Αφορμή για την ανάκληση του δίπολου στάθηκε το σχόλιο μιας καλής φίλης για την υποχρεωτική στράτευση στα 18. Κάτι με το οποίο δεν συμφωνεί ιδεολογικά, όπως έλεγε, καθώς το βρίσκει υπερβολικά δεξιό. Το αν είναι πιο πρακτικό και λειτουργικό να προηγείται η στράτευση των σπουδών ή το αντίθετο είναι μια μεγάλη κουβέντα, αλλά αδυνατώ να κατανοήσω γιατί ο φαντάρος ετών 18 είναι δεξιό πράγμα, ενώ ο φαντάρος ετών 24 κατιτί το αριστερό.

Κομματικό «ορφανό» του Ανδρέα Παπανδρέου η φίλη μου μεγάλωσε με την υπόσχεση του πρώτου προέδρου του ΠΑΣΟΚ ότι θα κλείσει τη Δεξιά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και με το σύνθημα «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Τριάντα χρόνια ύστερα από τέτοια συνθήματα, με την Ιστορία σε έξαρση, το τείχος του Βερολίνου σε τουβλάκια lego και, στην Ελλάδα, μια κυβέρνηση που μας συστήθηκε ως «πρώτη φορά Αριστερά» για να συγκυβερνήσει με ένα κόμμα ακροδεξιό υιοθετώντας τα χαρακτηριστικά (μισαλλοδοξία, ρεβανσισμός, απολυταρχισμός, κράτος ημετέρων, τραμπουκισμός α λα Πολάκη κ.ά.) της χωροφυλακίστικης Δεξιάς, αναρωτιέμαι πόση αξία, πέρα από την αναμνησιολογική, έχουν σήμερα αυτοί οι διαχωρισμοί. Οταν η Χρυσή Αυγή συντάσσεται στο τόξο της δραχμής με τον Λαφαζάνη και το ΒΒC κάνει ντοκιμαντέρ για την άνοδο του λαϊκισμού ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού με προμετωπίδα φωτογραφίες του Τραμπ, της Λεπέν και του Τσίπρα, το δίπολο αριστερό – δεξιό λειτουργεί σε κάτι εναλλακτικά άρθρα που έγραφε ο Ηλίας Κανέλλης στο περιοδικό «Ταχυδρόμος» όπου η Νουτέλα ήταν το δεξιό και η Μερέντα το αριστερό άλειμμα.

Τελευταία Νέα