Προσέξτε τώρα, παρακαλώ, το θέμα που έχει ανακύψει επ’ εσχάτοις και ενδεχομένως να προκαλέσει το «ενδιαφέρον» κάποιου εισαγγελικού λειτουργού, εξ εκείνων που τελευταία καλούν σαράντα σαράντα τα στελέχη των τραπεζών σε απολογία:
n Η Εθνική Κύπρου έχει βγει προς πώληση και ο σχετικός πλειοδοτικός διαγωνισμός είναι σε εξέλιξη. Στο book value της τράπεζας η τιμή της είναι προσδιορισμένη στα 177 εκατ. ευρώ. Οτιδήποτε κάτω από αυτή την τιμή, για παράδειγμα τα 100 εκατ. που όπως ακούγεται θα είναι τελικά η τιμή πώλησης της τράπεζας, λογικά θα αποδοθεί στην αποτυχία του management της.
Ητοι, στην αγαπημένη πρόεδρο Λούκα και σε έναν κύριο Νίκο Μπέη, διευθύνοντα σύμβουλο της Εθνικής Τράπεζας Κύπρου (κάτι μου θυμίζει αυτό το όνομα, κάτι μου θυμίζει –έχει άραγε καμιά σχέση με τον επικεφαλής του ΟΣΕ επί Καραμανλή; Θα το ψάξω, για πολλούς και διαφόρους λόγους…). Πάντως όπως και να έχει το πράγμα, εγώ για 20.000 ετησίως (τόση είναι η αμοιβή της προέδρου Λούκας, συν κάτι ολίγα, παρελκόμενα) δεν θα έβαζα στο κεφάλι μου τέτοιους, και τόσους, μπελάδες…
Ερωταποκρίσεις για την κρίση
Ολα αυτά και πολλά άλλα είναι αποτέλεσμα της κρίσης, γι’ αυτό και δίνω μεγάλη σημασία στο βιβλίο υπό τον τίτλο «Υπάρχει λύση;», που βρίσκεται ήδη στα βιβλιοπωλεία και είναι το αποτέλεσμα ενός κύκλου συζητήσεων, υπό μορφή ερωταποκρίσεων, μεταξύ του (καλύτερου –το πιστεύω! –πρωθυπουργού που είχε η χώρα τα πολλά, τελευταία, χρόνια) Κώστα Σημίτη και του συναδέλφου μου Γιάννη Πρετεντέρη.
Χωρίς «ταμπού» και χωρίς την παραμικρή διάθεση ωραιοποίησης της δικής του περιόδου διακυβέρνησης ή αποφυγής σχολιασμού δύσκολων καταστάσεων διά της παρακαμπτηρίου, ο ερωτώμενος δίνει απαντήσεις για το πώς φτάσαμε ώς εδώ. Ενδεικτικά αντιγράφω από τον πρόλογο:
«Πώς προέκυψε η κρίση; Είναι δυνατή μια πολιτική αυτονομίας στην εποχή της παγκοσμιοποίησης; Η υπέρβαση της κρίσης και η επάνοδος στην ανάπτυξη μπορούν να επιτευχθούν με τον τρόπο που χειριζόμαστε τα προβλήματα ή πρέπει να ακολουθήσουμε και άλλες κατευθύνσεις; Η ευρωζώνη, στην οποία ανήκουμε, έχει μέλλον ή θα αποτύχει, όπως δείχνει η μέχρι σήμερα απραξία της απέναντι σε καίρια προβλήματα; Ποιες πρωτοβουλίες μπορούν να εξασφαλίσουν μια ευρωπαϊκή συνεργασία, που δεν θα είναι εις βάρος των χωρών του Νότου; Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι μια αριστερή ή μια εθνικολαϊκιστική κυβέρνηση;».
Εννοείται ότι αναφέρεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, στο Χρηματιστήριο και ό,τι τέλος πάντων αναπτύχθηκε ως φιλολογική συζήτηση για το «τις πταίει» που φτάσαμε μέχρι εδώ.
Ευκαιρίας δοθείσης, θα εξάρω φυσικά το κουράγιο του Πρετεντέρη. Οπως πληροφορήθηκα, ξεκίνησε αυτή την ιστορία των συζητήσεων με τον Σημίτη από τον περασμένο Ιούλιο, διεξήλθε μαζί της ολόκληρο τον Αύγουστο και περί τα τέλη Σεπτεμβρίου όλα όσα είπαν οι δυο τους ήταν ένα έτοιμο βιβλίο. 273 σελίδες «ζεστές», για όποιον θέλει να έχει απαντήσεις από τον άνθρωπο που σε μια οκταετία πήγε τη χώρα μερικά βήματα μπροστά, μέχρι που την παρέλαβε η καραμανλική λαίλαπα και την έστειλε πολλαπλάσια βήματα πίσω…
Οχι να τα λέμε κι αυτά, γιατί σε αυτή τη χώρα κινδυνεύουμε να πάμε όλοι από λοβοτομή…
Αναζήτησης συνέχεια
Στο ίδιο πλαίσιο (της αναζήτησης λύσεων για την κρίση) θα εντάξω και τη χθεσινοβραδινή εκδήλωση-συζήτηση με θέμα: «Παιδεία και Ανάπτυξη» που διοργάνωσαν από κοινού το Δίκτυο για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη (λέγε με Αννα Διαμαντοπούλου) και ο Κύκλος Ιδεών για την Εθνική Ανασυγκρότηση (λέγε με, επίσης, Βαγγέλη Βενιζέλο) σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών.
