Ο λόγος που συνεχίζω τη φιντελιάδα δεν είναι μόνο ο θάνατος τού «αν τον πω ηγέτη θα είμαι του κόκκινου, αν τον πω δικτάτορα του μαύρου φασισμού». Εστω κι αν η παραπάνω αντιπαράθεση είναι μια από τις πολλές παθογένειές μας που έφερε στην επιφάνεια το γεγονός, τον οπαδισμό μας ούτως ή άλλως τον γνωρίζαμε. Είναι όμως και κάποιες απόψεις που άρχισαν ήδη να συγκροτούν τάση, τουλάχιστον ύποπτη, σε όρους αστικής δημοκρατίας. Ηχηρό παράδειγμα αυτό που με πύρινο λόγο διακινείται περί εξαιρετικού συστήματος υγείας και παιδείας στην Κούβα. Ας πούμε ότι είναι το καλύτερο του κόσμου (γιατί η αναφορά είναι σε σχέση με τις άλλες χώρες της Κεντρικής Αμερικής), μπορεί όμως να ισοσκελίσει την αναστολή της ελευθερίας έκφρασης και της ελεύθερης μετακίνησης; Θέλουμε δηλαδή κάτι σαν τον πατέρα στον «Κυνόδοντα»; Που θα εκπαιδεύει –όπως αυτός νομίζει –τα παιδιά του, θα τα φροντίζει όταν αρρωσταίνουν, δεν θα τα αφήνει όμως να ξεμυτίσουν από το σπίτι ούτε να εξοικειωθούν με τις νέες τεχνολογίες; Ενα καθεστώς σαν στοργικό και διαστροφικό πατερούλη;
Κάτι σαν πατερούλης υπό κατασκευήν, εξάλλου, μου φαίνεται και ο Αλέξης Τσίπρας ως προς τη συγκρότηση του κομματικού στρατού του. Εκμηδενίζοντας την απόσταση από τις καφετέριες και τα αμφιθέατρα στις υπουργικές και διευθυντικές θέσεις, από την αφάνεια στην επικαιρότητα και από το πολιτικό μηδέν στο κυβερνητικό άπειρο, συσπειρώνει γύρω του ευγνωμονούντα και ως εκ τούτου πειθήνια «παιδάκια» που ξέρουν ότι μόνο υπό τη σκέπη του μπαμπάκα μπορούν να υπάρξουν. Αυτό στην ψυχολογία λέγεται συνεξάρτηση και είναι πολύ επικίνδυνο πράγμα. Και τοξικό.
