Τα «Στοιχειωμένα ποιήματα» είναι σκέψεις καταγεγραμμένες πριν από περίπου 15 χρόνια, όταν ο Κοντραφούρης βρισκόταν σε διαφορετική φάση. «Ημουν άλλος τότε, αλλά αισθάνθηκα την ανάγκη να αποτυπώσω εκείνη την περίοδο της ζωής μου». Τα οφέλη από αυτή την καταγραφή δεν σταματούν εδώ, αφού το αποτέλεσμα –όπως εξηγεί –είναι κάτι περισσότερο απ’ ό,τι είχε οραματιστεί. «Αισθάνθηκα ότι γίνομαι πιο κοινωνικός. Το χρειαζόμουν και για να είμαστε ειλικρινείς και η τζαζ είναι πιο κοινωνική και πιο ανοιχτή τώρα πια. Πρέπει να δεχόμαστε το διαφορετικό όσο μακριά και αν είναι από μας και η τέχνη –φυσικά και η τζαζ –μπορεί να μας εκπαιδεύσει προς αυτή την κατεύθυνση».
Δεν πρέπει να ωριμάσουν και οι συνθήκες ώστε να συντελεστεί αυτή η αλλαγή; «Φυσικά! Αυτό που λέτε προκύπτει από την εμπειρία μου. Η δική μου αγωνία δεν είναι αν θα παίξω καλά, αλλά αν θα καταφέρω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου και να ερμηνεύω αυτό που σκέφτομαι χωρίς στεγανά. Αυτή είναι η διαρκής και μόνιμη μελέτη μου, σε αυτό έχω εστιάσει». Πότε είστε ειλικρινής; «Οταν εκτίθεμαι χωρίς να έχω στο μυαλό μου καμία ταμπέλα. Είμαι δημιούργημα της γενιάς μου –γεννημένος το 1967. Εζησα στον απόηχο των 70s, της Μεταπολίτευσης, τότε που ξεκινούσε κάτι άλλο στην Ελλάδα». Ο ίδιος θεωρεί ότι το απόσταγμα όσων περιγράφει έδωσε την πρώτη ύλη για να γίνει αυτό που είναι σήμερα: ένας ανήσυχος και επίμονος μουσικός που αναζητά την εξέλιξη, τη δημιουργία και το ξεβόλεμα της ζωής –ό,τι του προσφέρει απλόχερα η τέχνη του. «Ως άλλη απόδειξη θα αναφέρω την ευεργετική επίδραση του Baby Τrio (σ.σ.: του σχήματος που δημιουργεί με τους φοιτητές του από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο): το να παίζω δηλαδή με νέα παιδιά με ανανεώνει να μου δίνει καινούργιες ανάσες. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε περπατάω στην Κέρκυρα μαζί με έναν φοιτητή μου, τον Λέανδρο, που είναι γεννημένος το 1994. Φέτος ήρθαν στη σχολή παιδιά που είναι γεννημένα το 1998. Μέσα από την ιδιότητα του δασκάλου δέχομαι όλα αυτά τα δώρα. Με αναζωογονεί. Αισθάνομαι εξαιρετικά τυχερός που μπορώ και το κάνω ακόμα με την ίδια φλόγα που το έκανα και μικρός. Να παίζω με το ίδιο πάθος –και αυτό το χρωστάω στα παιδιά».
Ομως ο ίδιος επιμένει: «Εχει αλλάξει πια το τοπίο και φυσικά σε αυτό έχουν συμβάλει οι νέοι μουσικοί που μέσα από τη συνεχή κίνησή τους –σπουδές, live κ.λπ. –και την ανησυχία τους δίνουν ζωή στην τζαζ». Ο Κοντραφούρης στέκεται απέναντι και σε όσους υποστηρίζουν πως οι πραγματικές ανάγκες και η δύσκολη οικονομική συγκυρία μπορoύν να απομακρύνουν την επιθυμία για να εντρυφήσει και να απολαύσει ακόμη και ένας εκπαιδευμένος ακροατής το απαιτητικό αυτό είδος. «Η κρίση ξεσκαρτάρει την τέχνη, αλλά το πιο σημαντικό νομίζω είναι ότι έβαλε στην άκρη τις μεγάλες και φανταχτερές παραγωγές, διέλυσε το υπερφίαλο εγώ μας».
INFO
6ο Πανόραμα Ελληνικής Τζαζ στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση (Συγγρού 107 τηλ. 210-9005.800), 2-4 Δεκεμβρίου, στις 21.00