Η εποχή έκανε τάση τον φιγιονισμό

Μέχρι πρόσφατα, όταν ο Φρανσουά Φιγιόν πληκτρολογούσε το επώνυμό του στο Google –το έχει αναγνωρίσει ο ίδιος αστειευόμενος –έβλεπε να εμφανίζονται πάνω πάνω «όλοι οι τρόποι υπολογισμού των ενισχύσεων Φιγιόν». Πρόκειται για ένα περίπλοκο σύστημα που είχε σχεδιάσει το 2004, ως υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων τότε, ώστε να μπορούν οι επιχειρήσεις να μειώνουν τις εργοδοτικές εισφορές τους. Από προχθές, ωστόσο, με το που «γκουγκλάρουν» οι Γάλλοι το όνομά του διαβάζουν: «Φρανσουά Φιγιόν 2017». Οπως επισημαίνει η «Μοντ», o θριαμβευτής της primaire της Δεξιάς «έχει γίνει ο άνθρωπος-πρόγραμμα της γαλλικής Δεξιάς, το πρόσωπό της για τις προεδρικές εκλογές, το όραμά της». Εντούτοις, ο ίδιος δεν έχει αλλάξει. Ηταν πάντα καθολικός, κοινωνικά συντηρητικός, οικονομικά φιλελεύθερος, χαμηλών τόνων. Για καιρό όμως θεωρούνταν «ντεμοντέ», δεν τον άκουγε κανείς. «Δεν άλλαξε εκείνος, ο κόσμος άλλαξε» επισημαίνει ο επικεφαλής της προεκλογικής του εκστρατείας, Πατρίκ Στεφανινί. Η εποχή είναι που έκανε τάση τον φιγιονισμό.

Δύο δημοσκοπήσεις που δημοσιεύτηκαν λίγο μετά αφότου έγιναν γνωστά τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου των προκριματικών εκλογών των Ρεπουμπλικανών (66,5% εξασφάλισε ο Φιγιόν έναντι 33,5% υπέρ του Αλέν Ζιπέ), θέλουν τον υποψήφιο της Δεξιάς να είναι ο μόνος που μπορεί να αφαιρέσει την πρωτιά από τη Μαρίν Λεπέν στον πρώτο προεδρικό γύρο –και να την νικάει με μεγάλη διαφορά στον δεύτερο. Ωστόσο, προειδοποιούσε χθες μέσω της «Γκάρντιαν» η Ναταλί Νουγκερέντ, η πρώην διευθύντρια της «Μοντ», όποιος θεωρεί πως η επιτυχία του Φιγιόν ανοίγει τον δρόμο για μια παταγώδη ήττα των ακροδεξιών ιδεών το 2017 στη Γαλλία, καλό είναι να αναθεωρήσει. Ο πιο ενεργός πυρήνας υποστηρικτών του είναι οι σκληροπυρηνικοί καθολικοί –άνθρωποι που δεν περιγράφονται γενικώς ως ακροδεξιοί, με την έννοια ότι δεν ανήκουν στο Εθνικό Μέτωπο. Κάποιες όμως από τις ιδέες τους επικαλύπτονται.

Οι φιλελεύθεροι δημοκρατικοί Ευρωπαίοι, λέει η Νουγκερέντ, τείνουν να ανησυχούν για τον κίνδυνο των (βαφτισμένων) ακροδεξιών ομάδων ή πολιτικών. Ο κίνδυνος όμως είναι μεγαλύτερος, περιλαμβάνει και αυτή τη νέα μορφή αντιδραστικών κινημάτων. Οι νεοαντιδραστικοί υπερασπίζουν τις «οικογενειακές αξίες», αποδοκιμάζουν τους γάμους ομοφύλων, αντιτίθενται στα δικαιώματα παιδοθεσίας για τα ομόφυλα ζευγάρια και –όπως ο Φιγιόν –απορρίπτουν την ιδέα της «πολυπολιτισμικής κοινωνίας». Πιστεύουν ότι μπορούν να προσελκύσουν περισσότερους ψηφοφόρους από την οργανωμένη Ακροδεξιά διότι εκ πρώτης όψεως δεν είναι τόσο τοξικοί ή επικίνδυνοι για τη δημοκρατία. Κάτω από την επιφάνεια, όμως, υπάρχει φανατισμός και κοινωνική οπισθοδρόμηση.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν έπλεξε το εγκώμιο του Φιγιόν. Και ο λόγος δεν ήταν απλώς ότι το Κρεμλίνο ελπίζει να βρει έναν γάλλο προεδρικό σύμμαχο στην εξωτερική πολιτική. Είναι επίσης ότι ο Πούτιν «βλέπει» στον Φιγιόν ίχνη της δικής του υπερσυντηρητικής ιδεολογίας. Στην πραγματικότητα, η Νουγκερέντ θεωρεί τον Φρανσουά Φιγιόν εξίσου μεγάλη απειλή για τις φιλελεύθερες αξίες με τη Μαρίν Λεπέν. Οσο για τη φιλορωσική στάση του Φιγιόν (είναι κάτι που έχει κοινό με τη Λεπέν), αυτή συζητείται ήδη έντονα και αναμένεται να συζητηθεί ακόμα πιο έντονα στη Γαλλία στον δρόμο προς τις προεδρικές εκλογές. Τα κακά νέα, επισημαίνει στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ο Φρανσουά Εσμπούρ, ειδικός σύμβουλος του γαλλικού Ιδρύματος Στρατηγικής Ερευνας (FRS), είναι πως η στάση του Φιγιόν δεν είναι καιροσκοπική αλλά σταθερή εδώ και χρόνια. Τα καλά νέα, από την άλλη, είναι πως ο Φιγιόν ιεραρχεί τις προτεραιότητές του βάσει μιας αυστηρά γκολικής κοσμοθεωρίας –που θέλει το μέλλον των γαλλογερμανικών σχέσεων να υπερέχει σαφώς μιας επαναπροσέγγισης με τη Ρωσία.