O Κώστας Σημίτης ευχαρίστησε τους Αμερικανούς από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων. Ο Αλέξης Τσίπρας τηλεφωνεί στην Ανγκελα Μέρκελ. Μία εικοσαετία χωρίζει τα δύο αυτά πολιτικά περιστατικά. Το ένα δημόσιο και το άλλο δημοσιοποιημένο. Αλλά η αφορμή είναι κοινή. Η ένταση με τους Τούρκους στο Αιγαίο –αν όχι με την ίδια αφετηρία, πάντως με σταθερή αναφορά στα Ιμια.
Δεν μπορεί κανείς να μην επισημάνει την κυκλικότητα των ελληνοτουρκικών προβλημάτων που επανέρχονται, καθώς η γειτονική χώρα πάει πίσω. Οταν πρωτοήρθε στα πράγματα ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έλληνας πρωθυπουργός ήταν ο Κώστας Σημίτης. Το ενδιαφέρον είναι ότι το 1996 είχε κάνει προγραμματικές δηλώσεις χωρίς να αναφερθεί στις ΗΠΑ –εν μέρει για να τονίσει τον φιλευρωπαϊσμό του, εν μέρει γιατί ως ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ είχε μέσα του κάτι από τον αντιαμερικανισμό του. Τον διόρθωσαν, βέβαια, τα Ιμια. Οσο για τον Αλέξη Τσίπρα, αυτός έκανε καριέρα σερφάροντας στο κύμα του αντιγερμανισμού και κουνώντας το δάχτυλο στη «μαντάμ Μέρκελ». Ωστόσο, στα εξωτερικά έχει αναπτύξει ήδη τον επαγγελματισμό ενός Πρωθυπουργού που τη μία μέρα βγάζει επαναστατημένους λόγους στην Αβάνα και την επομένη τηλεφωνεί στο αφεντικό της Ευρώπης –γιατί τι άλλο είναι η καγκελάριος;
Κατά τα λοιπά, το τηλεφώνημα επιβεβαιώνει το πλήρες πέρασμα της Αθήνας στη γερμανική ζώνη επιρροής. Για το Βερολίνο ισχύει μάλλον, στην περίπτωση της Ελλάδας, η φράση: Το σπας, το παίρνεις.
