Κάποιος σιωπά είτε επειδή ντρέπεται είτε επειδή δεν έχει κάτι να πει είτε επειδή διακατέχεται από τη φρεναπάτη ότι αν δεν βρισκόταν εκεί που είναι, θα ήταν κάπου αλλού πολύ καλύτερα. Τι ισχύει, το καταλαβαίνουμε όταν αυτός ή αυτή «σπάνε τη σιωπή τους». Η προσωπική μου αίσθηση, από τον τρόπο που έσπασε τη σιωπή της η Περιστέρα Μπαζιάνα, είναι ότι η κυρία Πρωθυπουργού υπάγεται στην τρίτη περίπτωση. Δεν υιοθετεί, είπε, τον τίτλο της Πρώτης Κυρίας διότι τον θεωρεί «αμερικανιά». Πόσα σύνδρομα μέσα σε λίγες λέξεις!
Πρώτα απ’ όλα, αυτό το απαξιωτικό «αμερικανιά», με όλες τις ιδεοληπτικές του εκφάνσεις, λίγα 24ωρα αφότου η «αμερικανιά» του Μπαράκ Ομπάμα με το μπουφάν του μπροστά στην Ακρόπολη ήταν η πρώτη έπειτα από πολλά χρόνια επικοινωνία της χώρας μας με θετικό πρόσημο. Και στη συνέχεια, η συνειδησιακή πιρουέτα της κυβερνώσας Αριστεράς που θεωρεί ότι, αλλάζοντας τα ονόματα, αλλάζει τις έννοιες. Διότι η κυρία Μπαζιάνα, όπως και να θέλει να την αποκαλούμε, επωφελήθηκε επιλεκτικά από τα «προικιά» του τίτλου της. Να θυμίσω την ιλιγγιώδη επαγγελματική της εξέλιξη που, έστω ότι την άξιζε, θα έπρεπε να την πήγαινε πιο λάου λάου ή το ότι συνέβαλε στο να εκδιωχθεί ένα εξάχρονο παιδί από το σχολείο του επειδή υπήρξαν υπόνοιες ότι τη φωτογράφισε ο πατέρας του. Και, επιλεκτικά επίσης, συνόδευσε τον σύζυγό της όπου και όπως της υπαγόρευαν τα κομμουνιστικά της όνειρα. Και γούνινο καπέλο φόρεσε στη Μόσχα και μαντίλα στην Τεχεράνη και κομπινεζόν στο Πεκίνο και ξινισμένο μούτρο στη Νέα Υόρκη.
