Εναν μύθο θα σας πουν μετά μουσικής

Ο Νάρκισσος, η Πηνελόπη, ο Ταρζάν, ο Γούλβερ το λυκάκι, η χελώνα που κρατά στην πλάτη της όλο τον κόσμο. Αυτές κι άλλα φανταστικά πρόσωπα βγαλμένα από τον κόσμο της μυθολογίας, ζωντανεύουν στη σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση στο πλαίσιο της παράστασης «Μύθοι του κόσμου γίνονται τραγούδια για παιδιά». Η ομάδα Ελληνικό Σχέδιο στήνει δύο συναυλίες με έντονα στοιχεία θεατρικής δραματουργίας κι ένα φρέσκο ρεπερτόριο που έφτιαξαν για τις ανάγκες του θεάματος νέοι συνθέτες και στιχουργοί. «Τα τελευταία πέντε χρόνια κάναμε τους Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού και θεωρήσαμε ότι χρειάζεται μια παύση. Θέλαμε όμως να κάνουμε κάτι με ελληνικό τραγούδι. Ετσι προέκυψε η ιδέα του Κώστα Φασουλά για την παράσταση και σκεφτήκαμε να χρησιμοποιήσουμε μύθους από όλο τον κόσμο με τον υπότιτλο “Περίεργα πλάσματα”», δηλώνει στο «Νσυν» η Ραλλού Βογιατζή, μία εκ των καλλιτεχνικών διευθυντών του νέου κύκλου της ομάδας. Ζητώντας από τους δημιουργούς που διακρίθηκαν κατά το παρελθόν στους Αγώνες να φτιάξουν έργα βασισμένα σε αυτή τη θεματική, προέκυψαν τελικά 20 τραγούδια με ξεχωριστές ιστορίες θρυλικών ηρώων. «Το ότι τα τραγούδια είναι πρωτότυπα, είναι ένα στοίχημα για μας. Γιατί έχουμε ένα σύνολο από διαφορετικούς δημιουργούς με διαφορετική συνθετική ταυτότητα ο καθένας. Συνδυάζουν πολλά στοιχεία, υπάρχει πλουραλισμός» παρατηρεί η Βογιατζή. Χωρισμένα τα τραγούδια σε τέσσερις διαφορετικές ενότητες ανάλογα με τους μύθους από τους οποίους αντλούν αναφορές, όλα τους ντύνονται με παιχνίδια φωτός που μοιάζουν ουσιαστικά τεχνικές από το θέατρο σκιών. «Ολοι οι μύθοι ζωντανεύουν με σκιές. Παίζουμε ζωντανά με τα φώτα και τις φιγούρες του θεάτρου σκιών, ενώ περνούν και σιλουέτες ανθρώπων» αναφέρει ο Ηλίας Καρελλάς που πέρα από τη σκηνογραφία της παραγωγής έχει και τη σκηνοθετική της επιμέλεια.

Πίσω από την ορχήστρα λοιπόν, τοποθετείται ένα τεράστιο πανί όπου ο Καρελλάς εμφανίζει φιγούρες για κάθε τραγούδι που ακούγεται κρατώντας πάντα ενιαία αισθητική. «Ο βασικός άξονας της παράστασης είναι η μουσική που ενοποιείται με το θέατρο σκιών. Η συνηθισμένη οθόνη προβολής του Καραγκιόζη μεταφέρεται σε μεγάλη διάσταση όπου παρουσιάζονται ασπρόμαυρες φιγούρες που χρωματίζονται με φως από προβολείς. Δημιουργείται έτσι ένας μικρόκοσμος σκιών που χαρακτηρίζεται από αρκετή κίνηση» τονίζει ο σκηνοθέτης.

Γι’ αυτόν τον λόγο και το αισθητικό αποτέλεσμα όλων αυτών των μείξεων τεχνών ερεθίζει την προσοχή των μικρών θεατών. «Η εικόνα που δημιουργείται είναι μαγική, αφού δίνουμε στα παιδιά το περιθώριο να λειτουργήσει η φαντασία τους και το έναυσμα να ψάξουν, να συζητήσουν, να σχηματοποιήσουν κάθε φιγούρα», υποστηρίζει ο Καρελλάς.

Μιας και οι μουσικοί δημιούργησαν τα τραγούδια ενίοτε δανειζόμενοι στοιχεία από τους μύθους πιο ελεύθερα και δίνοντας στα πρόσωπα τα δικά τους χαρακτηριστικά κι άλλοτε παραθέτοντας αυτούσιες τις περιπέτειές τους, δεν είναι πάντα όλα τα δεδομένα των στίχων εύκολα αναγνωρίσιμα. Εδώ, τον μίτο της αφήγησης πιάνει ο ηθοποιός Μανώλης Μαυροματάκης που δένει με τα λόγια που έγραψε για την περίσταση ο Γιώργος Κοροπούλης το πέρασμα από το ένα νούμερο στο άλλο. «Ο αφηγητής ξεδιπλώνει τον μίτο με τα παραμύθια και προσκαλεί το κοινό να μπει στον κόσμο τους», υποστηρίζει ο σκηνοθέτης και σκηνογράφος.