Από ένα μπαράζ συνεντεύξεων του «τύφλα να ‘χει ο Βασιλάκης ο Καΐλας» υπουργού Σπίρτζη στη διάρκεια του Σαββατοκυριακοδεύτερου, και από κάνα δυο παραπλήσιες του υπουργού Κουρουμπλή, διαφαίνεται καθαρά ότι οι λεγόμενοι πασοκογενείς του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούν ως εκμαυλιστές προς το ΠΑΣΟΚ, τονίζοντας συνεχώς την ανάγκη πολιτικής συνεργασίας των δύο κομμάτων. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ επισήμως αμύνεται, απορρίπτει κάθε τέτοια ιδέα και υπερασπίζεται την πολιτική αυτονομία του.
Από την άλλη, ο Κώστας Λαλιώτης που άδραξε την ευκαιρία για τα 15 λεπτά δημοσιότητας ύστερα από μια περίοδο βαθιάς (πολιτικής) κατάψυξης στην οποία είχε περιπέσει από ετών, έχει εξαντληθεί σε ακατάπαυστη επιστολογραφία, με την οποία επιχειρεί να αντικρούσει αυτό που είναι κοινή πεποίθηση στο ΠΑΣΟΚ, ότι δηλαδή ήταν υπέρμαχος των ανοιχτών διαύλων με τον ΣΥΡΙΖΑ για την επανασυγκρότηση ενός νέου αντιδεξιού μετώπου…
Χθες απέστειλε επιστολή στη «Βραδυνή» για να αντικρούσει αυτό που ο συνομιλητής του Σπίρτζης είχε δηλώσει την Κυριακή στην ίδια εφημερίδα, ότι ως… σοσιαλιστή (θα λυγίσω…) τον συνδέουν τόσα με τον Λαλιώτη ώστε μπορεί να χορέψει μαζί του «ως και» (αυτό είναι δικό μου, ο Σπίρτζης το ξέχασε ή εκουσίως το παρέλειψε…) «τανγκό στο Σύνταγμα».
Ο Λαλιώτης απορρίπτει την ιδέα να χορέψει «τανγκό» με τον Σπίρτζη γιατί αυτός τώρα κάνει χορευτικές φιγούρες με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Προφανώς όμως δεν έχει κανένα πρόβλημα να ανταλλάσσει φιλοφρονήσεις μαζί του.
Ασχέτως του αν ο Σπίρτζης για να τον εκθέσει, σε άλλη συνέντευξή του παραδέχεται ότι μίλησαν πολιτικά (στη συνάντηση στο εστιατόριο της Μίνας), εμφανώς τσαντισμένος που ο άλλος έλεγε έως τώρα ότι δεν συζήτησαν πολιτικά και όλη η ιστορία έμεινε στο επίπεδο των φιλοφρονήσεων.
Φυσικά, ευκαιρίας δοθείσης, μου την «πέφτουν» και οι δύο για όσα έγραψα, κάτι που το θεωρώ απολύτως φυσιολογικό. Και τιμητικό ωσαύτως. Αφού λένε και οι δύο αυταπόδεικτα ψέματα, λογικό δεν είναι για να θολώσουν τα νερά να επιτίθενται σε αυτόν που τους ξεσκέπασε; Τους καταλαβαίνω…
Αφιέρωση
Ειδικά πάντως για όσα περιφέρει κατ’ εμού από μέσο σε μέσο ο υπουργός Σπίρτζης, θυμήθηκα ένα ιστορικό ανέκδοτο το οποίο έχει πρωταγωνιστή τον Γέρο της Δημοκρατίας Γεώργιο Παπανδρέου, ο οποίος αγορεύων κάποια φορά στη Βουλή, σε μια ταραγμένη συνεδρίαση, είχε να αντιμετωπίσει τις συνεχείς υβριστικές επιθέσεις βουλευτή της Δεξιάς.
Κάποια στιγμή, διηγείται ο αστικός μύθος, ο Παπανδρέου σταμάτησε την ομιλία και ρώτησε «ποιος φωνασκεί;».
«Εγώ, εγώ» απάντησε περιχαρής ο βουλευτής, που επιτέλους κατάφερε να κάνει τον Παπανδρέου να διακόψει.
«Α, εσείς; Ε μα τότε, αγαπητέ μου, δεν έχει καμία απολύτως σημασία» απάντησε ο Γέρος και συνέχισε κανονικά την ομιλία του…
Αφιερωμένο εξαιρετικά.
Φωτεινή ένδειξη
Για τον Λαλιώτη δεν έχω να πω κάτι περισσότερο. Πλην του ότι έως χθες το απόγευμα συνεργάτες, τρεις τον αριθμό, της προέδρου μού έχουν διαμηνύσει ότι η πρόεδρος Φώφη διατείνεται πως «έχει να τον δει δύο μήνες». Και επίσης πως «δεν τον εξουσιοδότησε ποτέ να μιλήσει για την “ειδική σχέση” με τον Βενιζέλο».
Υπενθυμίζω απλώς ότι ο Λαλιώτης σε μία από τις 352 επιστολές που έχει αποστείλει τις τελευταίες δέκα ημέρες, διέψευσε ότι αυτός έχει προτείνει στην πρόεδρο «να διαγράψει τον Βενιζέλο» –γεγονός που προκάλεσε γενική θυμηδία ενημερώνω, και στον Βενιζέλο ακόμη μεγαλύτερη, μια που ουδέποτε και από κανέναν έχει τεθεί τέτοιο θέμα.
