Ο νέος πρόεδρος του Φεστιβάλ Αθηνών προέβη στην ακόλουθη δήλωση.
Ζήτησε από το φεστιβάλ «να ανοίξει τις πόρτες του στην κοινωνία, να πλησιάσει τους πολλούς και τις πολλές, να περπατήσει στις διεθνείς λεωφόρους, να λειτουργήσει ως πεδίο δημιουργικότητας».
Κάποιος ίσως θα πρέπει να εξηγήσει στον πρόεδρο ότι όλα αυτά τα κάνει το Φεστιβάλ Αθηνών με επιτυχία εδώ και πολλές δεκαετίες. Δεν τον περίμενε.
Προσωπικά τρεις σκασίλες έχω αν ο πρόεδρος ενός οργανισμού είναι ή δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, μνημονιακός ή αριστερός. Μου αρκεί να γνωρίζει πού πάει και να ξέρει τι έχει να κάνει.
Αλλά δυστυχώς αυτό είναι το γενικότερο πρόβλημα της σημερινής διακυβέρνησης.
Οχι η Αριστερά ή το Μνημόνιο. Αλλά η ασχετοσύνη. Οχι οι περισσότεροι από δύο χιλιάδες μετακλητοί. Αλλά οι αμετάκλητοι τενεκέδες
Εχω την εντύπωση ότι για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση το κυβερνητικό προσωπικό είναι τόσο άπειρο, τόσο απαίδευτο και τόσο ανεπαρκές. Αλλά και τόσο αυτάρεσκο.
Δεν είναι τυχαίο. Προκύπτει από μια γενικότερη λούμπεν κουλτούρα που αποστρέφεται την αριστεία, που φθονεί και σνομπάρει τα άξια πτυχία και τα καλά πανεπιστήμια, που θεωρεί την καριέρα «χολέρα» και φρονεί ότι το εργασιακό ήθος ή η συνεπής προσπάθεια αποτελούν κοινωνική αλλοτρίωση.
Στην αντίληψή τους, δεν υπάρχουν καλύτεροι διότι τότε θα έπρεπε να δεχτούν ότι οι ίδιοι είναι χειρότεροι. Στη λογική τους, η επιτυχία δεν αποτελεί κοινωνική αναγνώριση αλλά ταξική ανισότητα.
Με άλλα λόγια, ένας πρόεδρος του Φεστιβάλ Αθηνών δεν χρειάζεται να ξέρει ότι η «Ορέστεια» ουδεμία σχέση έχει με τον Ορέστη Μακρή. Αρκεί να απαγγέλλει δασύτριχες κοινοτοπίες για «τους πολλούς και τις πολλές».
Από αυτή την άποψη, η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιτέλεσε εθνικό έργο. Απέδειξε ότι έως τώρα δεν έλειπαν από τη διακυβέρνηση της χώρας οι αδικημένοι. Ελειπαν οι ανίκανοι.
Εφόσον εμπεδωθεί αυτή η άσκηση αυτογνωσίας, τότε η ανόρθωση που θα ακολουθήσει μπορεί να αποδειχθεί όχι μόνο αναπότρεπτη αλλά και υγιής.
Να στηριχτεί δηλαδή σε πιο αξιοκρατικές βάσεις ώστε να ξεφύγουμε επιτέλους από τον αστερισμό των τενεκέδων.
Διότι θέλω να είμαι δίκαιος. Τους τενεκέδες δεν τους ανακάλυψε ο ΣΥΡΙΖΑ. Δόξα τω Θεώ, γεμάτοι τενεκέδες ήταν και οι προηγούμενοι. Μόνο που τουλάχιστον δεν το αποκαλούσαν κανόνα ούτε επιχείρημα ούτε καμάρι. Ηταν κάτι σαν αναγκαίο κακό.
Αντιθέτως, οι σημερινοί τούς ανέδειξαν σε πρότυπα κυβερνητικού προσωπικού –από τους υπουργούς ξεκινώντας.
Ισως επειδή δεν είχαν άλλους. Ισως επειδή δεν ήθελαν άλλους. Ισως επειδή ο τενεκές κάνει πάντα μεγαλύτερο θόρυβο.
