Τον «γνώρισε» σε ένα καφενείο της παραλίας της Θεσσαλονίκης ενώ ήταν φοιτητής. Κάποια στιγμή στο Παρίσι αποφάσισε να αναμετρηθεί μαζί του στο χαρτί, κι ας τον έβρισκε «χαζοχαρούμενο». Μια παραγγελία ήταν η αφορμή για να σταθεί ξανά απέναντι στο ξανθό μοναχικό αγόρι, η ιστορία του οποίου έχει ξεπεράσει σε πωλήσεις παγκοσμίως τα 145 εκατ. αντίτυπα. Και αυτή τη φορά ο παραμυθάς και ζωγράφος που καταφέρνει επί δεκαετίες να βουτάει το πινέλο του στο χρώμα για να αποδώσει με συνέπεια τις αποχρώσεις της αθωότητας, ο Αλέξης Κυριτσόπουλος, αποφάσισε να δει με διαφορετικό μάτι τον Μικρό Πρίγκιπα. Και να τον χωρέσει όχι μόνο στις σελίδες της νέας έκδοσης του παραμυθιού του Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε καινούργια μετάφραση της Αλκης Ζέη, αλλά και να τον κρεμάσει στους τοίχους της γκαλερί Σκουφά ως αυτόνομο έργο τέχνης.

Πώς καταφέρατε να ξαναζωγραφίσετε μια τόσο αναγνωρίσιμη μορφή;

Το μοναδικό επιχείρημα που είχα για να καταπιαστώ με τον Μικρό Πρίγκιπα είναι ότι με συγκινεί. Κι εφόσον με συγκινεί, δικαιούμαι να κάνω ό,τι μου αρέσει. Η συγκίνηση υπερβαίνει τον σεβασμό. Δεν δέχομαι ότι είναι κάτι που δεν αγγίζεται. Το αστείο είναι ότι έχουμε μια ιστορία με δύο ήρωες κι ο ένας εκ των δύο δεν έχει ζωγραφιστεί, δηλαδή ο Σεντ-Εξιπερί. Οπότε θεωρώ ότι έχω υποχρέωση να τον ζωγραφίσω. Δεν μπορεί να έχεις τη Χιονάτη χωρίς τους νάνους ή την Κοκκινοσκουφίτσα χωρίς τον λύκο.

Πόσο διαφορετικός είναι ο δικός σας Μικρός Πρίγκιπας από εκείνον που γνωρίζουμε;

Είναι σχεδόν ανύπαρκτος. Ενα σκιτσάκι ελάχιστο, σαν μικροσημειωσούλα. Εχω ασχοληθεί με άλλα πράγματα διότι διάβασα το βιβλίο με άλλο τρόπο. Κατά βάθος είναι μια ερωτική ιστορία. Ο Μικρός Πρίγκιπας φεύγει από τον πλανήτη του διότι έχει προβλήματα με ένα λουλούδι. Είναι μια γυναίκα που τον έχει τρελάνει και τον έχει διώξει.

Και βάζετε στο κάδρο εικόνες που δεν είχαµε δει ώς τώρα;

Τα ωραία του σκίτσα του Σεντ-Εξιπερί είναι ο Μικρός Πρίγκιπας. Παρεμπιπτόντως έκανε τα υπόλοιπα: την αλεπού, το λουλούδι. Τους άλλους πλανήτες, τα αεροπλάνα, τον έμπορο δεν τα έχει ζωγραφίσει ούτε τόσο καλά ούτε όλα. Ετσι, αποφάσισα να το κάνω εγώ που είμαι πιο εικονογράφος από εκείνον, με το συμπάθιο. Εχω άλλο νταβαντούρι με την εικόνα. Οταν δούλευα τις εικόνες, αισθανόμουν όπως παλιότερα –πριν βγουν τα σέλφι στικς –που μου ζητούσαν οι τουρίστες να τους βγάλω μια φωτογραφία. Ημουν λοιπόν ο περαστικός που έβγαζα φωτογραφίες τον Μικρό Πρίγκιπα με τον Εξιπερί.

