Δεν είναι λίγο να αναγνωρίζει την «καταπληκτική σου προσπάθεια» ο πρόεδρος μιας ισχυρής χώρας –ακόμη κι αν αυτός είναι ο Ντόναλντ Τραμπ. Μόνο που πριν από τον Τραμπ έκανε το ίδιο, και το έκανε πολύ καλύτερα και περισσότερες φορές, ο Μπαράκ Ομπάμα. Κάτι που σημαίνει ότι δεν μας λείπουν οι αμερικανοί φίλοι, ούτε και οι δηλώσεις στήριξης –κι ας ηχούν σχεδόν σαν ευφημισμοί. Μας λείπουν, όμως, πολλά από τα υπόλοιπα. Γιατί έπειτα από επτά χρόνια κρίσης, έξι κυβερνήσεις και τρία Μνημόνια, η χώρα της «καταπληκτικής προσπάθειας» είναι περισσότερο εκτεθειμένη ακόμη και από την εποχή του Καστελλόριζου.
Στην εποχή των αμερικανικών συγχαρητήριων ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ παίζουν τη ρώσικη ρουλέτα του τέταρτου Μνημονίου. Σε ποιον θα σκάσει η σφαίρα; Υπό κανονικές μνημονιακές συνθήκες το παιχνίδι θα μπορούσε και να στηθεί από την κυβέρνηση. Αλλά οι συνθήκες δεν είναι κανονικές πλέον. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θέλει να απεμπλακεί από το ελληνικό πρόγραμμα, το δημοψήφισμα στην Ιταλία απειλεί την ίδια την υπόσταση της ευρωζώνης και στη Γαλλία ο Φρανσουά Φιγιόν μπορεί να μην αποδειχθεί η ιδανική επιλογή για το δημοκρατικό τόξο –πόσους δεξιούς μπορούν να ψηφίσουν οι Σοσιαλιστές κλείνοντας τη μύτη τους;
Με άλλα λόγια, στην Ιταλία μπορεί να κυβερνάει ο Μπέπε Γκρίλο, στη Γαλλία η Μαρίν Λεπέν και στην Ελλάδα ο έλληνας Πρωθυπουργός –όποιος και αν είναι αυτός –να ψάχνει τέταρτο Μνημόνιο για να βάλει την υπογραφή του. Κι ο Ντόναλντ Τραμπ; Αυτός μάλλον ούτε που θα θυμάται πού βρίσκεται στον χάρτη η χώρα της καταπληκτικής προσπάθειας.
