Οταν ήταν υπουργός Πολιτισμού ο Θάνος Μικρούτσικος (1994-1996), 75 ομάδες χορού όφειλαν την ύπαρξή τους στην κρατική επιχορήγηση. Τότε η Παυλίνα Βερέμη, σήμερα διευθύντρια της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης, βρισκόταν στην επιτροπή έγκρισης για να εξασφαλίσει την επιβίωσή τους. Κι όμως, δεν θεωρεί ότι η υπόθεση «χορός» στην Ελλάδα προωθήθηκε από εκείνη την πολυσπερμία. Κατά τη γνώμη της, ήταν μάλλον «κατακερματισμός» δυνάμεων. «Μέσα από αυτή την εμπειρία θεωρώ ότι δεν έγινε κάποια ουσιαστική πρόοδος, περιπλέχθηκαν περισσότερο τα πράγματα και θόλωσαν το τοπίο. Είναι πιο σημαντικό, κατά την άποψή μου, να στηρίζουμε τις ομάδες στοχευμένα για να μπορούμε να έχουμε άμεσα αποτελέσματα».
Με αφορμή τα 15 χρόνια λειτουργίας της Hellenic Dance Company, την οποία η Παυλίνα Βερέμη δημιούργησε στους κόλπους της ΚΣΟΤ, η Σχολή ανεβάζει την παράσταση «Tomorrow» –μια συνεργασία με το Μέγαρο Μουσικής, για την οποία τα εισιτήρια φέρονται ήδη σχεδόν εξαντλημένα. Αγαπάμε, αλήθεια, τον χορό στην Ελλάδα; «Εχει αλλάξει ο τρόπος αντίληψης σίγουρα. Είμαστε πια ανοιχτοί. Σίγουρα δεν έχουμε το ίδιο επίπεδο με άλλες χώρες του εξωτερικού, αλλά έχει γίνει μεγάλη πρόοδος. Δεν αποτελεί πια ταμπού για τον έλληνα γονιό να στείλει τον γιο του να μάθει χορό, όπως συνέβαινε ενδεχομένως πριν από λίγα χρόνια». Πρακτικά τι σημαίνει αυτό; «Πολλοί έλληνες χορευτές διαπρέπουν στο εξωτερικό, και μάλιστα από πολύ σημαντικές θέσεις. Αυτό δείχνει την πρόοδο, την εξέλιξη αν θέλετε, στο μέχρι πρότινος δύσκολο κομμάτι του πεδίου τής εν λόγω τέχνης».
Ως άλλη μια απόδειξη μπορεί να εκληφθεί και η ίδια η παράσταση «Tomorrow», που δανείζεται τον τίτλο από τη χορογραφία της Ισραηλινής Γιασμίν Βάρντεμον: το αύριο ως μοναδικό μέσο αντίστασης στη θλίψη τού σήμερα. Κάτω από την ίδια ομπρέλα ο Ακραμ Καν δανείζει στην ΚΣΟΤ τη χορογραφία «Vertical road», μια μικρή πραγματεία για την έννοια του χρόνου, κόντρα στη μη γόνιμη ταχύτητα της εποχής. Την τετραλογία συμπληρώνουν το «Steps in the street» της Μάρθα Γκράχαμ, χορογραφημένο το 1936 κατά την περίοδο της Μεγάλης Υφεσης και την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη, και το «Special gala» του λιγότερου σκοτεινού αλλά βαθιά επηρεασμένου από την ταραγμένη παγκόσμια πραγματικότητα Τόνο Λάσκι. Πρόκειται για τη χορογραφία μιας «γιορτής» που στρώνει μέσα από τον γοητευτικό δρόμο της τέχνης την αλλαγή. Δίπλα σε αυτά τα έργα έχει τη δική του ξεχωριστή θέση το γεμάτο ενέργεια «Façade» του Αντώνη Φωνιαδάκη.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ. «Εχουμε την καρδιά, τα μάτια αλλά και το μυαλό στραμμένα στο μέλλον. Η κρίση κρατάει αρκετά χρόνια, διαμορφώνει συνειδήσεις και νοοτροπίες που μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά τις επόμενες γενιές, οι οποίες στο τέλος της κάθε ημέρας βλέπουν το μέλλον που οραματίζονται και τους προκαλεί. Αγωνιζόμαστε για να διώξουμε την αδράνεια και να βρούμε μια ακτίνα φωτός» λέει η Παυλίνα Βερέμη. Τι γίνεται όμως στο δύστροπο παρόν; Πώς επηρέασε την ΚΣΟΤ η όσο ποτέ άλλοτε συμπίεση των οικονομικών; «Θα σας πω μόνο ότι μέχρι πριν από λίγο καιρό είχαμε 31 καθηγητές (όλων των ειδικοτήτων) και οκτώ πιανίστες και τώρα έχουμε δέκα καθηγητές και τέσσερα πιάνα. Είναι ένας καθημερινός αγώνας δρόμου να μην αλλάξουμε την ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχουμε στους σπουδαστές μας. Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει να οργανώνουμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα σεμιναριακούς κύκλους για να καλύπτουμε τα κενά από την έλλειψη καθηγητών. Και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο».
