Ρετρό μουσική, νέος ήχος

Αν άκουγε ο Σινάτρα το «Θα ‘θελα να ‘μουνα εκείνος π’ αγαπάς», θα επέλεγε να το τραγουδήσει! Η πεποίθηση του Δώρου Δημοσθένους μπορεί να ακούγεται υπερβολική, αλλά εξηγεί την απόφασή του –και την ανάγκη, όπως λέει ο ίδιος –να το συμπεριλάβει στο CD που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες με τον τίτλο «Compere» («Παρουσιάζω»). Και δίπλα σε αυτό βρήκαν θέση και άλλα στάνταρ: τα «Ας ερχόσουν για λίγο», «Η ταμπακιέρα», «Τα ταίρι μου», «Δεν σε θέλω πια», «Τα ζηλιάρικά σου μάτια», «Πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει» –όλα μέσα από τα ηχοχρώματα της τζαζ και της σουίνγκ. Tο πεδίο όπου κινείται ο ερμηνευτής δεν είναι άγνωστο: «Το παρελθόν είναι ένα καταφύγιο με πράγματα που ανακάλυψα για πρώτη φορά και μαγεύτηκα από αυτά. Οταν κάποια στιγμή τα ξαναβρήκα μπροστά μου, ένιωσα μια συγκίνηση που ήθελα να την αποτυπώσω δισκογραφικά. Δεν ξέρω αν αυτή η συγκίνηση βρίσκεται σε κάτι που το ζήσαμε και το χάσαμε τελικά».

Για τον Δώρο Δημοσθένους τα υλικά αλλοτινών εποχών γίνονται όχημα για τον έρωτα, την αδυναμία, τον πόνο, τη χαρά και τη φαντασία απαντώντας στο ερώτημα: πώς μπορούν να μιλήσουν σήμερα αυτά τα τραγούδια και τι έχουν να πουν; «Τα τραγούδια αυτά γεννήθηκαν σε εποχές με προβλήματα οικονομικά και κοινωνικά και όχι σε μια περίοδο ευμάρειας. Ετσι κι αλλιώς, σε εποχές ευμάρειας ο χρόνος τα δικαίωσε. Δεν χρειάζεται η μουσική να εκφράζεται πάντα μέσα από το κοινωνικο-οικονομικό περιβάλλον».