Τείνω να πιστέψω ότι είναι ρόλος της σημερινής δημόσιας συζήτησης. Ο Μιχελογιαννάκης κρύβεται, ο Πολάκης κούρασε, έπρεπε να αναζητηθεί ένας άλλος, περισσότερο απροσδόκητος, περισσότερο αστείος, περισσότερο προσβλητικός, ώστε να μη μονοπωλούν τη δημόσια συζήτηση τα πραγματικά προβλήματα (η οικονομία, τα θύματα των εξαγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ, η απαξιωμένη παιδεία, το Προσφυγικό…) αλλά οι δημόσιες ανοησίες που υποδύονται τον σχολιασμό τους.
Ο νέος δημόσιος χαβαλές είναι ο Κώστας Ζουράρις. Είναι βουλευτής των ΑΝΕΛ αλλά θα μπορούσε να είναι και ΣΥΡΙΖΑ –όχι διότι στο παρελθόν υπήρξε αριστερός αλλά επειδή το τελευταίο διάστημα έχει κανείς την εντύπωση ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ είναι πλέον ένα κόμμα, οι Συριζανέλ. Το αριστερό κομμάτι μιλάει στην καρδιά των οπαδών των κινημάτων, το δεξιό διακινεί τον εθνικισμό –και ανάμεσα, όλοι μαζί, ελεεινολογούν την Ευρώπη, τα Μνημόνια, τον καπιταλισμό (εκείνοι που γλείφουν τους ευρωπαίους εταίρους για να παραμείνουν αυτοί που εφαρμόζουν τα Μνημόνια για τα οποία λυπούνται, αλλά και εργάζονται για την εφαρμογή τους).
Ο Κώστας Ζουράρις, λοιπόν, υφυπουργός της Παιδείας που έχει στόχο να μιλήσουν 100.000 Ελληνες αρχαία ελληνικά, δήλωσε ότι το καθεστώς του Φιντέλ Κάστρο ήταν «άμεση δημοκρατία» και αποκάλεσε μ#^άκες όσους τον χαρακτήρισαν δικτάτορα –αρνούμενος να επιχειρηματολογήσει για τον χαρακτηρισμό του.
Κι όμως. Ο ίδιος, κάποτε, επιχειρήματα προέτασσε όταν είχε εγκαταλείψει το ΚΚΕ εσωτερικού επειδή στήριζε τον κομμουνιστή δικτάτορα Τσαουσέσκου της Ρουμανίας. Πίστευα ότι ήταν γενναία στάση ενός θαυμαστή της ελευθερίας. Λάθος μου. Ο άνθρωπος αυτός απλώς είναι θαυμαστής του εαυτού του στον καθρέφτη. Είναι ικανός να λέει αυτά και τα αντίθετά τους, αρκεί να βρίσκεται στο κέντρο. Νάρκισσος, επανεπινοεί τη δημόσια εικόνα του, αποπολιτικοποιώντας τις συζητήσεις, διαλύοντας τις αιχμές του για τα προβλήματα στον χαβαλέ.
Βρίζοντας τον λαό συνεχίζει μια μακρά καριέρα ελαφρότητας.