Μια συνεργάτις δε της προέδρου μού κατέστησε σαφές ότι η πρόεδρος, αλλά και οι περί αυτήν, «δεν αντιλαμβάνονται γιατί διατηρεί γραφείο στα κεντρικά γραφεία του Κινήματος», αναφορά την οποία μεταφέρω –και γι’ αυτό την κάνω κιόλας, προς ενημέρωσή του, γιατί εξακολουθώ να τον θεωρώ φίλο μου… –ως μια υπόδειξη προς την έξοδο από τη Χαριλάου Τρικούπη…
Πλάκες
Κλείνω αυτό το ούτως ή άλλως βαρετό θέμα, με το οποίο είχα δεσμευθεί ότι δεν θα ασχοληθώ ξανά, αλλά ας όψονται οι δύο εκ των πρωταγωνιστών (Λαλιώτης – Σπίρτζης) που με προκαλούν, για να αναφερθώ στο κεφαλαιώδους σημασίας (λέμε τώρα…) γεγονός της δημιουργίας παραρτήματος του γραφείου του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, το οποίο θα εγκαινιάσει ο Πρόεδρος Αλέξης την προσεχή Πέμπτη.
Γιατί το αναφέρω; Διότι ενδεικτικό της σοβαρότητος με την οποία αντιμετωπίζει ο ίδιος τον θεσμό (θεσμός; Ημαρτον Παναγία μου…) είναι το γεγονός ότι επικεφαλής θα τοποθετήσει μια νεαρά κυρία ονόματι Κατερίνα Νοτοπούλου, μετρίων σπουδών και με έφεση στην ηθοποιία.
Κάθησα και παρακολούθησα στο Διαδίκτυο (όρεξη που την έχω κι εγώ…) δηλώσεις της κυρίας επικεφαλής του Πρωθυπουργικού Γραφείου στη Θεσσαλονίκη, από την περίοδο που ήταν υποψήφια βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Α’ Θεσσαλονίκης.
Δεν θα σταθώ ούτε στα μαργαριτάρια που εκστόμισε ούτε στα όσα απίθανα έλεγε, τα οποία εντάσσω στη λεγόμενη προεκλογική ρητορική. Θα σταθώ μόνο σε αυτό καθαυτό το γεγονός: στη Θεσσαλονίκη υπάρχει το λεγόμενο υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης και έχει υφυπουργό, επικεφαλής είναι η κυρία Κόλλια. Τι σκοπούς εξυπηρετεί η δημιουργία γραφείου του Πρωθυπουργού όταν υπάρχει υφυπουργός αρμόδια για τα θέματα της περιοχής, η οποία πλην των άλλων το ξέρει και καλά το θέμα διότι έχει την εμπειρία; Για να υπονομεύει η μία την άλλη ή για να λέει η κυβέρνηση πόσο πολύ μεριμνά για τη Θεσσαλονίκη;
Πλάκα κάνουμε, μου φαίνεται…
Τους την έφερε
Ασχημα τα νέα για τους συριζαίικους υπονόμους που ενδημούν στα social media και την προηγούμενη εβδομάδα έκαναν πάρτι επειδή ένας από τους «απέναντι», ο Θάνος Πλεύρης έδινε μάχη για τη ζωή του. Λοιπόν ο τύπος κατάφερε να βγει από την Εντατική, από ό,τι φαίνεται θα τα καταφέρει να βγει νικητής σε αυτή τη μάχη για τη ζωή του και θα ηττηθούν όσοι του «εύχονταν» τον «ψόφο».
Ηταν μια απρόσμενη εξέλιξη αυτή, που τους χάλασε τις ετοιμασίες. Τώρα μπορούν να επιστρέψουν στο οζώδες περιβάλλον όπου ζουν και υπάρχουν, περιμένοντας πότε θα αντιμετωπίσει πρόβλημα πάλι κάποιος από τους «απέναντι» –πολιτικός, δημοσιογράφος, καμιά σημασία δεν έχει. Κάποιος να αγαπούν να μισούν, μόνο…
Με μέτρο
Δεν ξέρω αν θα ενταχθεί τελικά στο ΠΑΣΟΚ η Κατερίνα Μάρκου που αποχώρησε χθες από Το Ποτάμι και εισέπραξε και αυτή την ύβρη ότι αναμείχθηκε με την πολιτική γιατί την ενδιέφερε μόνο η καρέκλα και ο μισθός. Νομίζω ότι εκεί στο Ποτάμι πρέπει να το ξαναδούν λιγάκι αυτό το θέμα –του πώς αντιμετωπίζουν αυτούς που εγκαταλείπουν την προσπάθεια. Κρίμα είναι να απαξιώνονται άνθρωποι με τόση ευκολία. Για του λόγου το αληθές, μεταφέρω εδώ την κατακλείδα της επιστολής της κυρίας Μάρκου στον επικεφαλής ηγέτη Σταύρο:
(Φεύγω για) «να συνεχίσω να προσπαθώ με τις όποιες δυνάμεις μου να βρει γρήγορα ο προοδευτικός δημοκρατικός χώρος την ενιαία πολιτική έκφραση, την κοινή πολιτική συνισταμένη που του αξίζει».
Δεν είναι όλα καρέκλα και μισθός, Σταύρο…
