Η γενιά μου μεγάλωσε στα πανεπιστήμια μια εποχή κατά την οποία το κυρίαρχο σύνθημα ήταν «Οχι στην εντατικοποίηση». Πολλοί φοιτητές διεκδικούσαν από τους καθηγητές τους το «δημοκρατικό 5» για να περάσουν το μάθημα, και το έτος, και να πάρουν το πτυχίο –πολλοί προχώρησαν και παραπέρα, κι ας διαβεβαίωναν τους καθηγητές ότι μόνο το πτυχίο ήθελαν. Για τους περισσότερους, άλλωστε, ήταν αρκετό. Να τρυπώσουν στην αναπαυτική μεριά του Δημοσίου επεδίωκαν. Ο,τι στο παρελθόν ήταν βόλεμα, τα τελευταία χρόνια μετατράπηκε σε αριστερό στόχο –αφού για τα ιδεοληπτικά μυαλά το Δημόσιο είναι καλό, ενώ ο ιδιωτικός τομέας είναι η Κόλαση. Αλλωστε, στο ελληνικό πανεπιστήμιο η αριστερή αντίληψη καλούσε για παιδεία σε όφελος του λαού και όχι των πολυεθνικών.

Την παράνοια αυτή έθιξε πολύ αργά η μεταρρύθμιση της Αννας Διαμαντοπούλου –που ηττήθηκε πανηγυρικά, χάρη στην ισχύ του ελληνικού καθηγητικού κατεστημένου και την εχθική της αριστείας κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ο προηγούμενος υπουργός, μάλιστα, ο Νίκος Φίλης, δραστήριος και οραματιστής της αντιμεταρρύθμισης, όταν τελείωσε με τα πανεπιστήμια αποφάσισε να τα βάλει και με τις άλλες βαθμίδες Εκπαίδευσης.

Φυσικά, πρώτη του μέριμνα ήταν να καταργηθεί οποιαδήποτε έννοια αξιολόγησης σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών, επεξέτεινε μάλιστα την κατάργηση ακόμα και στα ιδιωτικά σχολεία, στα οποία επιχείρησε να εισαγάγει τη νοοτροπία του Δημοσίου (με πρόσχημα την προστασία της εργασίας).

Διαφήμισε επίσης έναν νέο τύπο Ολοήμερου Σχολείου, το οποίο όμως τελειώνει με το πέρας της πρωινής ζώνης. Οργάνωσε μια Επιτροπή Εθνικού Διαλόγου για την παιδεία, υπό τον καθηγητή Αντώνη Λιάκο, οι επεξεργασίες της οποίας έμειναν στα χαρτιά. Και τόσα άλλα.

Αποχωρώντας ο Νίκος Φίλης από το υπουργείο Παιδείας, δαφνοστεφής αφού προσπάθησε να φανεί ότι εκδιώχθηκε επειδή συγκρούστηκε με την Εκκλησία για τα Θρησκευτικά, άφησε μια γενική εντύπωση κάποιου, το έργο του οποίου έμεινε ημιτελές. Την εντύπωση αυτή διέλυσε τις προάλλες η Εκθεση παρακολούθησης της εκπαίδευσης και της κατάρτισης του 2016 από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Στην Εκθεση επισημαίνονται τα παραπάνω ως συστατικά οπισθοδρόμησης, ενώ γίνεται αναφορά στις δομικές αδυναμίες του εκπαιδευτικού συστήματος. Μεγάλο ποσοστό των μαθητών είναι λειτουργικά αναλφάβητο, αδυνατεί να κατανοήσει τα Μαθηματικά αλλά και να εμπεδώσει τα νοήματα της ανάγνωσης και, προφανώς, είναι ψηφιακά καθυστερημένο. Επίσης, οι εκπαιδευτικοί είναι γερασμένοι και κακοπληρωμένοι. Ποσοστό 49% στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση είναι άνω των 50 ετών, ενώ λιγότεροι από το 1% είναι κάτω των 30. Τέλος.

Η εικόνα της ελληνικής Εκπαίδευσης είναι ζοφερή. Προφανώς, δεν φταίει για το σύνολό της ο Νίκος Φίλης. Ωστόσο, και αυτός απέστρεψε το βλέμμα από τις πραγματικές ανάγκες και, απλώς, διαχειρίστηκε με κομματικά κριτήρια ίσως το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της χώρας.

Το πρόβλημα μιας χρεοκοπημένης παιδείας.

Τελευταία Νέα