Το καλιφορνέζικο Chalone Vineyard του 1974 ήταν ένα από κρασιά που γκρέμισαν μια πρωτοκαθεδρία αιώνων για τη γαλλική οινοπαραγωγή, τραυματίζοντας και μια αυταρέσκεια που κυριαρχούσε στα παρισινά σαλόνια. Πιθανότατα το δοκίμασε και ο αυτοεξόριστος Κωνσταντίνος Καραμανλής πριν μπει στο αεροπλάνο του Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν για την επιστροφή στην Αθήνα και τα εγκαίνια της Μεταπολίτευσης. Το 1974 γεννήθηκε και ο Αλέξης Τσίπρας –συνεπώς, η χρονιά έχει βγάλει και πρωθυπουργούς. Στη ΝΔ, η φουρνιά του ’74 έχει ήδη αρχίσει να πιάνει πόστα κοντά στην κορυφή, όπως καταγράφεται από την αναρρίχηση του Βασίλη Κικίλια στη θέση του κομματικού εκπροσώπου. Ή την ενεργοποίηση του τομεάρχη Υποδομών Κώστα Καραμανλή τζούνιορ, ο οποίος φαίνεται ότι αναλαμβάνει έναν ειδικό ρόλο στον αντιπολιτευτικό σχεδιασμό της κομματικής ηγεσίας.
Εστω κι αν ήταν πρόωρο τον Ιούλιο του 1974, στο τότε αεροδρόμιο του Ελληνικού έγινε από κάθε μυημένο αντιληπτό ότι για το καραμανλικό οικόσημο υπήρχε διάδοχη κατάσταση που οριζόταν από τους ανιψιούς, όπως υποδείκνυε η παρουσία του νεαρού Μιχάλη Λιάπη στην ιστορική πτήση, δίπλα στον πατριάρχη της συντηρητικής παράταξης. Ο Λιάπης προφανώς δεν δικαίωσε τις οικογενειακές προσδοκίες και η σκυτάλη πέρασε στον Κώστα Καραμανλή –με τα αμφιλεγόμενα αποτελέσματα που υπαγορεύουν, εν πολλοίς, μια πολυετή σιωπή. Ο βουλευτής Σερρών είναι ο τρίτος ανιψιός που αρχίζει να τραβά πάνω του τους προβολείς σε έναν διπλό ρόλο, αφού έχει αναλάβει και την πολιτική κληρονομιά του πατρός Αχιλλέα στον βορειοελλαδίτικο νομό.
Προς το παρόν, οι φιλοδοξίες του νεότερου γόνου παραμένουν αδιευκρίνιστες ακόμη και για το καραμανλικό στρατόπεδο. Ισως επειδή ο εξάδελφος πρώην πρωθυπουργός εξακολουθεί να διατηρεί ενεργό ρόλο στην πολιτική, κατέχοντας ένα από τα 300 έδρανα στο Κοινοβούλιο. Ισως, ακόμη, επειδή η δική του σχέση με την πολιτική δεν είναι ευθύγραμμη, ούτε προδικάζεται η μακρά ενασχόλησή του με αυτήν, όπως αναφέρουν σταθεροί συνομιλητές του. Πριν ενταχθεί στο γαλάζιο ψηφοδέλτιο των Σερρών, στην τελευταία θέση της λίστας κατά τις δεύτερες εκλογές του 2012, είχε προσπεράσει αρκετές προσκλήσεις και παραινέσεις να πολιτευθεί, επιλέγοντας να επικεντρωθεί στον κόσμο των επιχειρήσεων και της ποντοπόρου ναυτιλίας. Τις επιχειρήσεις ανέλαβε, τελικώς, να διαχειριστεί η αδελφή του, Φωτεινή, καθώς ο Κώστας Καραμανλής θεώρησε καθήκον του να κινητοποιηθεί για τη συσπείρωση των καραμανλικών στις Σέρρες, μπροστά στο πολιτικό τσουνάμι που είχαν προαναγγείλει οι πρώτες κάλπες του 2012. Θεωρούσε ότι, προ της απειλής ΣΥΡΙΖΑ, το μεγάλο διακύβευμα δεν ήταν η διακυβέρνηση, αλλά η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Με ανάλογη ανησυχία, αποφάσισε τον Ιανουάριο του 2015 να δώσει και τη μάχη του σταυρού.
