[Ενοχοποιητικά στοιχεία] Ο λάκκος

Ο λάκκος μας βγήκε κοντός

το βάθος ρηχό

οπότε το κεφάλι του νεκρού

ανασηκώθηκε και δεν καλυπτόταν

Βασίλης Πήττας, «Το ποτάμι της σιωπής»

Οι Δημοκρατίες δεν πεθαίνουν. Δολοφονούνται. Καμιά φορά, δίχως να προβάλουν ούτε καν νόμιμη άμυνα αφού είχαν ήδη υποθηκεύσει τα κυριαρχικά τους δικαιώματα [προς τα «έξω»] και είχαν ανεχθεί την υπονόμευσή τους [από «τα μέσα»].

Η δημοκρατική κυριαρχία/εξουσία πρέπει να προστατεύεται κι από τις άλλες εξουσίες και να γίνεται σεβαστή από τον λαό. Οταν «Τίποτα δεν επαφίεται σε Κανένα» [αντιστροφή του άρθρου 114/120 του Συντάγματος], λόγω έλλειψης πολιτικο-εθνικού πατριωτικού φρονήματος ή γενικευμένων προ-δια-θέσεων καχυποψίας στους θεσμούς, τότε η διάκριση εξουσιών ή και η λαϊκή εξουσία εκφυλίζονται σε ενδο-διανομές ισχύος, οι οποίες όμως στο τέλος καθίστανται ανίσχυρες στο να αντιμετωπίσουν τους ολοκληρωτικούς κινδύνους.

Δεν γνωρίζω αν αυτή η κατά-σταση/πρακτική εμπίπτει στον ορισμό «του Μηδενιστικού Λαϊκισμού», αλλά είμαι βέβαιος ότι δεν πρόκειται για φοβικές φαντασιώσεις ή κομματικά Strategy Games, αλλά για δια-κύβευση της κοινωνικής συνοχής /ειρήνης και ενίσχυση της κρίσης εμπιστοσύνης erga omnes.

Πόσος άραγε «επικοινωνισμός» χωράει στην πολιτική ζωή ώστε τα ασήμαντα να παρουσιάζονται σαν σημαντικά, τα φτηνά σαν πολύτιμα, τα κρυφά σαν διαυγή, τα εξωνημένα σαν αντιστασιακά;

Πόση [πραγματική ή κατασκευασμένη] οργή επιτρέπεται να παράγει μία «αριστερή» ιδεοληψία ώστε να μην «καταν-αλωθεί» από φαιές εκδοχές;

Αλλο η Αριστερά του Ηθους και άλλο το ήθος κάθε αριστερού. Σε κάθε περίπτωση, ο πολιτικός Πρωτογονισμός δεν αποτελεί μέρος του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος [sic]. Η όποια γοητεία [;] των αφρικανών φυλάρχων με τα δηλητηριασμένα βέλη και τη Μαύρη μαγεία εκφεύγει κατά πολύ από τον σύγχρονο πολιτικό πολιτισμό.

Η Δημοκρατία έχει ανάγκη από κανόνες, όρια, θεσμούς και θεματοφύλακες. Διαφορετικά θα θάβει συνεχώς «τους νεκρούς της» [ανθρώπους και θεωρίες] σε λάκκους διαψεύσεων και διχασμών και δεν θα την παίρνουν στα σοβαρά ούτε οι Βάρβαροι [Καβαφικοί και λοιποί].

ΥΓ: « Είναι λοιπόν φανερόν ότι και η πολιτική κοινωνία, η οποία αποτελείται από μέσους, είναι η αρίστη και ότι αι καλώς κυβερνώμεναι πόλεις είναι εκείναι, όπου η μέση τάξις είναι πλέον πολυάριθμος και πλέον ισχυρά από τας αλλάς δύο ομού, ή τουλάχιστον από την μίαν εξ αυτών· διότι όταν προστεθεί εις την μίαν εκ των άλλων δύο τάξεων κλίνει την πλάστιγγα και παρεμποδίζει την επικράτησιν των υπερβολικών αντιθέσεων. Είναι λοιπόν μέγα ευτύχημα το να έχουν οι πολίται μετρίαν περιουσίαν, αλλ’ αρκούσαν δι’ όλας των τας ανάγκας, διότι όπου οι μεν έχουν πολύ μεγάλας περιουσίας, οι δε καμμίαν απολύτως, εκεί ή εις δημοκρατίαν απόλυτον καταντά το πολίτευμα ή εις άκρατον ολιγαρχίαν ή εις τυραννίδα· διότι και εκ της αυθαδεστάτης οχλοκρατίας και εκ της ολιγαρχίας, ήτοι και εκ των δύο ακροτητών, δημιουργείται η τυραννίς, ενώ εκ των μέσων τάξεων και των περί αυτάς πολύ ολιγώτερον» [Αριστοτέλους, Πολιτικά Δ’ 11, 1295β-39-45, 1296α-1-5]

Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός