Αρχισα το τρέξιμο πριν από μερικά χρόνια εντελώς τυχαία, εξελίχθηκε όμως σε αγαπημένη ενασχόληση, συνήθεια και τρόπος ζωής πλέον, που μέχρι στιγμής μου έχει επιφυλάξει πολλές χαρές και ιδιαίτερες συγκινήσεις. Περιμένω πώς και πώς την ώρα που θα βρεθώ με τους φίλους μου συντρέχτες, είτε για προπόνηση είτε για κάποιον αγώνα είτε ακόμα και την ημέρα που διεξάγεται ο Μαραθώνιος της Αθήνας, ο οποίος πλέον έχει γίνει γλυκιά συνήθεια. Το σημείο συνάντησης με τους φίλους δρομείς που τρέχουν ή αλλιώς «το κλεισμένο ραντεβού» που λένε και οι φίλοι μας από τη Θεσσαλονίκη, πριν από το Καλλιμάρμαρο. Το σημείο του ραντεβού με την κουδούνα!
Μέσα από το ταξίδι που κάνει κανείς προετοιμάζοντας το σώμα του για έναν Μαραθώνιο, κάνει και ένα ταξίδι μυαλού, ψυχής και σώματος μέσα στον αγώνα. Χρειάζεται προσπάθεια να ολοκληρωθεί ο δικός σου προσωπικός άθλος, θρίαμβος, το δικό σου ταξίδι, για να καλυφθεί η απόσταση και να φτάσεις στη δική σου προσωπική υπέρβαση. Για μένα το τρέξιμο αποτελεί πλέον μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου, ιδιαίτερο, ξεχωριστό, με χαλαρώνει, με ηρεμεί, με γεμίζει όμορφα συναισθήματα. Συγκινούμαι όταν τρέχω, συγκινούμαι για τη συμμετοχή σε κάποιον αγώνα, πόσω μάλλον σε έναν Μαραθώνιο, συγκινούμαι ακόμα και όταν απλώς παρακολουθώ τους άλλους στον δικό τους αγώνα.
Φέτος ήταν η τρίτη συνεχόμενη χρονιά που στήθηκα στο 41ο χιλιόμετρο προκειμένου να στηρίξω μαζί με πολύ άλλο κόσμο, όλοι φίλοι και γνωστοί, σχεδόν ομάδα πια, τους φίλους μας που θα έτρεχαν εκείνη την ημέρα. Ετσι άρχισε αυτή η ιστορία. Για να δούμε τους φίλους μας. Να τους εμψυχώσουμε σε ένα σημείο του αγώνα που είναι πολύ δύσκολο. Που έρχεσαι σχεδόν διαλυμένος, εύθραυστος πολύ και ξέρεις ότι σου μένει λιγάκι ακόμα για να μπεις στο Στάδιο και να νιώσεις τις ιδιαίτερες εκείνες στιγμές τερματίζοντας τα 42.195 μ. σε μια από τις δυσκολότερες διαδρομές του κόσμου. Στην πορεία αυτό άλλαξε και πλέον είμαστε ομάδα στήριξης όλων όσοι τρέχουν χωρίς καμία διάκριση. Είναι πολύτιμο το συναίσθημα να βλέπεις τη χαρά, τη συγκίνηση και την ευγνωμοσύνη στα μάτια όσων τρέχουν, γνωστών ή αγνώστων, και ανεκτίμητη αξία αν καταφέρεις τελικά να «σπρώξεις» λιγάκι παραπάνω εκεί όπου ο άλλος εγκαταλείπει ή απλώς έχει «αδειάσει». Κύριος εμπνευστής ήταν ο Κώστας που με την κουδούνα του έγινε η αφορμή να στηθεί πανηγύρι κανονικό πριν από μερικά χρόνια. Στην πορεία προστέθηκαν και άλλες πολλές κουδούνες, καραμούζες, ντουντούκες και ό,τι άλλο θα μπορούσε να προκαλέσει φασαρία μαζί με φωνές και συνθήματα παρότρυνσης. Ηξερα ότι με τις φωνές μας και τη φασαρία που θα κάναμε θα σπρώχναμε μερικούς, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο επηρεάζει κάτι τέτοιο τελικά. Η δύναμη της ψυχής είναι που κινητοποιεί εμάς τους ερασιτέχνες μαραθωνοδρόμους και όχι τόσο τα σωματικά προσόντα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι απαραίτητη η προετοιμασία. Δεν είναι τα 42 χλμ. ούτε ο κόσμος που σε χειροκροτεί, αλλά εκείνο το μικρόβιο, εκείνη η φωνούλα που μέσα σου λέει να σταματήσεις και πως φτάνει, δεν χρειάζεται να συνεχίσεις, αλλά που τελικά εσύ το πας πιο πέρα, λιγάκι παραπάνω για να αποδείξεις τελικά πως όλα γίνονται. Και τότε γεμίζεις αυτοπεποίθηση, δύναμη και ξέρεις ότι μπορείς τα πάντα. Οχι επειδή ή ζωή είναι απλή και εύκολη και όλα σου βγαίνουν όπως τα θέλεις και τα περιμένεις, αλλά επειδή το χαμόγελο καρφιτσώνεται στο πρόσωπό σου, είσαι χαρούμενος για αυτά που έχεις και μπορείς, ξεχνάς έστω για λίγο τα προβλήματά σου ή απλώς βάζεις το ένα πόδι μετά το άλλο και προχωράς, όπως κάνεις και στη ζωή σου τελικά. Μία ημέρα κάθε φορά!
Μπράβο σε όλους που απέδειξαν στον εαυτό τους ότι γίνεται!
Στον 34ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας η Λουκία Καρακάσογλου με την παρέα της εμψύχωνε τους δρομείς στο 41ο χιλιόμετρο
