Η ιστορία της Κεντροαριστεράς έχει αρχίσει να θυμίζει λίγο το παραμύθι με τον λύκο και τα πρόβατα. Είναι τόσες οι αποτυχημένες προσπάθειες που έχουν γίνει στον χώρο, που κανένας πλέον δεν πιστεύει ότι θα γίνει κάτι. Μόνο μια ματιά να ρίξει κανείς στις στήλες των εφημερίδων και θα διαπιστώσει ότι το θέμα δεν πουλάει. Οχι γιατί δεν υπάρχει πολιτικό έδαφος, αλλά γιατί επικρατεί μεγάλη και δικαιολογημένη δυσπιστία στο προοδευτικό ακροατήριο. Ισως αυτό να είναι και το θετικό της υπόθεσης στην παρούσα φάση. Υπό την έννοια ότι δεν γράφονται σεντόνια με ρεπορτάζ, δεν καλλιεργούνται προσδοκίες, δεν γίνονται βαρύγδουπες δηλώσεις και άρα μπορεί, ενδεχομένως, να γίνει η έκπληξη!
Οι εμπλεκόμενοι στην πρωτοβουλία, τόσο για λόγους σοβαρότητας όσο και αυτοπροστασίας, έχουν αποφασίσει να κρατήσουν χαμηλούς τόνους. Και πολύ καλά κάνουν, αν θέλουν οι προσπάθειές τους να έχουν κάποια προοπτική.
Από εκεί και πέρα, όμως, χρειάζονται κάποια απαραίτητα εχέγγυα για να πετύχει η πρωτοβουλία. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα πρόσωπα, καθώς είναι δεδομένο ποιοι/ες σε πρωταγωνιστικό επίπεδο μπορούν να συμβάλουν στην προσπάθεια. Το ερώτημα είναι αν έχουν να προτείνουν κάτι επί της ουσίας. Κακά τα ψέματα, το μεγάλο πρόβλημα, όχι μόνο της εγχώριας αλλά και της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς και σοσιαλδημοκρατίας, είναι το έλλειμμα εναλλακτικών προτάσεων απέναντι στις ασκούμενες πολιτικές. Ουσιαστικά εδώ και πολύ καιρό η προοδευτική διανόηση και οι πολιτικοί εκφραστές της δεν έχουν απαντήσει πειστικά στο κομβικό ερώτημα: πώς θα παραχθεί πλούτος. Οσο, λοιπόν, δεν έχουν απάντηση σε αυτό το ερώτημα και τρώνε από τα έτοιμα του κρατισμού, της φορολόγησης και της επιδοματικής πολιτικής τόσο θα περιορίζονται οι πιθανότητες επιτυχίας. Αυτή, βεβαίως, είναι η μισή αλήθεια. Διότι η άλλη μισή λέει ότι στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν τα καλύτερα μυαλά, οι πολιτικοί που αποδεδειγμένα έχουν αφήσει έργο και αποτύπωμα, τα πρόσωπα που ψάχνουν και διαβάζουν τα νέα δεδομένα.
Κάτι που σημαίνει πως αν καρποφορήσουν οι (πρώτες) συζητήσεις και δημιουργηθεί κάτι μεγάλο, καινούργιο και ελκυστικό, τότε θα προσελκύσει και τα πρόσωπα εκείνα που έχουν κάτι να πουν και μπορούν να παραγάγουν πολιτική. Οι προσπάθειες, για παράδειγμα, που έγιναν μέσα από την επιτροπή διαλόγου για τις προοδευτικές μεταρρυθμίσεις έδειξαν ότι υπάρχει πλούτος ιδεών. Το Ποτάμι, επίσης, έχει καταφέρει να προσεγγίσει από την ίδρυσή του πολλούς και σημαντικούς ανθρώπους. Αλλωστε, ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει αποδείξει ότι αντιλαμβάνεται το κλίμα και τις ανάγκες της εποχής. Εμφανώς το μπαλάκι θα πέσει (και) στην πλευρά της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Να δούμε αν θα το σηκώσει.
