Δεν μπορώ να αποφύγω το κλισέ περί του ότι ο χειρότερος τρόπος να σε εκδικηθούν τα όνειρά σου είναι να πραγματοποιηθούν. Ειδικά όταν το συλλογικό όνειρο έχει παρεκτραπεί σε προσωπική αυταπάτη, δεν πρόκειται για όνειρο αλλά για εφιάλτη. Προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας αν στα νιάτα του ήξερε ότι θα εκφωνήσει επικήδειο για τον Κάστρο, θα ευχόταν να πετύχει μία από τις απόπειρες δολοφονίας εις βάρος του Κομαντάντε. Θα ήταν τότε πρόεδρος 15μελούς ή ενός μικρού αριστερού κόμματος, έστω αρχηγός της αντιπολίτευσης, θα φορούσε τζιν που σουρώνει στη γάμπα, σεταρισμένο με σκαρπίνι και γιλέκο, θα είχε κοκοράκι στα μαλλιά και, κυρίως, δεν θα είχε συνθηκολογήσει με την ομολογία ότι το όνειρο της αριστερής διακυβέρνησης έμπαζε από παντού.
Και τώρα; Ενας Πρωθυπουργός που κλαίει για τον Κάστρο αλλά, αντί για τη σάλσα της Επανάστασης, χορεύει το «Βαλς των χαμένων ονείρων» και μάλιστα στο τέμπο που του παίζουν τα νταούλια των «κακών Ευρωπαίων». Εφαρμόζει ακραία φιλελεύθερη οικονομική πολιτική, συγκυβερνά με ακροδεξιό και σκύβει το κεφάλι σε κελεύσματα των παπάδων. Το ότι είναι δε ο μόνος ευρωπαίος ηγέτης που συμμετέχει στα νεκρώσιμα ταρατατζούμ δεν τον καθιστά διαφορετικό αλλά, απλώς, αποσυνάγωγο. Τα δε απομεινάρια –εκτός από τους κομματικούς διορισμούς –του αριστερού ιδεολογήματος δεν σώζονται από μια σέλφι κάτω από το φάντασμα του Κάστρο. Νέος άνθρωπος δεν ήξερε, δεν ρώταγε για να μάθει ότι η πραγματικότητα μπορεί να καταστρέψει τα όνειρα ώστε να μην μπορούν τα όνειρα να καταστρέψουν την πραγματικότητα. Στην προκειμένη περίπτωση, βέβαια, τα κατάφερε να συμβούν και τα δύο.