Οπου μεταξύ των δύο αντηλλάγησαν διάφορα χαριτωμένα όπως με ενημέρωσε έκτακτος, από κάθε άποψη, συνεργάτης μου.
Δερβένης (χειρουργός το επάγγελμα, αντιπρόεδρος του Κύκλου, συντονιστής της συζήτησης): «Είναι απόψε εδώ μαζί στο πάνελ δύο think tank (δεξαμενές σκέψης, όπως θα λέγαμε και στην εύανδρο Ηπειρο, αλλά και στο χωριό του Δερβένη, το οποίο δεν γνωρίζω).
Βενιζέλος (έχων το γνώθι σαυτόν και ως μη αφήνων τίποτε να πέσει κάτω): «Καλά εγώ, αλλά η Αννα γιατί… tank».
Και η Διαμαντοπούλου (επίσης δεινή στις ατάκες): «Αυτός (ο Βενιζέλος) tank, εγώ thin…k» (στην Ηπειρο, όπως φαντάζομαι και στην Κοζάνη όπου «thin» ίσον λεπτός).
Κατά τα λοιπά, την εκδήλωση η οποία ήταν αφιερωμένη στον καθηγητή Κώστα Σοφούλη (και ένα φεγγάρι βουλευτή Σάμου του ΠΑΣΟΚ) τίμησε με την παρουσία του ο επικεφαλής ηγέτης Σταύρος, τον οποίο Αννα και Βενιζέλος προσφώνησαν με ένα «αγαπητέ Σταύρο».
Να, αυτά κάνουν και μετά αρχίζουν τα σενάρια ότι «κάτι ψήνεται» στην Κεντροαριστερά εν αγνοία της προέδρου Φώφης και μετά αναρωτιούνται πολλοί και διάφοροι πόθεν τα πολλά νεύρα…
Νηφαλιότητα
Ο επικεφαλής ηγέτης Σταύρος, τώρα, δεν βρίσκεται στα καλύτερά του και όπως έλεγα και χθες, η τάση του να απαξιώνει με μεγάλη ευκολία τους ανθρώπους προκαλεί αντιδράσεις και από πλευρές που λογικά θα ήθελε να είναι κοντά του.
Ας πούμε από τον σοβαρό Σπύρο Λυκούδη, ο οποίος αποδοκίμασε τα όσα ο Σταύρος απέδωσε στην Κατερίνα Μάρκου με αφορμή την αποχώρησή της από Το Ποτάμι. Τι είπε, όσο πιο κομψά γινόταν, ο Λυκούδης στην ΕΡΤ; Το ακόλουθο μεταξύ πολλών άλλων:
«Εμένα και το περιεχόμενο και το ύφος της ανακοίνωσης – απάντησης στην κυρία Μάρκου δεν με βρίσκει σύμφωνο. Χρειάζεται πολιτικού χαρακτήρα αντιμετώπιση και όχι κριτικές του τύπου “ξέρουμε ποια είναι τα ελατήριά σου και τι ήθελες να κερδίσεις και ποιες είναι οι προθέσεις σου”. Σε αυτό το επίπεδο εγώ δεν μπορώ να λειτουργήσω».
Νηφάλιες προσεγγίσεις, νηφάλιων ανθρώπων…
Ακατανόητο
Πρέπει να πω ότι συνομίλησα χθες με την Κατερίνα Μάρκου και οφείλω να μεταφέρω εδώ την πικρία της για την αντιμετώπιση που είχε από το πρώην κόμμα της και τον επικεφαλής του. Μου ξεκαθάρισε ότι έλαβε την απόφασή της διαβλέποντας τον καταστροφικό δρόμο που έχει επιλέξει ο επικεφαλής ηγέτης Σταύρος, και με διαβεβαίωσε –με ένταση, οφείλω να ομολογήσω –ότι ουδείς της πρότεινε οτιδήποτε, είτε από το ΠΑΣΟΚ είτε από τη ΝΔ, και πως εκείνη είναι σταθερά προσανατολισμένη στην ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς. Την οποία θεωρεί απαραίτητη προϋπόθεση για την αλλαγή πορείας της χώρας.
Μια χαρά τα λέει η κοπέλα και δεν καταλαβαίνω την ένταση με την οποία αντιμετωπίστηκε από Το Ποτάμι, ειλικρινά…
