Το επιβεβαίωσε ο πρώτος γύρος των προκριματικών εκλογών της γαλλικής Δεξιάς πριν –ευτυχώς –προλάβει η ελληνική κυβέρνηση να βάλει τάξη και στο δημοσκοπικό τοπίο: στις εκλογικές αναμετρήσεις υπάρχει μια κρυφή ψήφος, την οποία αδυνατούν να ανακαλύψουν οι ερευνητές των διαθέσεων της κοινής γνώμης. Αυτή η κρυφή ψήφος εκδηλώθηκε στη Γαλλία υπέρ του Φρανσουά Φιγιόν –ενός πολιτικού τόσο «γνωστού αγνώστου» στη Γαλλία ώστε η «Λιμπερασιόν» αισθάνθηκε την υποχρέωση να τον μεταμορφώσει σε Μάργκαρετ Θάτσερ για να τον συστήσει στο γαλλικό κοινό.
Μια κρυφή ψήφος εκδηλώθηκε και στις αμερικανικές εκλογές υπέρ του Τραμπ, και το περασμένο καλοκαίρι υπέρ του Brexit, αλλά και έναν χρόνο νωρίτερα υπέρ του Οχι στο ελληνικό δημοψήφισμα. Τι συνδέει τους κερδισμένους αυτών των αναμετρήσεων; Ο υποτιθέμενος αντισυστημισμός τους. Ή –στην περίπτωση του Φιγιόν –η εκκίνησή τους στην κούρσα από τη θέση του ξεχασμένου αουτσάιντερ. Κάτι που σημαίνει, όπως αποδείχθηκε από την τύχη ακόμη και του μετριοπαθούς και μειλίχιου Ζιπέ, ότι οι mainstream υποψήφιοι καίγονται όμορφα από την έκθεσή τους στα mainstream μέσα ενημέρωσης.
Η κρυφή ψήφος υποτίθεται ότι είναι προϊόν ενός είδους πολιτικής αισχύνης –είναι εκείνοι που ντρέπονται να ομολογήσουν ότι ψηφίζουν Τραμπ. Μια άλλη εξήγηση είναι ότι οι ίδιοι δεν βλέπουν στους δημοσκόπους παρά μία ακόμη ενσάρκωση του συστήματος –και το σύστημα το πολεμάς, παίζοντας ακόμη και κρυφτό μαζί του. Ο,τι και να συμβαίνει, αποδεικνύεται πως ο αντισυστημισμός οδηγεί παντού και –κυρίως –στην εξουσία. Από αυτή την άποψη, ο Φιγιόν δεν έχει παρά να βγάλει την περούκα της Θάτσερ. Και να στρώσει στο κεφάλι του το περουκίνι του Τραμπ.
