«Χορός, η αδικημένη τέχνη»

Μετά τις παραστάσεις «Bossa Nova» και «Τιτανικός», επιστρέφει ύστερα από επτά χρόνια στο Εθνικό Θέατρο με τον «Ανεμο». Στην παράσταση δώδεκα ερμηνευτές συναντιούνται τυχαία, με αφορμή την εναλλαγή των τεσσάρων εποχών του χρόνου και εκφράζουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους στο υβριδικό είδος θεάματος που περιλαμβάνει θέατρο, χορό και μουσική.

Η ΙΔΕΑ. «Σκεφτόμουν πώς θα μιλούσα για κάτι που επηρεάζει τη ζωή μας χωρίς να είναι πραγματικό» λέει ο Κωνσταντίνος Ρήγος, που υπογράφει τη σκηνοθεσία, τη χορογραφία και τη σκηνογραφία της παράστασης. «Συνήθως μας επηρεάζουν οι συνθήκες, οι σχέσεις και οι καταστάσεις. Σκέφτηκα λοιπόν ότι ο άνεμος είναι ένα φυσικό φαινόμενο που επηρεάζει τη ζωή μας και πραγματικά και μεταφυσικά. Δηλαδή μπορεί να μας δώσει ευχαρίστηση, δημιουργικότητα, διάθεση, αλλά μπορεί και να προκαλέσει φόβο, αγωνία και την αίσθηση της επαπειλούμενης καταστροφής».

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ. «Ηταν πολύ ενδιαφέρουσα η πρόσκληση του Εθνικού Θεάτρου: να φτιαχτεί δηλαδή ένα σύνθετο έργο που περιέχει χορό, ηθοποιούς και μουσική. Ετσι και αλλιώς στις μέρες μας σπάνια γράφεται καινούργια μουσική για τον χορό –συνήθως χρησιμοποιείται κάτι ήδη υπάρχον. Εμείς πάλι ήμασταν τυχεροί καθώς είχαμε την πρωτότυπη μουσική που έχει γράψει ο Δημήτρης Μαραμής, η οποία ερμηνεύεται “ζωντανά” πάνω στη σκηνή από ένα τρίο εγχόρδων και κρουστά (Διονύσης Βερβιτσιώτης – βιολί, Σοφία Ευκλείδου – τσέλο, Φώτης Παπαντωνίου – βιόλα, Ιάκωβος Παυλόπουλος – κρουστά). Οπότε αυτό δίνει έναν άλλο τόνο στην παράσταση. Αυτό που για μένα είναι το ενδιαφέρον στο υβριδικό αυτό είδος είναι ότι τα τρία είδη τέχνης συναντιούνται ισάξια, χωρίς να υπερισχύει το θέατρο, ο χορός ή η μουσική. Παρότι θεωρώ βέβαια ότι ο χορός είναι η πιο αδικημένη τέχνη. Με την έννοια ότι η μουσική μιλάει πρωτογενώς στον άνθρωπο, ενώ ο λόγος σού μεταφέρει κάποιες από τις αναφορές της. Ενώ το σώμα που κινείται αφήνει το περιθώριο γι’ αυτό που λέμε “μεταφυσικό”, γι’ αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις».