Πολύ πρόσφατα ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πολυτεχνείο και διανοούμενος της Αριστεράς Γιάννης Μηλιός αποδέχθηκε την πρόταση της κυβέρνησης και ανέλαβε την προεδρία του ΔΣ του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Εξαιρετική επιλογή, άνθρωπος με κουλτούρα και εικόνα του χώρου. Το θέμα όμως δεν είναι εδώ. Ο Μηλιός υπήρξε και ο υπεύθυνος Οικονομικού τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι να επιλεγεί ο Γιάνης Βαρουφάκης ως υπουργός. Από κει και πέρα ο ίδιος κράτησε μια στάση αποστασιοποίησης, υπήρξε επικριτικός για τη μνημονιακή ρυμούλκηση του κόμματός του, δεν άφηνε περιθώριο να νομίζει κάποιος πως έστω κριτικά στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως μετά τη συνθηκολόγηση του καλοκαιριού του 2015.
Οι παροικούντες την αριστερή Ιερουσαλήμ χόρτασαν να βλέπουν, να ακούν, να διαβάζουν τον Μηλιό στις κρίσεις του κατά της κυβέρνησης. Η αλήθεια είναι πως δεν το έκανε με όρους «προδομένης συζύγου». Επίσης η κριτική του παρέμενε κόσμια, λόγια αλλά και οι στοχαστικές του αναζητήσεις περιέγραφαν πάντα μια Αριστερά εντός Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ώς εδώ όλα καλά, θα πει κάποιος. Τι γίνεται όμως όταν οι ιδέες αποκτούν υλικότητα;
Αποδεχόμενος ο Μηλιός τη θέση στο Φεστιβάλ Αθηνών θα πει κάποιος, δεν σημαίνει πως συναινεί στην κυβερνητική πολιτική. Θα συνηγορήσει μάλιστα πως ο πολιτισμός ή το Φεστιβάλ έχουν μια αυτοτέλεια από τα προαπαιτούμενα της επιτροπείας. Είναι συντελεσμένα γεγονότα πέραν της επικράτειας των μνημονιακών δεσμεύσεων. Προς Θεού, ο Μηλιός ούτε υπουργός ανέλαβε, ούτε ψήφισε ποτέ κάτι. Σωστά. Ο προϋπολογισμός όμως αλήθεια, που θα κληθεί να εγκρίνει, θα περιλαμβάνει χρήματα από το παράλληλο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ; Τα λεφτά αυτά δεν θα έχουν την έγκριση των οικονομικών υπουργείων; Το Φεστιβάλ έχει τόσο ρωμαλέα αυτοτέλεια που δεν τέμνεται με τις ευρύτερες δανειακές υποχρεώσεις;
Για να μην παρεξηγηθώ. Τα ερωτήματα τούτα δεν έχουν στόχο να προσβάλουν. Παραμένουν πολιτικά. Αν ο Μηλιός βλέπει προνομιακό χώρο για να ασκήσει διοίκηση στο υπογάστριο των Μνημονίων και στο πεδίο του Φεστιβάλ, με γεια του, με χαρά του. Εκείνος περιέγραφε μια ασφυκτική κηδεμονία. Το άλλο σενάριο είναι πως ένα κομμάτι της Αριστεράς έχει αρχίσει να σκέφτεται μεταμνημονιακά. Εχει αρχίσει να μαλακώνει την πολεμική του στην κυβέρνηση Τσίπρα, ίσως βλέποντας πως δεν είναι ικανό να ορθώσει σοβαρή εναλλακτική. Αυτό το δεύτερο ενδεχόμενο θα πρέπει να προβληματίσει τον Μητσοτάκη. Αν όσο πολώνεται το κλίμα και προσεγγίζουμε εκλογές (λέω «αν»), ας θυμούνται διάφοροι πως το πιθανότερο για ένα τμήμα της Αριστεράς, όσο πολεμικό κι αν φαντάζει σήμερα, είναι να συσπειρωθεί γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ.
