Δεν υπάρχει πολιτική επιβίωση χωρίς βασικό αφήγημα. Και το αφήγημα στο οποίο ποντάρει εδώ και μήνες η κυβέρνηση για να επιβιώσει πολιτικά είναι η ελάφρυνση του χρέους. Το όραμα του Πρωθυπουργού δεν είναι όσα λυρικά είπε στην Αβάνα αποχαιρετώντας έναν άνθρωπο που έζησε λίγα χρόνια ως επαναστάτης και πολλά ως δικτάτορας. Δεν είναι «οι αγώνες σε ολόκληρο τον κόσμο για ανεξαρτησία, ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια», ούτε «η δύναμη όσων παλεύουν με πάθος για να διεκδικήσουν το αδύνατο προκειμένου να πάψουν να ζουν το αδιανόητο». Είναι κάτι πολύ πιο πεζό. Κάτι που, στην πολιτική αργκό, πρέπει να «πουλήσει» στο εκλογικό σώμα.
Ωραία, αλλά «πουλιέται» πραγματικά το χρέος; Υπάρχουν πολίτες που θα συνεχίσουν την καθημερινότητά τους με την ανακούφιση της ελάφρυνσης να τους παρηγορεί, δίνοντας τους την αίσθηση ότι έχουν απαλυνθεί τα βάρη τους; Η κυβέρνηση θα δώσει πιθανότατα τα πάντα για να κλείσει εγκαίρως τη δεύτερη αξιολόγηση. Για να πάρει σε αντάλλαγμα κάτι που δεν θα της προσφέρει τίποτε περισσότερο από μερικές ημέρες επικοινωνιακής ευφορίας. Γιατί μπορεί η ελάφρυνση του χρέους να είναι στόχος. Δεν συνιστά όμως πρόγραμμα.
Αντίθετα από την Κούβα, όπου καμιά δημοσκόπηση δεν θα γίνει για να μάθουμε εάν οι Κουβανοί, ως άμεσα ενδιαφερόμενοι, βλέπουν τον Φιντέλ Κάστρο ως δικτάτορα ή ως επαναστάτη, οι δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα αποτυπώνουν μια μάλλον δραματική εικόνα για την κυβέρνηση. Και μάλλον θα γίνει ακόμη πιο δραματική. Γιατί με το αφήγημα του χρέους είναι αδύνατον να ανάψει «η φλόγα της αντίστασης των καταπιεσμένων που διεκδικούν την αξιοπρέπειά τους». Οχι μόνο εδώ. Αλλά ούτε καν στην Κούβα.
