Ας μιλήσουμε για ξένους. Ο Σαίξπηρ το έκανε αυτό. Με έναν μαυριτανό μισθοφόρο που έφτασε να γίνει στρατηγός –έπαρχος στην Κύπρο. Μόνο που από την ιστορία αυτού του ξένου, του «Μαύρου της Βενετίας», θυμόμαστε τη ζήλεια του για τη Δυσδεμόνα και την παγίδα που του έστησε ο Ιάγος. Αυτή την ιστορία επέλεξε ο Παναγιώτης Μπρατάκοςγια να σκηνοθετήσει, μαζί με τον Αλέξανδρο Αχτάρ, σε μετάφραση Δημήτρη Δημητριάδη, στο Vault (από 7 Ιανουαρίου). Στον πολυχώρο, όπου, θα συμμετέχει επίσης στο σκληρό «Curing Room», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά (από 2 Δεκεμβρίου). «Εμφαση στη σωματικότητα» είναι το σύνθημα στον «Othello», μου λέει ο ηθοποιός και συγγραφέας οκτώ έργων, τέσσερα από τα οποία έχουν ήδη ανεβαστεί στη σκηνή, όπως οι «Μικρές ιστορίες φόνων», που μόλις κυκλοφόρησαν και από την Κάππα Εκδοτική. Εξι νέοι ηθοποιοί αναλαμβάνουν όλους τους ρόλους στον «Μαύρο της Βενετίας», που «τον προσεγγίζουμε με την ηλικία μας –καθώς ο Ιάγος στο έργο είναι μόλις 28 ετών. Ολα τα έντονα πάθη που περιγράφονται είναι πάθη μιας ηλικίας όπου είναι έντονη η ανάγκη να αποκτήσουν εξουσία». Οι ηθοποιοί, όπως ο Νίκος Γκέλια (του κινηματογραφικού «Xenia») ή ο Αλέξανδρος Αχτάρ, έχουν κοινό κώδικα, εξού και δραστηριοποιούνται ως ομάδα θεάτρου ManetuwaK, από την ινδιάνικη λέξη που περιλαμβάνει τη θεότητα ή προστατευτικό πνεύμα των Αλγκονκίνων Ινδιάνων, Μανιτού, και περιφραστικά σημαίνει ότι «δεν υπάρχει γύρω μας τίποτα που να μην έχει αξία ή ψυχή». Οπως δηλαδή η ομάδα αντιμετωπίζει τα πάντα στο θέατρο.
