Στην ηλεκτρονική έκδοση του «Foreign Policy» μπορεί να διαβάσει κανείς μια ανάλυση που λέει ότι ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος θα μπορούσε να ξεκινήσει από τη Λετονία και μια άλλη που προβλέπει ότι όχι μόνο ο μήνας του μέλιτος μεταξύ του Τραμπ και του Πούτιν θα τελειώσει πολύ γρήγορα, αλλά και ότι οι ΗΠΑ και η Ρωσία θα ζήσουν τη μεγαλύτερη ύφεση όλων των εποχών. Ακόμη και αν οι αναλυτές της αμερικανικής πολιτικής επιθεώρησης δεν επιβεβαιωθούν στον ρόλο της Κασσάνδρας, το συμπέρασμα είναι ότι ο κόσμος έχει γίνει και πάλι ασταθής.

Σε αυτόν τον ασταθή κόσμο αμφισβητεί ο τούρκος πρόεδρος τη Συνθήκη της Λωζάννης και σε αυτόν ξεδιπλώνει ο αλβανός πρωθυπουργός το εθνικιστικό του ταμπεραμέντο. Σε αυτόν τον ασταθή κόσμο επιχείρησαν οι δυο κοινότητες της Κύπρου να μετατρέψουν το νησί τους σε μια νησίδα σταθερότητας. Οπως φαίνεται, απέτυχαν. Και ήδη ο κυπριακός Τύπος επιρρίπτει ένα μέρος της ευθύνης στην Αθήνα που «φοβήθηκε το πολιτικό κόστος της λύσης» και στη διάθεση του έλληνα υπουργού Εξωτερικών να «σώσει την τιμή του ελληνισμού».

Ολα αυτά υποδεικνύουν ότι βρισκόμαστε στη συνθήκη που περιγράφει ο Ουίλιαμ Φόκνερ –«το παρελθόν δεν έχει καν παρέλθει». Και με την Ελλάδα στον γκροτέσκο ρόλο της προστάτιδας δύναμης που, όχι από πολιτική σοφία αλλά από καθαρή ανία, είχε εγκαταλείψει κάποτε στο Μπούργκενστοκ υπέρ του δόγματος «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται». Η αιτία της επιστροφής σε εκείνο το καθόλου φοκνερικό παρελθόν δεν είναι σήμερα η ανία αλλά η πολιτική μεγαλομανία ενός ιδιοσυγκρασιακού υπουργού Εξωτερικών. Και εντάξει η Ελλάδα. Αλλά η Κύπρος τι φταίει;

Τελευταία Νέα