Αναζήτηση
Ο τελευταίος ανέλαβε να βολιδοσκοπήσει τα κόμματα, αλλά πριν γίνει οτιδήποτε προσέκρουσε σε… τοίχο: ο πρόεδρος Νίκος (Βούτσης) της Βουλής ξεκαθάρισε ότι «οι κοινοβουλευτικές επιτροπές συνεδριάζουν ΜΟΝΟ στη Βουλή, και πουθενά αλλού. Ο υπουργός (Καμμένος) ως παλαιός κοινοβουλευτικός το γνωρίζει αυτό».
Κατόπιν ο κύριος Δουζίνας προσέκρουσε σε δεύτερο τοίχο: αυτόν της ΝουΔού. Οπως μου εξήγησε ο τομεάρχης Εξωτερικών του κόμματος Γιώργος Κουμουτσάκος, η άρνηση οφείλεται στο ότι «εμείς θεωρούμε ότι κάτι τέτοιο (μια συνεδρίαση στο Καστελλόριζο δηλαδή) θα εξυπηρετούσε μόνο τις επικοινωνιακές ανάγκες του Καμμένου και όχι την ουσία».
Κατά τον συνομιλητή μου «προέχει να συγκληθεί το Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής να έχουμε μια νηφάλια ενημέρωση, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας που σε σπρώχνουν στην υπερβολή».
Κατόπιν αυτού έστειλε νέα επιστολή ο άνθρωπος (ο κύριος Δουζίνας) και εξήγησε στα μέλη της Επιτροπής Εξωτερικών και Αμυνας ότι δεν θα είναι ακριβώς μια συνεδρίαση της Επιτροπής στο Καστελλόριζο, αλλά μια επιτόπου ενημέρωση των μελών της από τη στρατιωτική ηγεσία και τοπικούς παράγοντες του νησιού.
Ομως ούτε αυτό συγκίνησε πολλούς (φοβάμαι ούτε τον ίδιο τον κ. Δουζίνα…). Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ δεν προτίθενται να μετάσχουν στο πάρτι Καμμένου, γεγονός το οποίο με λυπεί βαθύτατα, διότι έτσι θα χάσουν την ευκαιρία να τον δουν από κοντά με τη γνωστή στολή παραλλαγής, η οποία έχει σκορπίσει ενθουσιασμό στις τάξεις των απανταχού της γης πατριωτών.
Εως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές πάντως δεν ήταν ξεκαθαρισμένο ποιοι εκ των βουλευτών-μελών της Επιτροπής θα επιβιβασθούν στο C-130 για Καστελλόριζο, διότι ισχυρές αντιδράσεις υπάρχουν ακόμη και εντός του ΣΥΡΙΖΑ…
Εκανα έναν γύρο τηλεφωνημάτων για να πληροφορηθώ περισσότερα για το μείζον αυτό θέμα, δεδομένης της κατάστασης, αλλά και του γεγονότος ότι όλα αυτά φαίνεται να μη λένε τίποτε ούτε στον Πρωθυπουργό ούτε στον περί αυτόν –άλλος στη θέση του, είμαι βέβαιος, θα σήκωνε το τηλέφωνο και θα έλεγε στον υπουργό του της Αμυνας, «τι είναι αυτά που κάνεις; Με ρώτησες;».
Αλλά ο Τσίπρας είναι αυτός που είναι, και ο Καμμένος επίσης. Ειδικά όταν ο τελευταίος για ψύλλου πήδημα απειλεί με κυβερνητική κρίση…
Από αυτό το ρεπορτάζ μπορώ να μεταφέρω απόψεις δύο βουλευτών ισάριθμων κομμάτων που δεν θα πάρουν μέρος στο πάρτι:
n H πρώτη: «Πλάκα μου κάνεις; Σου φαίνομαι ότι μπορώ να κάνω σε αυτή την ηλικία την ορντινάντσα του Καμμένου;».
n H δεύτερη: «Ρε φίλε, κι άμα του Καμμένου του κάτσει να μας τρέχει σε τίποτε ορύγματα, αυτός μπροστά με τη στολή παραλλαγής και μεις από πίσω; Για τέτοια είμαστε τώρα;».
