Ενα από τα συχνά λάθη που κάνει η ελληνική διπλωματία είναι να ερμηνεύει την τουρκική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα με όρους τού σήμερα. Χωρίς να εμβαθύνει, να αναλύει και να προσπαθεί να δει πέρα από το επιφαινόμενο. Παράδειγμα, η παρατεινόμενη – και το τελευταίο διάστημα εντεινόμενη – τουρκική προκλητικότητα. Ακούς από τα πιο επίσημα κυβερνητικά χείλη ότι η προκλητικότητα αυτή οφείλεται σε λόγους εσωτερικής κατανάλωσης γιατί η Τουρκία αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στα ανατολικά της σύνορα και άρα επιχειρεί να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη στρέφοντας τα πυρά της προς την Ελλάδα.

Είναι μια ανάγνωση η οποία προφανώς απέχει μακριά από τις πραγματικές επιδιώξεις της Τουρκίας, αλλά επιπλέον κάνει και κάτι πολύ χειρότερο: ρίχνει στάχτη στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας, η οποία υιοθετεί αβασάνιστα αυτού του είδους τις αναλύσεις.

Ομως, αν θέλουμε να προσεγγίσουμε με ρεαλιστικό τρόπο το γιατί, ας πούμε, αυτή την ώρα η Τουρκία ανοίγει ανύπαρκτα θέματα όπως η Συνθήκη της Λωζάννης, θα πρέπει να στραφούμε  στο παρελθόν, από το οποίο μόνο διδάγματα πρέπει να αντλήσουμε.

Η Τουρκία δεν λειτουργεί παρορμητικά, ούτε εφήμερα: η Τουρκία ακολουθεί μια στρατηγική δεκαετιών και στόχο έχει να αμφισβητήσει είτε το καθεστώς του Αιγαίου είτε των νησιών είτε ακόμη και της Θράκης. Από την ίδια μελέτη θα μας προέκυπτε το συμπέρασμα ότι η ένταση των τουρκικών προκλήσεων είναι ευθέως αντίστροφη της πολιτικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα.

Μια ισχυρή κυβέρνηση στην Αθήνα κάνει τους Τούρκους να μαζεύονται στο καβούκι τους. Μια ανίσχυρη, ετοιμόρροπη κυβέρνηση τους επιτρέπει να αυξάνουν την ένταση, να προκαλούν, και να θέτουν συνεχώς διεκδικήσεις επί θεμάτων που έχουν επιλυθεί είτε ιστορικά είτε διά συνθηκών.

Τα Ιμια έγιναν με τον Κώστα Σημίτη πρωθυπουργό 15 ημερών. Αντιθέτως, η κρίση του 1987 που παρ’ ολίγον να οδηγήσει σε πόλεμο κερδήθηκε επειδή ο Ανδρέας Παπανδρέου όχι μόνο δεν υποχώρησε στην τουρκική προκλητικότητα, αλλά με κινήσεις που πρόδιδαν πυγμή και αποφασιστικότητα επέβαλε στους Τούρκους να υποχωρήσουν.

Σήμερα, εμείς απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις τι έχουμε να αντιπαραθέσουμε; Τον Πρωθυπουργό Τσίπρα που δεν ασχολείται καν ούτε με την άμυνα ούτε με την εξωτερική πολιτική, τον υπουργό Κοτζιά, ένα μείγμα εθνικιστή σοσιαλιστή, και τον υπουργό Καμμένο να προκαλεί θυμηδία, αν όχι ακράτητα γέλια, φορώντας στολές παραλλαγής και υποδυόμενος τον… στρατάρχη. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί αλωνίζει ο Ερντογάν…

Τελευταία Νέα