Από το δειλό ξεκίνημα της πρώτης εκλογής, ήταν φανερό ότι ο βουλευτής Σερρών διεκδικούσε μια αυτονόμηση, χωρίς να πληγώσει την οικογενειακή ή την κομματική συνοχή. Για πολλούς, στην πραγματικότητα επεδίωκε να αποτραβηχτεί από τη σκιά του εξαδέλφου, αλλά οι διαφοροποιήσεις από την κεντρική γραμμή του καραμανλικού συστήματος είχαν και πολιτικό υπόβαθρο. Υπάρχουν πολλές κινήσεις που επιβεβαιώνουν την προσπάθεια, αρχής γενομένης από μια διαφορετική θεώρηση της κατάστασης στο κόμμα και της επόμενης ημέρας μετά τη νέα ήττα, τον Σεπτέμβριο του 2015. Η Παναγή Κυριακού επένδυε στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, αλλά ο Κώστας Καραμανλής jr θεωρούσε ότι η επιλογή του Απόστολου Τζιτζικώστα έλυνε περισσότερα προβλήματα από όσα δημιουργούσε. Δεν μπήκε σε τροχιά ρήξης και, τουλάχιστον δημόσια, συντάχθηκε με τις οικογενειακές αποφάσεις, αλλά οι δικές του ενστάσεις είχαν καταγραφεί.
Εκτοτε, η αυτονόμηση συνδέεται περισσότερο με την προσπάθεια να αποτινάξει από τον ίδιο και την οικογενειακή εικόνα το στίγμα μιας σύμπλευσης με τον Αλέξη Τσίπρα. Ενδεχομένως οι νέες ενστάσεις παρακίνησαν και τον Κυριάκο Μηστοτάκη να αξιοποιήσει άμεσα τον νεότερο Καραμανλή ως τομεάρχη Υποδομών. Στο παιχνίδι των συμβολισμών, από την ίδια θέση είχε ξεκινήσει και η πορεία του ιδρυτή της ΝΔ –και δεν έμεινε ασχολίαστο στο γαλάζιο στρατόπεδο. Το βέβαιο είναι ότι αρχηγός και τομεάρχης δεν είχαν προσωπικές σχέσεις –και μάλλον δεν έχουν ακόμη. Αλλά αυτό δεν τον περιορίζει στις δηλώσεις στήριξης της νέας ηγεσίας και στην ανάδειξη ενός πρόσθετου ρόλου –του διαύλου των μητσοτακικών με τον καραμανλικό πυρήνα.
Η οργάνωση του συνεδρίου της Εδρας Καραμανλή στη Σχολή Φλέτσερ, στην οποία είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, έφερε πιο κοντά καραμανλικούς και μητσοτακικούς, ενώ αποδυνάμωσε την εικόνα ενός υπόγειου φλερτ της οικογένειας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ξάδελφος πρώην πρωθυπουργός δεν μετέβη στη Βοστώνη, πρωτίστως επειδή θα έπρεπε να σπάσει τη σιωπή του, αλλά για τον βουλευτή Σερρών η εκδήλωση αποτέλεσε την αφετηρία μιας προσωπικής αντεπίθεσης που μετέβαλε και την αντιπολιτευτική διάθεση των καραμανλικών. Η σύμπλευση με τον Τσίπρα είναι μια «καφενειακή συνωμοσιολογία» που ξεκίνησε από ανθρώπους που σε καμία περίπτωση δεν εκφράζουν τον πρώην πρωθυπουργό –και «επειδή παρατράβηξε η κουβέντα, και μαζί με τον Καραμανλή και μαζί με τον Τσίπρα δεν γίνεται…».
Ενα πρόβλημα είναι ότι οι σχετικές δηλώσεις δεν προέρχονται από την Παναγή Κυριακού, αλλά –στον βαθμό που η ενδοοικογενειακή ζύμωση παράγει αποτελέσματα –είναι σαφές ότι έχει μεταβληθεί η εκτίμηση του πρώην πρωθυπουργού για τις αντοχές και την προοπτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Ο ξάδελφος φέρεται ότι βλέπει πλέον εκείνο που έβλεπε από μήνες ο νεότερος ανιψιός –ότι, δηλαδή, ο Τσίπρας δεν μπορεί να πάει μακριά.
