Ας πούμε ότι, στη χειρότερη περίπτωση, η Γαλλία θα έχει πρόεδρο σε μερικούς μήνες έναν πούρο δεξιό. Εναν Σαρκοζί χωρίς την κωμική και συγχρόνως ενοχλητική υπερκινητικότητα του γάλλου πρώην προέδρου. Ας πούμε, ακόμη, ότι λίγους μήνες αργότερα η Γερμανία θα εμπιστευτεί και πάλι τις τύχες της στην ηθική ηγεσία της Ανγκελα Μέρκελ –ενδεχομένως μέχρι να κοιταχθεί η ίδια στον καθρέφτη και να δει ένα «μισοπεθαμένο ερείπιο», όπως είπε σε συνέντευξή στο ARD. Ας πούμε, τέλος, ότι η Ευρώπη, αυτή η Ευρώπη, «καθάρισε» και με την Ισπανία του Ραχόι. Και η Ιταλία;
Εκεί οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το Οχι προηγείται πλέον σαφώς στις δημοσκοπήσεις. Κάτι που σημαίνει ότι εάν –για πρώτη φορά στα χρονικά –δεν υπάρχει κάποια κρυφή ψήφος στην επικράτεια του Ναι, ο Ματέο Ρέντσι θα χάσει το δημοψήφισμα για τη συνταγματική μεταρρύθμιση. Το ερώτημα σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι πόσο αισθητή θα γίνει η δόνηση από τον σεισμό στην ίδια την Ιταλία, η οποία ούτως ή άλλως πολιτικά ήταν πάντα εξαιρετικά σεισμογενής. Ούτε στις Βρυξέλλες, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν συνηθίσει να απορροφούν τους κραδασμούς των άλλων. Αλλά στο ίδιο το οικοδόμημα της ευρωζώνης.
Ο Βόλφγκανγκ Μίνχαου, ένα είδος Κασσάνδρας των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», προβλέπει στην εφημερίδα του ότι η δόνηση θα χτυπήσει τα θεμέλια του οικοδομήματος –η ευρωζώνη θα διαλυθεί. Με άλλα λόγια, η ευρωπαϊκή Δεξιά του Φιγιόν και της Μέρκελ μπορεί να νικήσει τους λαϊκιστές στη Γαλλία και τη Γερμανία. Αλλά να μην υπάρχουν, για να κρατήσει στα στιβαρά της χέρια, παρά μόνο συντρίμμια.
