Χθες, όπως ενημερώθηκα αρμοδίως, συνεδρίασε η Μεγάλη Συνάντηση των Αντιπροσώπων του Ποταμιού. Πρόκειται για το ανώτερο συλλογικό όργανο του κόμματος –έπειτα φυσικά από το Συνέδριο. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το φόντο πίσω από το πόντιουμ των ομιλητών, πρέπει να ομολογήσω. Ηταν σε αποχρώσεις του πράσινου –μην πάει ο νους σας σε άνοιγμα στη Χαριλάου Τρικούπη γιατί όπως μου επισήμαναν οι πηγές μου οι περισσότεροι συμμετέχοντες τάχθηκαν υπέρ της πολιτικής ίσων αποστάσεων από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, κοινώς ζήτησαν να πορευτούν αυτόνομα ως κόμμα. Ηταν πράσινο γιατί απεικόνιζε τα βουνά τα οποία «παίρνει Το Ποτάμι». Οπερ σημαίνει τις περιοδείες του Σταύρου σε όλη την επικράτεια και τις εκδηλώσεις που προγραμματίζουν για τους επόμενους τέσσερις μήνες. Οπως το έθεσε κι ο Θεοδωράκης στην ομιλία του «κάνουμε επίθεση –δεν υποχωρούμε! Παίρνουμε τα βουνά, τις πλαγιές, τα χωριά και τις πόλεις για να μιλήσουμε με όλους αυτούς που ψάχνουν απαντήσεις και όχι εικονίσματα». Το φόντο που λέτε είχε και δυο φιγούρες, σαν σκιές, περιπατητών με σακίδια. Η μία μάλιστα, όπως μου επισήμανε ένας από τους πληροφοριοδότες μου εντός της συνεδρίασης, θύμιζε σε πολλούς το προφίλ του Μπαράκ Ομπάμα. Τι να πω τώρα; Είναι και ομπαμικοί εκεί στη Σεβαστουπόλεως.

Η αναβάθμιση των Τοπικών

Αφήνω στην άκρη το ντεκόρ και τους συμβολισμούς του και έρχομαι στην ουσία. Τα ζητήματα που συζήτησαν ήταν οργανωτικής φύσης. Δεν μπαίνω σε κουραστικές λεπτομέρειες. Το ρεζουμέ είναι ότι αποφάσισαν να αναβαθμίσουν την παρουσία τους σε τοπικό επίπεδο. Με κάποιες αλλαγές λοιπόν στον κανονισμό λειτουργίας του κόμματος, αποφάσισαν να αναβαθμίσουν και να συνδέσουν τις Τοπικές μεταξύ τους δημιουργώντας και περιφερειακά συμβούλια.

…και η διάχυτη αισιοδοξία

Ο επικεφαλής του Ποταμιού έκλεισε την τοποθέτησή του στην τρίτη τακτική συνεδρίαση της ΜΕΣΥΑ ως εξής: «Δεν θα γίνουμε συμπλήρωμα του παλιού, αλλά δεν θα αρκεστούμε και στην αυταρέσκεια ούτε πιστεύουμε στην κομματική καθαρότητα. Θα βρούμε καινούργιους συμμάχους στην κοινωνία. Αυτή είναι η μεγάλη μάχη. Αν όλοι βγούμε στους δρόμους, προσπαθήσουμε, αγωνιστούμε, αυτός ο χειμώνας θα αποδείξει ότι και να μην υπήρχε Το Ποτάμι θα έπρεπε να το εφεύρουμε. Και όχι μόνο για τη χώρα, όχι μόνο για τα παιδιά μας, αλλά και για την ψυχή μας». Κι αν σας φαίνεται πολύ αισιόδοξος, να σας πληροφορήσω ότι πολλοί από τους συμμετέχοντες συμμερίστηκαν αυτή την αισιοδοξία γιατί, όπως μεταφέρθηκε, «ήταν σαν να ξεκαθάρισε επιτέλους το τοπίο, να ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε». Για να δούμε.