Συμπέρασμα, καμία αλληλεγγύη. Ενα ωραίο event πήγε να στήσει ο άνθρωπος και πάνε να του το χαλάσουν. Ντροπή…
Φαντάσματα
Ενημερωτικά αναφέρω ότι το ΚΚΕ δεν θα αφήσει να περάσει έτσι αυτή η ιστορία με τις παρακολουθήσεις των τηλεφώνων του. Παρά την άμεση αντίδραση της κυβέρνησης –απολύτως κατανοητή για να μην της χρεώσουν τίποτε… –ο Περισσός παρακολουθεί με μεγάλη προσοχή το θέμα, όπως μου έλεγε χθες το πρωί ο Θανάσης Παφίλης, διότι το θεωρεί «εξαιρετικά σοβαρό».
Οι κλήσεις γίνονταν πάντα από τηλέφωνο με απόκρυψη και ήδη έχει παρέμβει η Ανεξάρτητη Αρχή για τη διασφάλιση του απορρήτου των τηλεφωνικών επικοινωνιών, η περιβόητη ΑΔΑΕ (από τον καιρό του σκανδάλου παρακολουθήσεων μέσω της Vodafone το 2004 είχαμε να ακούσουμε νέα της) η οποία ζητάει από τον ΟΤΕ να «ανοίξει» την «απόκρυψη» των τηλεφωνικών κλήσεων προς το κέντρο του Περισσού για να εντοπιστεί από πού γίνονταν αυτές οι κλήσεις οι οποίες ταυτόχρονα χτυπούσαν στη… Νέα Δημοκρατία ή στο Ποτάμι.
Κατά τον κύριο Παφίλη αμέσως μετά την καταγγελία οι κλήσεις αυτές σταμάτησαν, προφανώς, εκτιμώ, για να μπορέσουν αυτοί που τις έκαναν να σβήσουν τα ίχνη τους. Το έργο, σημειώνω, κράτησε κανένα δεκαήμερο.
Λες να είναι τίποτε παλικάρια που είχαν ξεμείνει από την επίσκεψη Ομπάμα; (λέω εγώ τώρα…).
Και μέσα σε όλα έχουμε και την Κεντροαριστερά η οποία είναι σε φάση «πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε ο… πισινός του τον πονεί». Αχνοφαίνονται εκλογές στον ορίζοντα, αλλά αυτοί όλο συζητάνε και συζητάνε, και άκρη δεν βρίσκουν. Προχθές είχα την ευκαιρία να μιλήσω λιγάκι με τον πρόεδρο Γιώργο (Παπανδρέου). Ο άνθρωπος θέλει να προχωρήσει αυτό το πράγμα. Αλλά πώς να προχωρήσει;
«Πιστεύω ότι αν καθήσουμε σε ένα τραπέζι πέντε, θα βρούμε τον τρόπο» μου είπε.
–Ποιοι πέντε; ρώτησα.
–Η Φώφη, ο Θανάσης (Θεοχαρόπουλος), ο Σταύρος (Θεοδωράκης), εγώ, και κάποιος από όλες αυτές τις κινήσεις και τις πρωτοβουλίες.
–Πώς το βλέπετε αυτό το πράγμα; Ως ένα ενιαίο κόμμα; Κι αν είναι ένα ενιαίο κόμμα, ποιος θα είναι επικεφαλής;
–Θα τα βρούμε αυτά στην πορεία. Σημασία έχει να καθήσουμε σε ένα τραπέζι να μιλήσουμε, να συμφωνήσουμε πάνω σε μια κοινή πολιτική. Τα υπόλοιπα θα έρθουν.
Τον βρήκα (υπερ)αισιόδοξο πρέπει να ομολογήσω, γι’ αυτό σκέφθηκα να του το χαλάσω λιγάκι.
–Κι αν η Φώφη δεν δεχθεί, ούτε αυτό, ούτε εσάς να επιστρέψετε στο ΠΑΣΟΚ, τι θα κάνετε;
–Θα κατέβουμε μόνοι μας στις εκλογές.
