποσοστό που του δίνει ένα καλό πολιτικό κεφάλαιο για να ξοδέψει και μια σχετική λαϊκή νομιμοποίηση. Κι έπειτα αρχίζει να σπάει αβγά. Για τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας συγκρούεται με τα συνδικάτα καθώς καταργεί το άρθρο 8, ταμπού για τα εργασιακά δικαιώματα. Οπως όμως σημειώνει ο ιταλικός Τύπος, η μεταρρυθμισμένη αγορά εργασίας δημιουργεί 655.000 θέσεις εργασίας.

Στη συνέχεια καταφέρνει να αλλάξει τον εκλογικό νόμο (η στόχευση είναι οι σταθερές κυβερνήσεις) και να περάσει τη μεταρρύθμιση τους Συντάγματος από τη Βουλή. Ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων χαρακτηρίζεται ένα μικρό θαύμα: δίνει την υιοθεσία και παίρνει όλα τα υπόλοιπα κάνοντας την καθολική Ιταλία να ευλογήσει την ένωση των γκέι. Προχωρά σε κάποιες φοροελαφρύνσεις, χωρίς πάντως να κάνει τη φορολογική μεταρρύθμιση που η Ιταλία έχει ανάγκη εδώ και χρόνια. Η οικονομία αναπτύσσεται ελάχιστα, αλλά το πρόσημο είναι θετικό. Και πάντως η Ιταλία έχει έναν πρωθυπουργό που συγκρούεται με την ΕΕ και που φαίνεται στο τέλος κάτι να κερδίζει.

Χίλιες ημέρες από την ημέρα που ορκίστηκε, όμως, ο Ματέο Ρέντσι βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Στις δημοσκοπήσεις υπολείπεται του λαϊκιστή Μπέπε Γκρίλο, ενώ στο δημοψήφισμα προηγείται το «όχι», αποτέλεσμα που μπορεί να αποτελέσει και τον πολιτικό του τάφο. Σε κάθε περίπτωση, αυτές ήταν χίλιες μέρες τις οποίες ο Ματέο Ρέντσι έζησε επικίνδυνα. Πάνω στο σύρμα και, όπως γράφει η «Ρεπούμπλικα», χωρίς δίχτυ ασφαλείας.

Μοναδικός

«Δεν υπάρχει άλλος στην Ιταλία σαν κι αυτόν. Οποιοσδήποτε από εμάς θα είχε εγκαταλείψει τη μεταρρύθμιση για την αγορά εργασίας μετά τη σύγκρουση με τα συνδικάτα – εκείνος όχι. Αλλος θα είχε σκύψει το κεφάλι στο θέμα των γάμων μεταξύ ομοφύλων για να μη δυσαρεστήσει την Εκκλησία – εκείνος όχι».

Ντάριο Φραντσεσκίνι, σύμμαχος του Ματέο Ρέντσι