Είπατε ότι το επιχείρηµά σας για να καταπιαστείτε µε τον Μικρό Πρίγκιπα είναι η συγκίνηση. Τι σας αγγίζει στη συγκεκριµένη ιστορία;

Ο Μικρός Πρίγκιπας είναι μια τρυφερή ύπαρξη, ένα μοναχικό παιδάκι και με συγκινεί η μοναξιά του.

Η σχέση µας µε τον ήρωα δεν είναι καινούργια. Εχει αλλάξει µε το πέρασµα του χρόνου;

Δεν μπαίνω στο φάσμα της ψυχολογίας του, διότι ψυχολογία σημαίνει έκφραση στο πρόσωπο και σε αυτά που κάνω δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Αποδίδω όμως μια ατμόσφαιρα. Οταν ήμουν στο Παρίσι με την τότε κοπέλα μου είχα ζωγραφίσει τη σκηνή που πέφτει το αεροπλάνο και πάει ο Μικρός Πρίγκιπας και ζητάει από τον αεροπόρο να του ζωγραφίσει ένα πρόβατο. Ημασταν μέσα στη δικτατορία κι εγώ ήμουν με τον μπατίρη που έχασε το αεροπλάνο. Τον Πρίγκιπα τον αντιμετώπιζα λίγο ως χαζοχαρούμενο. Το κορίτσι που έκανε τα δικά της σχέδια έφτιαξε το πρόβατο. Και κάπως έτσι συνειδητοποίησαν ότι ο ήρωας συμβόλιζε την ελπίδα, τη δύναμη της ζωής. Γι’ αυτό και τώρα τον προσεγγίζω αισιόδοξα.

Μπορούν οι περίπου 40 εικόνες του βιβλίου να αποδράσουν από τις σελίδες για να εκτεθούν ως αυτόνοµα έργα τέχνης;

Υπάρχουν εικόνες με αυτοτέλεια κι άλλες που παίρνουν αξία επειδή αναφέρονται κάπου. Πιστεύω ότι μερικές εικόνες όταν τις δεις σε κάδρο, ξεμουδιάζουν, ανασαίνουν.

Ζούµε σε ιδιαιτέρως δυσµενείς συνθήκες. Δεν αισθανθήκατε την ανάγκη να σχολιάσετε την πραγµατικότητα µέσα από τη δουλειά σας;

Για να κάνεις κοινωνικό σχόλιο πρέπει να βρίσκεις τα στραβά κι εγώ δεν γουστάρω. Θέλω να βρίσκω τα καλά πράγματα. Αισθάνομαι άσχημα. Οι Ελληνες, άλλωστε, δεν μπορούν να αντέξουν την κοινωνική κριτική. Για όλα φταίνε οι άλλοι. Εμείς δεν φταίμε πουθενά και για τίποτα. Δεν το αντέχω αυτό. Αυτό λέγεται παράνοια. Και το ίδιο ισχύει και στην πολιτική. Δεν έχω ακούσει έναν πολιτικό να λέει φταίω εγώ. Κυριαρχεί το πολιτικό θράσος. Κι η Αριστερά είναι το κατ’ εξοχήν κόμμα που καλλιεργεί το «δεν φταίω εγώ, φταίνε οι συνθήκες, η ιστορική αναγκαιότητα…».

Φεύγει βιαστικά διότι πρέπει να ελέγξει τις τελευταίες λεπτομέρειες για την παράσταση που ανεβάζει ο Διονύσης Σαββόπουλος στην αίθουσα Παρνασσός με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την κυκλοφορία του «Φορτηγού». «Δεν γυρίζει ο χρόνος πίσω. Ενιωσα μια συγκίνηση, αλλά όχι νοσταλγία, όπως όταν κοιτάζεις τη φωτογραφία μιας σχολικής εκδρομής» εξηγεί. «Δεν ήθελα να το ξαναζωγραφίσω. Με βάση τα χρώματα έφτιαξα τα σημαιάκια για τη σκηνή και πείραξα λίγο τα ρούχα των μουσικών» λέει.

Και το επόμενο ραντεβού με ποιον θα είναι; «Ισως με τον Δον Κιχώτη. Εχω μαζέψει πολύ υλικό και με τριβελίζει».