–Και τι έχει αλλάξει από το 2015, τον Σεπτέμβριο που δεν κατεβήκατε;
–Τότε δεν είχαμε ούτε χρήματα, ούτε οργάνωση.
Τα μεταφέρω όπως μου τα είπε, και αμαρτίαν ουκ έχω…
Βρίσκει και τα κάνει ο Ερντογαν
Ενα από τα συχνά λάθη που κάνει η ελληνική διπλωματία είναι να ερμηνεύει την τουρκική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα με όρους τού σήμερα. Χωρίς να εμβαθύνει, να αναλύει και να προσπαθεί να δει πέρα από το επιφαινόμενο. Παράδειγμα, η παρατεινόμενη – και το τελευταίο διάστημα εντεινόμενη – τουρκική προκλητικότητα. Ακούς από τα πιο επίσημα κυβερνητικά χείλη ότι η προκλητικότητα αυτή οφείλεται σε λόγους εσωτερικής κατανάλωσης γιατί η Τουρκία αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στα ανατολικά της σύνορα και άρα επιχειρεί να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη στρέφοντας τα πυρά της προς την Ελλάδα.
Είναι μια ανάγνωση η οποία προφανώς απέχει μακριά από τις πραγματικές επιδιώξεις της Τουρκίας, αλλά επιπλέον κάνει και κάτι πολύ χειρότερο: ρίχνει στάχτη στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας, η οποία υιοθετεί αβασάνιστα αυτού του είδους τις αναλύσεις.
Ομως, αν θέλουμε να προσεγγίσουμε με ρεαλιστικό τρόπο το γιατί, ας πούμε, αυτή την ώρα η Τουρκία ανοίγει ανύπαρκτα θέματα όπως η Συνθήκη της Λωζάννης, θα πρέπει να στραφούμε στο παρελθόν, από το οποίο μόνο διδάγματα πρέπει να αντλήσουμε.
Η Τουρκία δεν λειτουργεί παρορμητικά, ούτε εφήμερα: η Τουρκία ακολουθεί μια στρατηγική δεκαετιών και στόχο έχει να αμφισβητήσει είτε το καθεστώς του Αιγαίου είτε των νησιών είτε ακόμη και της Θράκης. Από την ίδια μελέτη θα μας προέκυπτε το συμπέρασμα ότι η ένταση των τουρκικών προκλήσεων είναι ευθέως αντίστροφη της πολιτικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα.
Μια ισχυρή κυβέρνηση στην Αθήνα κάνει τους Τούρκους να μαζεύονται στο καβούκι τους. Μια ανίσχυρη, ετοιμόρροπη κυβέρνηση τους επιτρέπει να αυξάνουν την ένταση, να προκαλούν, και να θέτουν συνεχώς διεκδικήσεις επί θεμάτων που έχουν επιλυθεί είτε ιστορικά είτε διά συνθηκών.
Τα Ιμια έγιναν με τον Κώστα Σημίτη πρωθυπουργό 15 ημερών. Αντιθέτως, η κρίση του 1987 που παρ’ ολίγον να οδηγήσει σε πόλεμο κερδήθηκε επειδή ο Ανδρέας Παπανδρέου όχι μόνο δεν υποχώρησε στην τουρκική προκλητικότητα, αλλά με κινήσεις που πρόδιδαν πυγμή και αποφασιστικότητα επέβαλε στους Τούρκους να υποχωρήσουν.
Σήμερα, εμείς απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις τι έχουμε να αντιπαραθέσουμε; Τον Πρωθυπουργό Τσίπρα που δεν ασχολείται καν ούτε με την άμυνα ούτε με την εξωτερική πολιτική, τον υπουργό Κοτζιά, ένα μείγμα εθνικιστή σοσιαλιστή, και τον υπουργό Καμμένο να προκαλεί θυμηδία, αν όχι ακράτητα γέλια, φορώντας στολές παραλλαγής και υποδυόμενος τον… στρατάρχη. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί αλωνίζει ο Ερντογάν…
