Tα βαγόνια του μετρό πάνε μόνο μπροστά. Αλλά η περίπτωση της Αττικό Μετρό ΑΕ δείχνει ότι η χώρα έχει εγκλωβιστεί σε μια πολιτικο-οικονομική αδράνεια που την οδηγεί προς τα πίσω. Κι αυτό γιατί η επιχείρηση έχει περάσει από την κερδοφορία –ή έστω μια ισορροπημένη οικονομική διαχείριση –στο κόκκινο. Και μάλιστα με ζημίες δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ.
Η πικρή διαπίστωση άλλοτε ενοίκου του Μαξίμου ότι από την Ελλάδα του 2000 – 2004 «θα μείνουν μόνο τα μπετά» δεν θα μπορούσε να είναι πιο αληθινή. Αυτό που διαπιστώνεται είναι μια προϊούσα αδυναμία να λειτουργήσουν ομαλά ακόμη και θεσμοί ή επιχειρήσεις που είχαν όλες τις προϋποθέσεις.
Το μετρό ήταν ένα έργο που μεταμόρφωσε την Αθήνα κι ένωσε τα διαφορετικά κομμάτια της. Ηταν, με πολλούς τρόπους, η έκφραση της δυνατότητας της χώρας να προχωρήσει μπροστά. Δεν ήταν κομμάτι μιας εξ ορισμού προβληματικής διαχείρισης. Κάτι που λέει ότι δεν φταίνε οι υποδομές –φταίει η νοοτροπία που κομίζουν οι χειριστές τους. Πρόκειται για μια νοοτροπία ελλειμματική στην ουσία της –και αποτελεί ειρωνεία το γεγονός ότι συνυπάρχει με το πολυδιαφημισμένο πρωτογενές πλεόνασμα.
