Θέμα κοινής λογικής: ο εθνικιστικός παροξυσμός Ερντογάν (που εκδηλώνεται με κατά συρροήν παραληρήματα εδαφικής διαστολής της τουρκικής επικράτειας) είναι παντελώς ασύμβατος με τις έωλες προσδοκίες αποδόσεως κατακτημένων (και κατεχόμενων) κυπριακών εδαφών. Και όταν μάλιστα από πουθενά δεν πιέζεται να το πράξει. Τόσο απλό. Παρόλο που αυτό μπορεί να καλλιεργείται στο πλαίσιο ευδιάκριτου τακτικισμού. Κάτι που αποτελεί άλλωστε πάγια συνταγή για μετακύλιση ευθυνών από τον θύτη στο θύμα. Και που αιτιολογεί πολιτικά την κλασική στρατηγική των αδιεξόδων, που στην προκειμένη περίπτωση εφαρμόζεται από την Αγκυρα εδώ και μισό κυριολεκτικώς αιώνα σε ό,τι αφορά την Κύπρο.
Οι δύο προκλήσεις
Το ανησυχητικότερο στην προκειμένη περίπτωση όμως είναι ότι τώρα:
1. Η εκδήλωση των επεκτατικών αυτών συνδρόμων προεκτείνεται σε όλο το περιφερειακό εύρος. Προς κάθε δηλαδή κατεύθυνση. Και ως προς τον Ελληνισμό ειδικότερα, καλύπτει κρίσιμες παραμέτρους της εθνικής επικράτειας, τις οποίες και ορέγεται ο ανατασσόμενος νεοοθωμανικός μεγαλοϊδεατισμός.
2. Ενώ για πρώτη φορά (και τόσο απροκάλυπτα) μια χώρα που θέλει να διασκελίσει την πύλη της ευρωπαϊκής ενοποιήσεως για να ενσωματωθεί στους κοινοτικούς θεσμούς εγείρει ευθέως θέμα επαναγεωγραφήσεως συνόρων, ουδείς εξεγείρεται! Ούτε η Ευρώπη. Που την αφορά πιο άμεσα. Ούτε η Ουάσιγκτον ως ηγέτις της Συμμαχίας, στην οποία ενσωματώνονται και οι απειλούντες και οι απειλούμενοι.
Ενδοσυμμαχική θύελλα
Παρόλο που σε περίπτωση ενεργοποιήσεως ακόμη και μέρους όσων ο Ερντογάν εξυπονοεί, τότε αφεύκτως η Δύση θ’ αντιμετωπίσει ενδοσυμμαχική θύελλα. Με δυναμικές αδυσώπητων αποδομήσεων και ανάλογων συνεπειών. Τις οποίες καθόλου δύσκολα μπορεί κάποιος επακριβώς να προϋπολογίσει. Οπόταν και το κόστος τής έως και περίεργης ανοχής θα είναι ασύμμετρο. Αλλά οπωσδήποτε βαρύ. Ανοχής που αποβαίνει προδήλως ενθαρρυντική των τουρκικών αλαζονικών συμπεριφορών.
Αυτές οι έως και καταθλιπτικές –προπαντός όμως επικίνδυνες –υποτροπές αφορούν πρωταρχικά και αμεσότερα την Αθήνα. Γιατί ελληνικές είναι κατά πρώτο λόγο οι εδαφικές παράμετροι που βρίσκονται στο στόχαστρο των τουρκικών εμμονών. Επώνυμες. Από Θράκη έως Καστελλόριζο. Σε μια όχι νοητή, αλλά σαφώς προσδιορισμένη γραμμή. Με συγκεκριμένες περιοχές. Τις οποίες «νοερώς» (προς το παρόν) ο Ερντογάν συνεντάσσει στα πολυδιατυμπανιζόμενα «σύνορα της καρδιάς» του! Η κατάσταση όπως τείνει να διαμορφωθεί (μετά και την ανώμαλη προσγείωση των κυπριακών προσδοκιών) απαιτεί ασφαλώς ψυχραιμία κι επιβάλλει συνετή οπωσδήποτε διαχείριση. Κυρίως για να μην οπλισθούν τουρκικές αιτιάσεις. Να μη δοθούν επιζητούμενες αφορμές. Αλλά και για ν’ αποφευχθούν άστοχες αποφάσεις και σπασμωδικές αντιδράσεις. Πρέπει όμως ταυτόχρονα να δοθεί εξ υπαρχής και με απόλυτη σαφήνεια το μήνυμα της ελληνικής αποφασιστικότητας. Οτι δηλαδή: χωρίς εθνικιστικά σύνδρομα, και η Αθήνα και η Λευκωσία (ως τα υπό τις περιστάσεις κρατικά κέντρα του Ελληνισμού) δεν θα ενδώσουν και δεν θα δώσουν ποτέ «γην και ύδωρ». Οσον αφορά δηλαδή την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική κυριαρχία. Μήνυμα και προς την Αγκυρα. Και ειδικότερα προς τρίτους που επιλέγουν επιτηδείως ουδετερότητα.
