Στην αρχή της θητείας του στο υπουργείο Αμυνας και με την ψυχολογία του παιδιού που τα θεωρεί όλα δικά του, ο Πάνος Καμμένος πήρε ένα ελικόπτερο του στρατού και πήγε στα Ιμια για να ρίξει ένα στεφάνι στη μνήμη των θυμάτων. Τότε ήταν ένα εθνικιστικό μονόπρακτο εσωτερικής κατανάλωσης, ένας γραφικός λεονταρισμός της λάιτ Ακροδεξιάς. Σήμερα θα ήταν επικίνδυνη κλιμάκωση. Γιατί η Τουρκία έχει ανεβάσει στη διεθνή σκηνή μια κανονική εθνικιστική υπερπαραγωγή.
Στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας ότι οι σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας είναι ευρωπαϊκό ζήτημα και στη χθεσινή επικοινωνία του Πρωθυπουργού με την Ανγκελα Μέρκελ αποτυπώνεται η μετριοπαθής στάση της Αθήνας. Με άλλα λόγια, σε εκείνο το παιδί δεν επιτρέπεται πια να παίζει με στρατιωτικά ελικόπτερα, τα οποία εξάλλου καμιά φορά ή πέφτουν ή τα ρίχνουν. Αλλά η Αγκυρα; Θα συνεχίσει τις γεωπολιτικές της αναζητήσεις στην αμφισβήτηση των συνόρων και την αναθεώρηση μιας συνθήκης που συνέβαλε στην εδραίωση μιας σχετικής αρμονίας; Και –κυρίως –ο σκοπός της είναι άλλος από μια επίδειξη βρυχηθμών; Δηλαδή, η αμφισβήτηση έχει ουσία;
Είναι κάτι που θα φανεί. Τα υπόλοιπα κομμάτια του τουρκικού παζλ πάντως είναι μια οθωμανικής κοπής μεγαλομανία, η ρευστότητα που προκαλεί η κατάσταση στη Συρία, ένας όλο και πιο μπρούτος αντιευρωπαϊσμός και εκατομμύρια πρόσφυγες, οι οποίοι χρησιμοποιούνται ως πολιτικό εργαλείο και τίποτε δεν αποκλείει να χρησιμοποιηθούν ως υπερόπλο –το αντίθετο. Τι μένει; Το ατύχημα που θα κάνει την κρίση να ξεσπάσει. Κάτι που σημαίνει ότι δεν αρκεί να προσέχει κανείς τα παιδιά της κυβέρνησης –είτε της Ακρας Δεξιάς είτε της πατριωτικής Αριστεράς. Πρέπει να τα κλειδώσει και στο δωμάτιο.
