«Η τέλεια μουσική απλά δεν υπάρχει»

Οταν, περίπου δύο χρόνια πριν, το κομμάτι «Death» των White Lies έντυνε την πιο ωραία σκηνή του ιρανικού θρίλερ «Ενα κορίτσι γυρίζει σπίτι μόνο του τη νύχτα» της Ανα Λίλι Αμιρπούρ, ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού σινεφίλ κοινού ήξερε καλά τι ακούει. Η μπάντα που γεννήθηκε το 2007 στο Ιλινγκ του Λονδίνου, που αγαπήθηκε για την «ανεβαστική σκοτεινιά» στα τραγούδια της, είχε ήδη πουλήσει στην Ελλάδα κάμποσα αντίτυπα των «To lose my life», «Ritual» και «Big TV» –το κάπως λιμαρισμένο post punk τους είχε και έχει ακόμα απήχηση. Μέχρι και δύο συναυλίες είχαν κάνει, το 2009 και το 2014 στο φεστιβάλ EJEKT, τις οποίες ο ντράμερ Τζακ Λόρενς – Μπράουν θυμάται, λέει, καλά. Στην πρώτη έκαναν τα πάντα σχεδόν για πρώτη φορά. Η δεύτερη είχε, κατά τη γνώμη του, αρκετή «τρέλα». Τόση, που δεν καταλαβαίνει γιατί πριν από τις επικείμενες εμφανίσεις τους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όπου θα παρουσιάσουν και το φρέσκο «Friends», δεν είχαν ξαναπαίξει ως headliners.

Θυμάστε κάτι και από τα μαθητικά χρόνια, όταν παίζατε με τον Τσαρλς (σ.σ.: Τσαρλς Κέιβ, ο μπασίστας); Φαινόταν ότι το συγκρότημα θα γίνει το επάγγελμά σας;

Σίγουρα όχι. Πήρα το πρώτο ντραμ σετ στα δεκαπέντε μου. Ο Τσαρλς με τραβολογούσε κι εγώ του έλεγα «μα δεν ξέρω ακόμα να παίζω». Νιώθαμε όμως κουλ, είχαμε συγκρότημα, παίζαμε σε σχολικούς χορούς, γνωρίζαμε κόσμο, τέτοια.

Πώς ήταν τότε τα μεγάλα φεστιβάλ στα οποία παίξατε μετά; Ηταν πιο διασκεδαστικό να τα βιώνεις ως θεατής;

Καλή ερώτηση. Ημουν δεκαέξι όταν πρωτοπήγα στο Reading. Θυμάμαι μερικά πολύ τρελά σκηνικά με φίλους, πράγματα που δεν ξαναγίνονται. Μια χρονιά είχε εξελιχθεί σε κανονικό μπάχαλο, με τα πάντα να καίγονται γύρω. Κάτι τέτοια δεν τα ζεις από τη σκηνή. Εχεις τραγούδια να παίξεις, καινούργια και παλιά, υποχρεώσεις τέλος πάντων.

Πώς θα περιγράφατε το καινούργιο άλμπουμ χωρίς spoilers για όσους δεν το έχουν αγοράσει;

Το σινγκλ «Take it out on me» είναι καλή εισαγωγή. Είναι κάπως ελαφρύ μουσικά και όχι πολύ μελαγχολικό. Ολο το άλμπουμ είναι ανεβαστικό, αλλά οι στίχοι παραμένουν σκοτεινοί. Εχει και μερικά πανκ στοιχεία, θυμίζει λίγο Τομ Πέτι ή Ramones, υπάρχουν όμως και disco ή 80s αναφορές.

Κάτι συμβαίνει τελευταία με τα 80s, σωστά;

Ναι, γιατί πλέον είναι πολύ εύκολο να ανακαλύψεις μουσική που αγνοούσες. Απλά ορμάς στο Spotify και όλα είναι μπροστά σου. Για κάποιους, τα 80s είναι νέα, άγνωστα. Ηταν όμως πολύ σημαντική εποχή, με ξεχωριστό ήχο. Η τεχνολογία κάλπαζε και υπήρχε ποικιλία στην ποπ –ειδικά αν τη συγκρίνεις με τη σημερινή ποπ των charts. Νόμιζες ότι συνέβαιναν τα πιο σημαντικά πράγματα.

Κάνατε μόνοι την παραγωγή του «Friends» και ηχογραφήσατε στο στούντιο του Μπράιαν Φέρι. Πώς ήταν η εμπειρία;

Θέλαμε να προκαλέσουμε τους εαυτούς μας γιατί αισθανόμασταν αυτοπεποίθηση. Είχαμε τεχνικούς φυσικά, αλλά ήταν ωραία εμπειρία. Κι ο Μπράιαν Φέρι, ένας τύπος γεμάτος ιστορία. «Χρησιμοποιήστε ό,τι γουστάρετε» μας είπε κι έτσι κάναμε, γιατί θέλαμε τον ζεστό, αναλογικό ήχο του εξοπλισμού του. Πολύ ωραίος τύπος. Φοράει ακόμα αυτά τα άσπιλα κοστούμια. Σου φέρνει δέος.

Πρέπει να είναι ο δίσκος που σας πήρε τον περισσότερο χρόνο για να τον προετοιμάσετε. Ανησυχήσατε ποτέ ότι το ενδιαφέρον του κοινού θα εξασθενούσε;

Εννοείται. Είχαμε τρομοκρατηθεί, ειδικά στα μισά της διαδικασίας. Είχαν περάσει δύο χρόνια, πολύς καιρός για τα σημερινά δεδομένα. Υπάρχουν μπάντες που δεν αντέχουν τόσο.

Μπορούμε να πούμε ότι σήμερα τα άλμπουμ απαιτούν πολύ καιρό για να ολοκληρωθούν, τη στιγμή που στα 60s και στα 70s το σημαντικό ήταν ο αυθορμητισμός και η παρόρμηση;

Ναι, είναι σωστή η σύγκριση. Παλιά «χτυπούσαν» ένα άλμπουμ μέσα σε πέντε μέρες. Μπαίνανε στο στούντιο και μπαμ. Εμείς θέλαμε τον χρόνο μας. Οταν κάτι δεν μας άρεσε, περιμέναμε μέχρι να το διορθώσουμε. Από την άλλη, σήμερα μπορείς να δημιουργήσεις μουσική πολύ γρήγορα, με ένα laptop όλο κι όλο. Να διορθώσεις τα λάθη σου. Ισως είναι λοιπόν και θέμα επιλογής. Το ζήτημα είναι ότι οι άνθρωποι θέλουν να ακούν τέλεια μουσική, κάτι που δεν υπάρχει.

Τι γίνεται με εκείνη την αναβίωση του post punk; Ισχύει ακόμα αν δεχτούμε ότι κι εσείς είστε δραστήριοι και οι Strokes ή οι Interpol επιστρέφουν στα στούντιο;

Δεν ξέρω καν τι σημαίνει post punk τώρα πια. Απλά παίζω και ηχογραφώ τη μουσική που μου αρέσει. Ειδικά οι Interpol είναι πολλά χρόνια στο κουρμπέτι. Θα πρέπει να αισθάνονται ότι έχουν ακόμα να δώσουν κάτι. Είμαι σίγουρος ότι όταν το κάνουν, θα είναι κάτι πολύ καλό.

Θα ξανακούσουμε μουσική σας σε ταινία της Ανα Λίλι Αμιρπούρ;