Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλει και πολύ: λίγο ο χειμώνας, μια αναποδιά, ένα δελτίο ειδήσεων και η διάθεσή μας κατρακυλά και κάποια στιγμή φτάνουμε να τα βλέπουμε όλα μαύρα. «Ολα χειροτερεύουν», «δεν θα βρω ποτέ δουλειά», «δεν θα περάσω στις εξετάσεις», «μιλάνε άσχημα πίσω από την πλάτη μου», «δεν με θέλει κανείς».
Δεν είναι ότι σκεπτόμαστε παράλογα ή χωρίς επιχειρήματα. Οταν όμως το μυαλό μπαίνει σε ένα ατέρμονο σπιράλ αρνητικών σκέψεων, είναι φυσικό να παραβλέπει μια πιο ισορροπημένη προσέγγιση της κατάστασης και δεδομένα που θα μας έκαναν να νιώσουμε καλύτερα.
Αντίθετα, νιώθουμε όλο και πιο χάλια και στο τέλος πιστεύουμε ότι όλα είναι όντως χάλια, θεωρώντας ότι τα αρνητικά μας συναισθήματα αντιπροσωπεύουν την αλήθεια. Πώς θα βγούμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο;
Οποιος έχει δοκιμάσει να σταματήσει τις σκέψεις του ξέρει πόσο δύσκολο – σχεδόν αδύνατο – είναι. Ακόμη περισσότερο οι αρνητικές σκέψεις γίνονται τόσο αυτόματα που όχι μόνο δεν τις ελέγχουμε, αλλά ούτε καν τις αντιλαμβανόμαστε (δεν είναι περίεργο που βλέπουμε όλα τα αρνητικά, εκτός του ότι εκείνη την ώρα σκεπτόμαστε αρνητικά;).
Αλλά πόσο εύκολο είναι να αντιδράσουμε στα δυσάρεστα συναισθήματα; Η βαριά ατμόσφαιρα που στήνουν μας κάνει να νιώθουμε ανήμποροι, αδύναμοι, ανίκανοι να αλλάξουμε την κατάσταση. Μήπως η αντίστασή μας είναι να σηκώσουμε τα μανίκια; Πώς αλλιώς θα κόψουμε τον γόρδιο δεσμό, αν δεν αναλάβουμε δράση;
Πόσο χειρότερα θα γίνουν τα πράγματα αν κάνουμε τώρα όσα δεν θέλουμε, φοβόμαστε, είναι δύσκολα ή όλο αναβάλλουμε; Η αλλαγή σκηνικού μπορεί να αλλάξει την ατζέντα των σκέψεων και να μετατοπίσει ανησυχίες.
Δεν χρειάζονται άθλοι. Μπορεί απλά να μείνουμε πιστοί στο πρόγραμμα στο οποίο συνήθως επιτίθεται η κατάθλιψη. Να μην ακυρώσουμε μια έξοδο, τη γυμναστική, τον καφέ, την παρέα. Να πάρουμε ένα τηλέφωνο, να τελειώσουμε εκείνη τη δουλειά. Γιατί να σταματήσουμε τον κόσμο στο σημείο που δεν μας αρέσει ή να ζούμε σαν να έχουν συμβεί ήδη όλα τα αρνητικά που υποθέσαμε;
